Είναι οι γυναίκες της χρονιάς.
Όχι. Δεν αναφέρομαι σε αυτές που περιφέρονται ενίοτε σαν λατέρνες από κόκκινο σε κόκκινο χαλί. Ούτε σε αυτές που ξυπνούν βγαλμένες από το κομμωτήριο έτοιμες για τη σέλφι στο ίνστα. Δεν αναφέρομαι σε αυτές που φορούν “δικές τους δημιουργίες” ή τις δημιουργίες η μια της άλλης μαζί με δημιουργίες γνωστών σχεδιαστών. Ούτε για αυτές που περιφέρουν τις τσάντες, τα κατοικίδια και τα παιδιά ως παρόμοιου τύπου αξεσουάρ. Δεν αναφέρομαι στις “επώνυμες σοσιαλιτέ” που ενίοτε αυτοπροσδιορίζονται με το όνομα του πατρός ή του συζύγου και ανακυκλώνονται στις μέσα σελίδες των περιοδικών. Ούτε και σε αυτές που εντελώς τυχαία ο φακός της πετυχαίνει σε “φυσική” πάντα πόζα στο σουπερμάρκετ, στη Στασικράτους, στο κλαμπάκι, να ψήνουν φλαούνες, να πίνουν καφέ…
Για τις άλλες μιλώ. Τις άλλες γυναίκες, της κάθε χρονιάς.
Για τη σύζυγο, εργαζόμενη, μάνα και νοικοκυρά που δίνει κάθε μέρα το 200% του εαυτού της αλλά δεν παραπονιέται ποτέ. Εντάξει λίγα νευράκια τα έχει. Αλλά αυτά κι αν δικαιολογούνται.
Για την άνεργη που αγχώνεται για το αύριο. Για τη χωρισμένη και τη μονογονιό που πρέπει να τα φέρει όλα βόλτα χωρίς καμιά βοήθεια.
Για τη γυναίκα που αδικείται στο χώρο εργασίας της. Που πρέπει να αποδείξει τον εαυτό της διπλά και τριπλά για να πετύχει. Και που αμείβεται λιγότερο επειδή είναι γυναίκα.
Για τη γυναίκα που πέφτει θύμα “αθώου” πειράγματος έως και θύμα καθόλου αθώου σεξισμού στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο σε μια κοινωνία “αδρώπων”.
Για τη γυναίκα που δεν λυγίζει μπροστά στις δυσκολίες. Για τη γυναίκα που μπροστά στην αρρώστια τη δική της, των παιδιών της και των ανθρώπων της βγάζει μια δύναμη ικανή να νικήσει τα πάντα.
Για τη γυναίκα της διπλανής, της πισινής και της μπροστινής πόρτας. Που εκτίθεται, που κυκλοφορεί άβαφη και με το μαλλί αφάνα. Για την κάθε γυναίκα που περνά άλλοτε δύσκολα, άλλοτε εύκολα ενίοτε και βασανιστικά πίσω από κλειστές πόρτες.
Για αυτή τη γυναίκα μιλώ. Για αυτή, που δεν θα περπατήσει ποτέ στο κόκκινο χαλί. Για την ακρίβεια, αυτή δεν θα βρει ποτέ τα χαλιά στρωμένα μπροστά της. Εκτός από αυτά που είναι για να στείλει στο καθαριστήριο.
Ξέρει όμως να στρώνει το δρόμο της. Να παλεύει. Να προοδεύει. Και να προχωρά.
Υστερόγραφο.
Δεν υποτιμώ σε καμία περίπτωση την προσφορά της κάθε γυναίκας. Αντίθετα, υπάρχουν πολλά παραδείγματα “επώνυμων” και μη γυναικών που διδάσκουν με το παράδειγμα και την προσφορά τους. Που παρακινούν, που προτρέπουν, που στηρίζουν, που αποτελούν πρότυπα για όλους μας. Τις πλείστες δε φορές το κάνουν αθόρυβα και μακριά από τα κόκκινα χαλιά και τα φώτα της δημοσιότητας.
Με ενοχλεί όμως αφόρητα, η επιμονή της δημιουργίας μιας και καλά εγχώριας showbiz που ανακυκλώνει δέκα σοσιαλιτέ κόντρα σε όλες αυτές τις γυναίκες εκεί έξω που δεν θα πάρουν ποτέ βραβείο. Κι ας τους αξίζουν όλα τα βραβεία του κόσμου…
28.4.2007- 28.4.2017. Αφιερωμένο. Για τα δέκα χρόνια του γάμου, στη δική μου γυναίκα της χρονιάς.
Γράφει: Λεόντιος Φιλοθέου
Follow: @leontios_
