Από την Σκύλα και τη Χάρυβδη και τα γυναικόμορφα τέρατα, στο Μεσαίωνα και στο κυνήγι μαγισσών που οδήγησε στην πυρά εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο.
Κι από την Εύα που υπήρξε για ένα μήλο (!) η αιτία όλων των κακών της μοίρας μας, στην «πόρνη» Μαρία Μαγδαληνή και σε μύθους στους οποίους στηρίχτηκε το χτίσιμο ολόκληρων (ανδροκρατούμενων βεβαίως-βεβαίως) θρησκειών.
Στην ιστορία της ανθρωπότητας, κανείς άλλος δεν πολεμήθηκε και δεν δαιμονοποιήθηκε όσο η γυναίκα, από θρησκείες και «πολιτισμούς». Ένα παιχνίδι επικράτησης που ήθελε τη γυναίκα πόρνη, μάγισσα, ρίζα του κακού, καλυμμένη από την κορφή μέχρι τα νύχτια και εντέλει υποχείριο και αντικείμενο του αρσενικού. Καθαρό powergame.
Ήταν άλλωστε και μόνος τρόπος επικράτησης. Απέναντι στο ανθρώπινο εκείνο είδος, με απεριόριστες δυνατότητες. Και απεριόριστες δυνάμεις. Γιατί κανείς άλλος δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σε τόσους ρόλους, σε όσους καλείται να αντεπεξέλθει μια γυναίκα. Εργαζόμενη. Επαγγελματίας. Σύζυγος. Μάνα. Φίλη. Αδερφή. Είτε είναι η μέρα της, είτε όχι. Και στις 8, και στις 9 του Μάρτη και την επόμενη μέρα. Γυναίκα. Κάθε μέρα.
Κάτι αλλάζει.
Αλλά έχουμε ακόμα δρόμο. Γιατί το θύμα του βιασμού εξακολουθεί να «φταίει», στο υποσυνείδητο αρκετών, επειδή προκάλεσε με το μίνι! Γιατί, για το τσακωμό και το φονικό, θα «φταίει» μια γυναίκα επειδή ήταν στη μέση και όχι η μαλακία που τους δέρνει. Πάνω-κάτω όσο φταίει και η ωραία Ελένη που σφάχτηκαν οι άλλοι στην Τροία. Γιατί η γυναίκα εξακολουθεί να ανέχεται να στέκεται στον πίσω σκάμνο για να είναι μπροστά οι «αδρώποι». Γιατί μια εμφανίσιμη γυναίκα εξακολουθεί να κρίνεται πρωτίστως με όρους 34C. Μέχρι να αποδείξει ότι διαθέτει μυαλό. Και γιατί μια πετυχημένη γυναίκα, τυγχάνει ακόμα αμφισβήτησης υπό τον εμετικό ψίθυρο, από πόσα κρεβάτια πέρασε.
Θέλουμε λοιπόν ακόμη δουλειά. Στην παιδεία. Στη νοοτροπία. Και στον τρόπο σκέψης. Κι όχι μόνο εμάς των ανδρών. Αλλά και των γυναικών των ίδιων. Διότι αρκετές φορές η αμφισβήτηση είναι και εκ των έσω.
Δε λέω, καλή η μέρα της γυναίκας. Και οι εξαγγελίες. Και τα ωραία δείπνα, και τα γκαλά και οι προσωπικότητες που κατακλύζουν όλα τα προηγούμενα. Πιασάρικες και οι ποσοστώσεις. Αλλά γυναίκα ήταν και η Μαίρη Παναγιωταρά. Μια εργαζόμενη γυναίκα, μια καλή νοικοκυρά. Κι όσο δεν αλλάζουν οι συνθήκες και οι πολλαπλοί ρόλοι που καλείται να αντεπεξέλθει μια γυναίκα, τότε κάντε όσες ποσοστώσεις θέλετε. Αλλά η Μαίρη θα συνεχίσει να είναι η αφανής και άγνωστη ηρωίδα. Γιατί δεν είναι η ποσόστωση που την κρατά μακριά. Αλλά η κούραση. Η έλλειψη χρόνου. Η δουλειά, ίσως και την Κυριακή. Το βιοτικό επίπεδο. Η ανάγκη για επιβίωση. Και τα όσα έχει να προλάβει.
Υστερόγραφο.
Για τη, δυναμική, γυναίκα στο πλάι μου. Για μια μικρή γυναίκα που μου άλλαξε τη ζωή. Για τη γυναίκα-αφεντικό – cheersboss! Για την κάθε γυναίκα που δίνει με επιμονή αγώνες και άνισες μάχες. Για την κάθε γυναίκα που δίνει μάχη για τη ζωή της απέναντι σε ανίατες ασθένειες. Και για τη μάνα. Τη δική μου. Και την κάθε μάνα. Αλλά πρωτίστως για τη μάνα εκείνη που παίρνει το παιδί της αγκαλιά για να περπατήσει μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα για να το σώσει. Για όλες εσάς.
Γράφει: Λεόντιος Φιλοθέου
Follow: @leontios_
