Το ΣΟΚ είναι κάτι σαν απωθημένο… Μήνες τώρα ήθελα να γράψω κι εγώ κάτι με ΣΟΚ!
Είναι βλέπετε πλέον κάποιες ειδήσεις που ξεσπούν με μπόλικο κρότο. Για παράδειγμα οι 100 κάμερες του Δημητριάδη που τελικά έγιναν 4 έξω από ανελκυστήρες χωρίς οτιδήποτε μεμπτό. Το ίδιο και οι αγωγές του Μιλτή, με το ένα ΣΟΚ! να μπαίνει μπροστά από το άλλο. Είναι από την άλλη και κάποιες ειδήσεις πλέον σχεδόν αθόρυβες. Για παράδειγμα η ανεργία. Να μην διαταραχθεί βλέπετε και η επανεκκίνηση.
Με κίνδυνο λοιπόν να διαταραχθεί η ανάπτυξη, η πραγματικότητα είναι ότι σε ένα νησί που, ναι με τα λάθη και τις υπερβολές μας, είχαμε σχεδόν ανύπαρκτη ανεργία, καταλήξαμε στο «κάθε σπίτι και άνεργος». ΣΟΚ! Με προοπτική να φτάσουμε και στο αλήστου μνήμης δόγμα-στόχος του Γιωργάκη «κάθε σπίτι και ένας εργαζόμενος»!
Η ανεργία, δεν είναι απλά η απώλεια της εργασίας. Είναι η απώλεια του μέσου επιβίωσης και η έλλειψη βασικών αναγκών. Είναι η στέρηση του δικαιώματος από τους ανθρώπους να θρέψουν την οικογένεια τους οδηγώντας στην απώλεια της αξιοπρέπειας, της αυτοεκτίμησης και του αυτοσεβασμού.
Η ανεργία κυρία Ζέτα μου, δεν είναι σχέδια και διακηρύξεις. Δεν είναι ωράρια που εξυπηρετούν μια χούφτα επιχειρηματίες και οδηγούν στο κλείσιμο τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που αποτελούσαν διαχρονικά τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας μας. Η ανεργία δεν είναι προτροπές και ελπίδα. Η ανεργία είναι οικογένειες, παιδιά. Η ανεργία είναι θλίψη. Είναι οργή για μια χούφτα top – κατά Αβέρωφ- bankers, των οποίων η εγκληματική ασυδοσία, οδηγεί ένα ολόκληρο λαό στην ανέχεια την ώρα που οι ίδιοι συνεχίζουν παρά τις περί αντιθέτου δεσμεύσεις, να ζουν ζωή χαρισάμενη.
Η ανεργία δεν είναι επικοινωνιακοί ελιγμοί και παιχνιδάκια. Δεν είναι διαγγέλματα και συνεντεύξεις. Δεν είναι οι επανεκκινήσεις. Το πρώτο μας μάθημα δόξα το Βίκτωρ, το έχουμε εμπεδώσει καλά. Φταίνε για όλα οι προηγούμενοι. Συμπεριλαμβανομένων και των Μεσσηνιακών Πολέμων. Η ανεργία είναι οι ουρές ανθρώπων έξω από τα γραφεία της Δημόσιας Υπηρεσίες Απασχόλησης. Οι ουρές για λίγη δουλειά και πολλή αξιοπρέπεια. Η ανεργία είναι ο κόσμος που συρρέει στα κοινωνικά παντοπωλεία. Είναι τα συσσίτια στα σχολεία. Τα οποία από πρώτη σε ζήτηση είδηση, πέρασαν στα αζήτητα και κυρίως στα ασυζήτητα!
Η ανεργία κύριε Γεωργιάδη μου, δεν λύνεται με τα χαμόγελα της Ντέλιας. Ούτε με την τρελή χαρά για την πλήρη εφαρμογή του μνημονίου. Η ανεργία δεν είναι τα μπράβο για την εφαρμογή των πολιτικών της Τρόικας. Είναι η συνέπεια των πολιτικών αυτών. Η ανεργία είναι άγχος, ανασφάλεια και φόβος.
Η ανεργία δεν είναι ποσοστά και αριθμοί. Ούτε στατιστική, μέσοι όροι και συγκρίσεις. Η ανεργία είναι άνθρωποι. Είναι η εγκατάλειψη των σπουδών υπό το φάσμα της ανέχειας. Η ανεργία είναι ένα νέο κύμα μετανάστευσης. Είναι μια γενιά που χάνεται. Και ένας λαός που γερνάει.
Υστερόγραφο…
Η ανεργία είναι αναμφίβολα η χειρότερη και πιο απάνθρωπη συνέπεια της Οικονομικής κρίσης στον τόπο μας. Γι’ αυτό και δεν χωράνε συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις. Οφείλουν άπαντες με πρώτους τους Κυβερνώντες να αντιμετωπίσουν δυναμικά αυτή τη γάγγραινα της κοινωνίας μας. Χιλιάδες συμπολίτες μας είναι σήμερα σε αδιέξοδο. Δεν ζητάνε επιδόματα και ελεημοσύνες. Ούτε φιλάνθρωπα γκαλά με χλιδάτες κυράτσες. Είναι άνθρωποι με αξιοπρέπεια και ζητάνε το αυτονόητο: δικαίωμα στην εργασία!
Γράφει: Λεόντιος Φιλοθέου
