Το να γράφουμε εμείς, να σχολιάζουμε, να σατιρίζουμε, να κρίνουμε και να επικρίνουμε πίσω από την ασφάλεια του υπολογιστή μας, είναι εύκολη υπόθεση. Στο κάτω-κάτω τι μπορεί να μας συμβεί; Το πολύ-πολύ αφορισμός. Το οποίο υπό πολλές έννοιες, είναι και θετικό.
Ας σκεφτούμε όμως τι σημαίνει να εκφράζεσαι με κίνδυνο την ίδια σου τη ζωή.
Διότι αυτό έπραξε ο Σαουδάραβας ακτιβιστής Raif Badawi. Και το έπραξε με κίνδυνο της ζωής του. Το αποτέλεσμα; Φυλάκιση 10 ετών, 1000 ραβδισμοί και φυγάδευση της οικογένειας του στο εξωτερικό. Επειδή υπερασπίστηκε το αυτονόητο. Τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το λάθος του; Ότι το έπραξε αυτό σε ένα από τα πιο αντιδημοκρατικά καθεστώτα στον κόσμο. Στη Σαουδική Αραβία. Ο Raif αξίζει το σεβασμό μας. Αξίζει το θαυμασμό μας.
Στο Raif απονεμήθηκε πρόσφατα από το Ευρωκοινοβούλιο το Βραβείο Ζαχάρωφ, βραβείο που δίνεται για την ελευθερία της σκέψης. Ένα βραβείο όμως, που κάθε τι άλλο παρά την ελευθερία της σκέψης υπηρετεί. Ένα βραβείο με πολιτικές σκοπιμότητες που στο παρελθόν, και πολύ πιθανόν και στο μέλλον, δόθηκε με πολιτικά και αλλότρια κίνητρα. Και όχι με γνώμονα την ίδια την ελευθερία της σκέψης. Ωστόσο φέτος το βραβείο έχει δοθεί στον πραγματικό δικαιούχο.
Υποκρισία.
Είναι όμως κρίμα. Διότι θα έπρεπε οι Ευρωπαϊκοί Θεσμοί να επινοήσουν και ένα βραβείο υποκρισίας. Έτσι ώστε να μπορέσουν αν το απονείμουν στον εαυτό τους.
Διότι ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορεί να είναι α λα καρτ. Διότι η καταδίκη της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα πρέπει να γίνεται από όπου αυτή κι αν προέρχεται. Χωρίς επιλεκτικές ευαισθησίες. Και χωρίς βραβεία με δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Διότι είναι υποκρισία να τιμούμε τον Raif, αλλά να κλείνουμε τα μάτια όταν οι νεοναζί της Ουκρανίας μέσα από ρατσιστικούς και αντιδημοκρατικούς νόμους βγάζουν το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας εκτός νόμου.
Είναι υποκρισία να μιλούμε για τον αγώνα του Raif, και την ίδια ώρα σύσσωμη η Ευρώπη να χαϊδεύει τον Ερντογάν όταν στις τελευταίες (και όχι μόνο) εκλογές παραβιάστηκαν κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαιώματα της κουρδικής μειονότητας μέσα από το κλείσιμο μέσων ενημέρωσης και μέσα από τρομοκρατία.
Είναι υποκρισία να βραβεύουμε τον Raif, και να σφυρίζουμε αδιάφορα μπροστά στις αποκαλύψεις Σνόουντεν για τις μαζικές παρακολουθήσεις προσωπικών δεδομένων, όχι από τις «τρίτες» χώρες, αλλά από τον «ανεπτυγμένο», το Δυτικό κόσμο και τις ίδιες τις ΗΠΑ.
Και τέλος, είναι υποκρισία να τιμούμε τον Σαουδάραβα Raif, αλλά να υποκλινόμαστε μπροστά στην ίδια τη Σαουδική Αραβία μέσα από τις «άριστες οικονομικές και εμπορικές σχέσεις». Ένα καθεστώς στο οποίο η ίδια η γυναίκα δεν έχει καμία απολύτως θέση. Ούτε καν δικαίωμα στην αξιοπρέπεια.
Πρόσφατα αποκαλύφτηκε μέσα από διαρροές ότι το Ηνωμένο Βασίλειο το 2013, μεσολάβησε για την είσοδο της Σαουδικής Αραβίας στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Μόλις πριν ένα μήνα, η Σαουδική Αραβία ανέλαβε και την Προεδρία του Συμβουλίου αυτού.
Προφανώς της ελευθερίας του λόγου, προηγείται η ελευθερία του πετρελαίου. Υποκρισία.
Υστερόγραφο.
Όταν το 1968, η Χούντα επέτρεψε στο Μίκη Θεοδωράκη να έχει ένα πιάνο, στο χωριό Ζάτουνα Αρκαδίας όπου ήταν εξόριστος, αυτός έγραψε το τραγούδι «Είμαι Ευρωπαίος».
Να λοιπόν μερικοί στίχοι.
«Είμαι Ευρωπαίος, έχω δυό αυτιά, τόνα για ν’ ακούει, τ’ άλλο δε γροικά, αν στενάξει Τσέχος, Ρώσος, Πολωνός, ο άνθρωπος πονάει, πέφτει ο ουρανός. Αν πονέσει Μαύρος, Έλληνας, Ινδός, τι με νοιάζει εμένα, ας νοιαστεί ο Θεός»
Γιατί πάνω από την ελευθερία του λόγου είναι η ελευθερία του ίδιου του μυαλού.
Γράφει: Λεόντιος Φιλοθέου
Follow: @leontios_
