Imagine.
O τόπος εν ο άνθρωπος. Και η αριστερά οι άνθρωποι της. Τα πρόσωπα. Εμείς. Εσείς. Η πανδημία μας στέρησε τόπους. Μας στέρησε και ανθρώπους. Έκρυψε πρόσωπα και χαμόγελα πίσω από μια μάσκα. Γελάσαμε όμως με τα μάτια. Αντί χειραψία σμίξαμε γροθιές. Έστω για λίγο τα είπαμε. Σε αυτό το ταξίδι απόλαυσα την κάθε στιγμή. Την κάθε γνωριμία. Την κάθε κουβέντα.
Πρόσωπα.
Ακούσαμε ευχές. Προβλήματα. Κριτική. Εισηγήσεις. Και τα καλά. Και τα κακά. Είδαμε φτώχια και ανέχεια. Αυλάδες όμορφες, μυρωδάτες. Μπήκαμε σε σπιτικά φιλόξενα. Ένα δάχτυλο. Ένα πουρέκι. Λίγη σιαρλότα. Πόρτες ανοιχτές. Μπαίναμε κι από τις κουζίνες. «Ρέξετε έσσο για μια ζιβάνα». Που να αντισταθείς; Μπύρες, καφέδες, λεμονάδες. Πολλές λεμονάδες.
Τίνος είσαι; Πόθεν είσαι; Που κάθεσαι; Είμαι ερωτικός μετανάστης στο Αρεδιού είπα σε μια γιαγιά εκεί στην Παλλουριώτισσα. «Εν πέζουνος που είσαι γιε μου». Το αγάπησα. Πέζουνος.
Πρόσωπα.
Σε συλλόγους. Εκεί που χτυπά η καρδιά της αριστεράς. Σύλλογοι με δράση μορφωτική, αθλητική, με θεατρικά, χορούς, μέρος της κοινότητας. Με εθελοντική προσφορά. Κανονική, όχι πλαστή. Μια παρένθεση: στα πολύχρωμα Λύμπια εθελοντικά χτίζουν ένα κόσμημα στον ελεύθερο τους χρόνο. Ανθρώπινο μελίσσι. Η πρόοδος προσωποποιημένη. Σε μικρούς, νέους, μεγάλους.
Και το βράδυ ένα σουβλάκι, ένας μεζές. Ένα ποτό και μια καλή παρέα. Στην αυλή, στη βεράντα, κάτω από τις συκαμιές. Με πρόσωπα.
Πρόσωπα.
Σε συνοικισμούς. Εκεί που βρέθηκαν ξεριζωμένοι το 1974. Πρόσωπα γερασμένα. Αλλά με άσβεστο τον πόθο για επιστροφή. Γιατί η Λευκωσία δεν τελειώνει εκεί που η δική μας κυβέρνηση έβαλε το συρματόπλεγμα. Μόρφου, Γερόλακκος, Παλαίκυθρο, Κατωκοπιά, Αργάκι, Μια Μηλιά, Ζώδεια, Κυθρέα. H όλη Λευκωσία!
Πρόσωπα.
Νεανικά. O Κωνσταντίνος στη Δευτερά, ο Άκης στο Πέρα Χωριό. Αυτά που μου είπαν καρφώθηκαν στο μυαλό μου. Για σας θα αγωνιστούμε. Η Αφροδίτη, ο Κυριάκος, ο Στέλιος στο Ακάκι. Μιλήσαμε για την Προοδευτική. Το είχα απωθημένο να το πω: “εμείς τον τζιαιρό μας”. Μια ζωή Προοδευτικάριος. Μια ζωή.
Πρόσωπα.
Η τρίτη ηλικία. Αυτοί που έχτισαν. Σεβασμός. H Άννα. Δασκάλα με Δ κεφαλαίο. Γεμάτη νιότη στα 80 της. Ένας παππούς στην Επισκοπή. Κατωκοπιά έγραφε στο ξωπόρτι του. Μόλις μας είδε δάκρυσε. «Δεν μπορώ να πάω να ψηφίσω, τα πόθκια μου». Δεν πειράζει παππού, πρόσφερες πολλά. Η γιαγιά στον Άγιο Δομέτιο. «Έσιεις τις ευτζιές μου, που μια γιαγιά καλή». Ανάβλυζε καλοσύνη.
Πρόσωπα.
Αυτό είμαστε. Η ιστορία μας. Οι αγώνες μας. Η προσφορά μας στον τόπο. Ακόμα και τα λάθη μας. Και πολλά πρόσωπα. Χιλιάδες πρόσωπα. Κι όχι μηδενικά.
Ελάτε να σηκώσουμε ανάστημα. Να υψώσουμε ξανά το κεφάλι.
Η αριστερά είσαστε εσείς, είμαστε εμείς, είμαστε όλοι. Η πρόοδος. Ο άνθρωπος. Η ελπίδα.
#ΠάμεΔυνατά. Ελάτε μαζί μας.
Υ.Γ. Ξεκίνησα με ένα Imagine, μια σέλφι κι ένα χαμόγελο. Έτσι κλείνω. Και κυρίως έτσι συνεχίζω.
- Λεόντιος Φιλοθέου
- Υποψήφιος Βουλευτής ΑΚΕΛ, Λευκωσία
