Φωνάξαμε.
Je suis Charlie. Και Pray for Paris. Το 2015 άνοιξε με Παρίσι και έριξε αυλαία με Παρίσι. Νιώσαμε Γάλλοι. Ταίριαζε και η σημαία στο άβαταρ μας. Μεσολάβησαν όμως 10 ακόμα μήνες. Υεμένη, Ιερουσαλήμ, Κωνσταντινούπολη, Τυνησία, Συρία, Ιράκ, Νιγηρία, Κάιρο, Παλαιστίνη, Κένυα. Χιλιάδες θύματα. Όχι, η χρονιά δεν βάφτηκε στα χρώματα της γαλλικής τρικολόρ. Αλλά κόκκινη από το αίμα τόσων αθώων.
Αναθαρρέψαμε.
Όταν στο Κυπριακό φάνηκε ξανά μια χαραμάδα ελπίδας. Κόντρα στη μίρλα, την γκρίνια και τη ξινίλα των μονίμως ανησυχούντων, ηχεί ακόμα στα αυτιά μας ο ήχος της Τυλληρκώτισσας. Μακριά από μεγάλα λόγια και την τρελή ευφορία αλλά μακριά και από το φόβο που σπέρνουν κάποιοι για το 2016 κρατούμε ζωντανή την ελπίδα.
Γελάσαμε.
Με τη δεξιά ντριμ-τιμ της βουλής μας. Που η παρουσία τους και μόνο μετέτρεψε τη Βουλή σε μια πατάτα αντιναχτή. Με τα αμπελοπούλια του Χαμπουλλά. Τα καμώματα του Δίπλαρου συνοδευμένα από γάλα τριαντάφυλλο. Με τον ξεχειλίζοντα από τεστοστερόνη Θεμιστοκλέους και τα δικά του πουλιά. Και τον άλλο που γούσταρε να φωτογραφίζει «πουλάκια». Με το κινέζικο ημερολόγιο, ήταν πάντως η χρονιά του πουλιού! Αλήθεια, πόσο πιο κάτω; Για το 2016, έχουμε επιλογή: ή καθόμαστε εμείς στο σπίτι μας, ή στέλνουμε αυτούς στο δικό τους!
Πανηγυρίσαμε.
Όταν κόντρα στα ομοφοβικά, σεξιστικά και ρατσιστικά παραληρήματα του κάθε λαϊκιστή, η Βουλή μας ψήφισε το σύμφωνο συμβίωσης και έδωσε το δικαίωμα στους συνανθρώπους μας να απολαμβάνουν το αυτονόητο. Δικαίωμα σε μια νόμιμη με ότι αυτό συνεπάγεται συμβίωση. Πήγαμε ένα βήμα εμπρός. Κι έμεινε και το MEGA, με μια πουλλού κομμένη. Περαστικά τους.
Συγκλονιστήκαμε.
Στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Σηκώσαμε το χέρι, φτιάξαμε χασταγκ και φωνάξαμε stop bullying. Μία μέρα, δύο. Τρεις. Και μετά έμεινε ο πόνος μιας οικογένειας που άδικα έχασε το παιδί της. Μέχρι το επόμενο θύμα. Γιατί οι θύτες συνεχίζουν να κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Ενίοτε και με την ανοχή μας. Την επόμενη φορά λοιπόν ας ανοίξουμε τα δάχτυλα, και να το γυρίσουμε στα μούτρα μας.
Κλάψαμε.
Όταν είδαμε το μικρό Αϊλάν μπρούμυτα στα παράλια της Τουρκίας. Γιατί μας ανάγκασε να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Και να συνειδητοποιήσουμε την ασχήμια μας. Νιώσαμε όπως περήφανοι. Για τους διασώστες της Λέσβου αλλά και τους δικούς μας. Για τον παπά-Στράτη. Για τη γιαγιά που τάισε το νεογέννητο προσφυγόπουλο. Για όλους αυτούς που κόντρα στα γεμάτα ρατσισμό και μίσος αποβράσματα έσωσαν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Αφήνουμε πίσω μας λοιπόν ότι μας χάλασε. Ότι μας πλήγωσε. Ότι μας πόνεσε. Κάθε νέος χρόνος φέρνει και την ελπίδα. Αλλά την ίδια στιγμή παλεύουμε. Αγωνιζόμαστε. Προσπαθούμε για κάτι καλύτερο. Για μια πατρίδα επανενωμένη. Για ειρήνη. Για κοινωνική δικαιοσύνη. Για πραγματική ευημερία. Για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και να θυμάστε. Χαμογελούμε! Γιατί πάντα βοηθά. Καλή μας χρονιά!
Υστερόγραφο.
Είχε πει κάποτε ο Αρχιεπίσκοπος (των Αθηνών φυσικά, άλλωστε ο δικός μας δεν κατέχει από αυτά) ότι ο Χριστός γεννήθηκε πρόσφυγας και έζησε σαν μετανάστης. Για τον κάθε μικρό Αϊλάν μια ευχή μόνο. Όχι άλλα ναυάγια.
Γράφει: Λεόντιος Φιλοθέου
Follow: @leontios_
