Fact 1.
204εκ ήταν το ΦΠΑ που χαρίσαμε σε εκατομμυριούχους για να πάρουν το πολυπόθητο διαβατήριο. 350εκ θα στοιχίσει ο νέος Περιμετρικός της Λευκωσίας. 150εκ ο δρόμος προς την Πόλη. 100εκ θα στοιχίσει η ανέγερση του νέου Μουσείου – και χρειάζεται. 25εκ η αγορά ακινήτου στο κέντρο της Λευκωσίας για να μετεστεγαστεί Υπουργείο. Και 100εκ ήθελε ο Συλλούρης για να κάνει νέο κτήριο της Βουλής αφού θεωρούσε ντροπή το υφιστάμενο. Το ότι η ντροπή ήταν αποτέλεσμα της δικής του παρουσίας, ούτε λόγος. Εκατομμύρια πολλά. Θα μπορούσα να γράφω για ώρες.
Fact 2.
Την Παρασκευή που μας πέρασε, μετά από 3 βράδια, πηρέ εξιτήριο το μεγάλο μου σπλάχνο από την παιδιατρική κλινική του Μακάρειου Νοσοκομείου, με γρίπη Β. Να προσέχετε, τσακίζει. Υπερπλήρης σε παιδιά η μονάδα, υποστελεχωμένη ωστόσο με το προσωπικό να δίνει τον καλύτερο του εαυτό. 4κλινα δωμάτια για να μπορούν εύκολα να ανταλλάζονται ιοί και τα μικρόβια ανάμεσα σε παιδιά και γονείς, με ένα νιπτήρα στο δωμάτιο. Τυχερός που θα τον πετύχει στο δικό του τεταρτημόριο. Για να έρχονται όλοι εκεί.
Υποδομή γερασμένη, ντουλάπια φορμάικα όπως τα άφησε ο Σπύρος Κυπριανού στα mid 80s. Κοινό ντους, έξω από το δωμάτιο – σε αδιανόητη κατάσταση – που να μην μπορεί το παιδί, ούτε καν να το κρεμάσει για να κάνει το μπάνιο του, έχοντας το ένα χέρι τυλιγμένο για τον ορό. Κοινές τουαλέτες – κι αυτές έξω από το δωμάτιο – μαζί ο έφηβος, το παιδί, το 16μηνο. Μαζί και στο δωμάτιο. Το ένα, με το δίκιο του, να κλαίει. Ο άλλος, με το δίκιο του και 40 πυρετό, να θέλει να κλείσει λίγο τα μάτια. Και μια εξαιρετική πολυθρόνα για να κοιμάται ο γονιός που το βράδυ έκλεινε – μόνης της. Και τον έκλεινε και μέσα. Θα μπορούσα επίσης να γράφω για ώρες.
Fact 3.
Για να καταλήξουμε – μέσα στη σύγχυση μας – στο Μακάρειο Νοσοκομείο, περάσαμε από τις Πρώτες Βοήθειες του Γενικού Νοσοκομείου, γιατί εκεί είναι οι πρώτες βοήθειες των παιδιών! Άλλου το ΤΑΕΠ, αλλού το Νοσοκομείο. Έτσι, για να απολαύσουμε βραδιάτικα και την Πρωτεύουσα. Βόλτα.
Fact 4.
Λεφτά υπάρχουν. Προτεραιότητες είναι που δεν υπάρχουν. Και η πραγματική ντροπή, είναι να έχουμε ένα Παιδιατρικό Νοσοκομείο εν έτει 2023, σε όλη την (Ευρωπαϊκή δήθεν) χώρα και να είναι σε αυτή την κατάσταση.
Είναι ντροπή να συζητάμε για οτιδήποτε άλλο και να μην μπαίνει στη συζήτηση – όχι το lifting – αλλά ένα νέο παιδιατρικό νοσοκομείο. Δεν θα πω 5άστερο – πατάω γερά στη γη. Ας είναι και 3άστερο. Με σύγχρονή υποδομή, μικρά αλλά μονά δωμάτια, με βασικές αρχές υγιεινής για την εποχή που διανύουμε. Και με συνθήκες – έστω βιώσιμες. Για να μπορεί και το προσωπικό, να φέρνει σε πέρας το έργο του.
Δεν είναι δαπάνη. Δεν είναι έξοδο. Επένδυση είναι. Και πολιτισμός!
Εμείς όλα κι όλα 3 βράδια περάσαμε εκεί. Με μία γρίπη. Σκεφτείτε τα παιδιά και τους γονείς τους με σοβαρότερα προβλήματα. Που περνούν βδομάδες, μήνες και χρόνια.
Κατά τα άλλα – κι εγώ ανάμεσα σε άλλους – προσφεύγουμε συχνά στο κλισεδάκι, «αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα». Για να γλιτώσει φυσικά το παιδί, κάποια στιγμή θα πρέπει να ασχοληθούμε στα σοβαρά μαζί του. Στα σοβαρά να το υπερασπιστούμε.
Υ.Γ. Ευχαριστούμε όλο το προσωπικό, όχι για το τι έκανε για μας. Αλλά για το τι κάνει καθημερινά, σε συνθήκες δύσκολες, για όλα τα παιδιά που έχουν ανάγκη.
