Ενώ σύμφωνα με την αγγλική παροιμία τα ποντίκια πάντα πρώτα εγκαταλείπουν το πλοίο που βυθίζεται, όταν η χώρα βυθίζεται στην οικονομική κρίση πρώτοι την εγκαταλείπουν οι εκατομμυριούχοι.
Και ενώ οι πολιτικοί και οικονομικοί μετανάστες δεν είναι ευπρόσδεκτοι, ιδιαίτερα σε καιρούς οικονομικής κρίσης, οι φορολογικοί μετανάστες, που αντί για όνειρα κουβαλούν εκατομμύρια, είναι παραπάνω από καλοδεχούμενοι.
Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ μπορεί να απέτυχε να κερδίσει την «πράσινη κάρτα» για να ξεκινήσει τη ζωή που ονερευόταν στις ΗΠΑ, στην ομώνυμη ταινία του 1990, η πραγματικότητα όμως φαίνεται να είναι γι αυτόν πολύ καλύτερη από τις ταινίες. Γιατί ενώ οι πολλοί που δεν έχουν μία ονειρεύονται μια παραμυθένια ζωή, για τους λίγους που έχουν πολλά το παραμύθι δεν συγκρίνεται ποτέ με την πραγματικότητα στην οποία πάντα ζουν αυτοί καλύτερα.
Ίσως γι αυτό σε ένα κόσμο που τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε ύφεση, σε όλα τα μήκη και πλάτη του, και όπου αυξάνεται δραματικά ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν στην ανέχεια οι πλούσιοι συνεχίζουν να βλέπουν τις τσέπες τους να γεμίζουν, σύμφωνα με τη λίστα του Bloomberg, με 1,9 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Την ίδια ώρα, σύμφωνα με κάποιες άλλες λίστες, εκείνες τω Ηνωμένω Εθνών, περιπου 25 χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα από την πείνα ή από αιτίες που σχετίζονται με την πείνα και τον υποσιτισμό. Αυτό αναλογεί όπως πολύ γραφικά περιγράφουν τα Ηνωμένα Έθνη στο θάνατο ενός ανθρώπου κάθε τρεισήμισι δευτερόλεπτα. Και φυσικά ο μεγαλύτερος αριθμός των θυμάτων είναι παιδιά. Και, μέχρι πρόσφατα, τουλάχιστον, ο μεγαλύτερος αριθμός των θυμάτων προερχόταν από τις λεγόμενες «αναπτυσσόμενες» χώρες.
Όταν απεγνωσμένοι και με κίνδυνο της ζωής τους, στριμώχνονται σε σαπιοκάραβα, ή στοιβάζονται σαν εμπορεύματα σε φορτηγά προσπαθώντας να δραπετεύσουν από το θάνατο οι άθρωποι καταγράφονται ως «λαθραίοι». Όταν εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους για φορολογικούς λόγους θεωρούνται «πολίτες του κόσμου», όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται πλέον ο κ. Ντεπαρντιέ.
Από τις πρώτες που έσπευσαν να υπερασπιστούν τον «πολίτη του κόσμου» η συνάδελφος, συμπρωταγωνίστρια του, αν και όχι πια ομοεθνής του, Κατρίν Ντενέβ. Η κυρία που κάποτε είχε «δανείσει» τη μορφή της στη «Μαριάννα» την προσωποποίηση της Γαλλικής Επανάστασης και Δημοκρατίας. Εκείνης της επανάστασης που είχε γίνει στο όνομα της «Ελευθερίας» της «Ισότητας» και της «Αδελφοσύνης».
«Η Γαλλία», όμως, «δεν είναι η χώρα που ήταν κάποτε», δηλώνει ο κ. Ντεπαρντιέ… ενώ η Ρωσία; Πόσο έχει αλλάξει από τα χρόνια που ο κ. Πούτιν ήταν αξιωματούχος της KGB στα χρόνια που ο κ. Πούτιν προσανατολίζεται για ισόβιος και απόλυτος πρόεδρος;
Γι αυτό και Ρώσοι ακτιβιστές απευθύνουν ανοικτή πρόσκληση προς τον κ. Ντεπαρντιέ να κατέβει μαζί τους στην πλατεία Τριουμφάλνια της Μόσχας στις 31 του μήνα, ως Ρώσος πλέον πολίτης, για να δοκιμάσει να ασκήσει το δικαίωμα της ειρηνικής συνάθροισης, που προβλέπει το άρθρο 31 του Ρωσικού Συντάγματος.
Στην ταινία του 1990 ο κ. Ντεπαρντιέ είχε χάσει μεν την «πράσινη κάρτα» μα είχε επάξια κερδίσει τη Χρυσή Σφαίρα για καλύτερη αντρική ερμηνεία. Στην πραγματικότητα του 2013 έχει κερδίσει τη ρωσική υποικοότητα και επάξια και το Χρυσό Βατόμουρο.
Γράφει: Μαρία Χρυσάνθου
