“Εν καλά που κάμνεις τζιαι ασχολείσαι, αλλά τούτη 1000% έφυε με το κουπελλούι της στα κατεχόμενα”
Γράφει: Λεόντιος Φιλοθέου
Αυτή ήταν η απάντηση της Αστυνομίας στον κύριο Λούη Κουτρουκίδη, Πρόεδρο του Συνδέσμου Οικιακών Βοηθών στην Κύπρο όταν κατάγγειλε την εξαφάνιση της Mary Rose και της 6χρονης κόρης της. Προφανώς αυτή ήταν και η διερεύνηση.
Ε ναι κύριε Λούη μου. Ήντα ασχολείσαι σιόρ με τις «μαυρούες». Δεν έχεις καλύτερη δουλειά να κάμνεις; Στο κάτω-κάτω μια «μαυρού» ήταν. Ποτζιείνες που ξισκατίζουν τους γονιούς τζιαι τους παππούδες μας. Ποτζιείνες που ούλλη νύχτα δεν κλείνουν μάτι, για να είναι δίπλα στη γιαγιά μας – που εμείς δεν αντέχουμε μιαν ώρα. Ποτζιείνες που γλείφουν το σπίτι ούλλη μέρα. Που φκάλλουν περίπατο το κουπελλούδι μαζί με το τσιουάουα. Που βόσκουν τες τσούρες μας. Που δουλεύκουν στις φάρμες. Που πουλούν τζιαι ξυστά άμα λάχει.
Ο επόμενος πάντως φάκελος θεωρήθηκε «μη αστυνομικής φύσης υπόθεση». And case closed. Μπορεί ας πούμε να είναι εξωγήινης φύσης υπόθεση. Πάντως αστυνομική υπόθεση, δεν τη θεώρησαν την εξαφάνιση.
Ο κύριος Λούης είπε και πολλά άλλα. Πριν μερικούς μήνες μάλιστα έγραψε κι ένα άρθρο στην εφημερίδα Πολίτης, μπας και ξυπνήσει κάποιος. Μάταια.
Κάθε του λέξη και μια γροθιά. Μια γροθιά σε όσους φυσικά νιώθουν. Το αισιόδοξο είναι ότι είμαστε πολλοί. Αλλά απέναντι μας έχουμε ένα σύστημα, με βαθιά ριζωμένο μέσα του το ρατσισμό. Το σεξισμό. «Μια μαυρού ήταν». Τρεις λέξεις είναι αρκετές.
Μόνο που η αδιαφορία ως αποτέλεσμα αυτού του ρατσισμού αυτή τη φορά, δεν ήταν απλά αστυνομικής φύσης. Ήταν εγκληματικής φύσης.
Οργή. Θυμό. Αηδία. Αγανάκτηση. Αυτό νιώθω. Μαζί και απελπισία.
Για την ατιμωρησία. Για τη διαφθορά. Το ρατσισμό και το σεξισμό. Για την ανευθυνότητα. Για την εγκληματική ανευθυνότητα αυτών που θέλουν τις θέσεις ευθύνης, αλλά αποποιούνται των ευθυνών τους.
Απελπισία λοιπόν. Και η απελπισία συνήθως οδηγεί σε «παραίτηση». Ίσως αυτό να θέλουν. Αλλά δεν έχουμε δικαίωμα να τα παρατήσουμε. Δεν έχουμε δικαίωμα να αφήσουμε τον τόπο μας σε αυτό το χάλι.
Έχουμε ευθύνη. Απέναντι στον τόπο μας. Στη γενιά μας. Στα παιδιά μας. Απέναντι στη μικρή Sierra, στη Mary Rose, στην Arian.
Έχουμε ευθύνη. Αυτήν, που ορίζει ο Καζαντζάκης.
«Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω».
Υστερόγραφο
Πόνος. Θλίψη. Κλάμα. Από αυτά που δεν έχουν χρώμα. Ούτε φυλή. Ούτε εθνικότητα.
Και αναπάντητα γιατί. Γιατί, που γίνονται όλο και πιο βασανιστικά όσο βλέπουν το φως της δημοσιότητας οι διάφορες πληροφορίες.
Αυτό ήταν το κλίμα στη χθεσινή συγκέντρωση της κοινότητας των Φιλιππινέζων στη Λευκωσία.
«Σας ευχαριστούμε που είσαστε εδώ» μας είπε μια εκ των εκπροσώπων της κοινότητας, μετά το τέλος της συγκέντρωσης. Παρά τα όσα έχουν συμβεί, δεν είχε καθόλου οργή. Ούτε μίσος. Προσπάθησα να σκεφτώ, τι θα γινόταν αν ήταν το αντίθετο.
Άστε το καλύτερα.
Γράφει: Λεόντιος Φιλοθέου
Follow: @leontios_
