Γκρίνια. Ξινίλα.
Αφού τις ομιλίες τις είχαν έτοιμες από το μεσημέρι. Και προβαρισμένες. Μια για κάθε περίπτωση.
Η μια, για πιθανή νίκη Έρογλου, θα ήταν η συνηθισμένη. Η άλλη τους έπεφτε κομματάκι πιο δύσκολη. Για τον Ακκιντζί. Μα να πάμε για λύση; Τρόμος. Οπόταν κινήθηκαν στη λογική “τι Έρογλου, τι Ακκιντζί;”. Ότι “το κλειδί είναι στην Άγκυρα”. Ότι “δεν πρέπει να βιαστούμε”. Και ότι “δεν συντρέχει κανένας λόγος να πανηγυρίζουμε”.
Όντως.
Δεν υπάρχει λόγος να πανηγυρίζουμε. Υπάρχει όμως ένας λόγος να ελπίζουμε. Για λίγο το έχετε αυτό;
Το ντουλάπι.
Είναι και κάποιοι που βιάστηκαν να βγάλουν από το ντουλάπι τις καμπάνες. Σε ένα ξέσπασμα ενθουσιασμού και συναισθηματισμού. Και μια ανάγκη για αισιοδοξία. Ψύχραιμα.
Από την άλλη το πατριωτικό μέτωπο έβγαλε από το ντουλάπι τις φουστανέλες. Όμορφες, πλυμένες και σιδερωμένες. Και σε πλήρη συγχορδία ξεκίνησαν και πάλι να χτίζουν το φόβο. Να χτίζουν την απόρριψη πριν ξεκινήσουμε. Να χτίζουν, γιατί όχι, και μια περιρρέουσα. Έτσι για να προλάβουν καταστάσεις. Άλλοι πιο τολμηρά κατά της Ομοσπονδίας, και άλλοι κρυμμένοι πίσω από συνθήματα.
Φυλάξτε τις καμπάνες για αργότερα. Πετάξτε και τις φουστανέλες. Διότι αυτό που όλοι πρέπει να βγάλουμε από το ντουλάπι είναι τη σοβαρότητα. Και για μια φορά τη νουσιμάδα. Όση απέμεινε δηλαδή. Αν απέμεινε.
Προφανώς.
Τα πράγματα είναι δύσκολα. Προφανώς και το κλειδί είναι στην Άγκυρα. Προφανώς και ο Ακκιντζί έχει περιορισμούς. Προφανώς όμως κι ο χρόνος λειτουργεί εναντίον μας. Και προφανώς το «τι Έρογλου, τι Άκκιντζι» είναι ο φερετζές του κάθε απορριπτικού.
Ελπίδα.
Δεν γεννά όμως ελπίδα ότι νίκησε ένας Κύπριος; Που πιστεύει σε μια Κύπρο επανενωμένη και ομοσπονδιακή; Ένας Τουρκοκύπριος που πιστεύει στο κοινό μας μέλλον. Ένας ηγέτης της Τ/Κ κοινότητας, στην ομιλία του οποίου υπό τους ήχους της Τυλληρκώτισσας δεν είχε ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΙΑ σημαία είτε τουρκική είτε του ψευδοκράτους; Εκτός κι αν πρέπει να θυμίσουμε την ανακήρυξη Αναστασιάδη όταν τα διεθνή ΜΜΕ μπροστά στο γαλανόλευκο από σημαία μέχρι πασμίνα τσουνάμι, έψαχναν να βρουν τον επανεκλεγέντα Σαμαρά.
Ας λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Η απόρριψη της Ομοσπονδίας, οδηγεί στη διχοτόμηση. Και στα παιδιά μας δεν πρόκειται να παραδώσουμε το χάος. Γι’ αυτό αφήστε θαμμένα τα όχι και τα ναι. Τα επίθετα και τις ύβρεις. Και επιτέλους Πρόεδρε για μια φορά ξεπέρνα για λίγο τον εαυτό σου. Και μην τα κάνεις κι εδώ γης μαδιάμ.
Ελπίδα.
Ναι λοιπόν, ελπίδα. Την άκουσα μετά από χρόνια ξανά. Στη φωνή της μάνας μου όταν με πήρε το βράδυ της Κυριακή στο τηλέφωνο. «Γιε μου, μα θα πάμε στο Βαρώσι;». Μόνο γι’ αυτό, άξιζε τον κόπο!
Υστερόγραφο.
Θυμήθηκα το κείμενο της Ακρίτα. Από εκεί και ο τίτλος. Αυτό μου θύμισαν όλοι εκείνοι που το βράδυ της Κυριακής έδιναν μάχη για την πρώτη θέση στην καρδιά και στην πρωινή εκπομπή του Λάζαρου Μαύρου.
“…κάνετε σαν το κωλόπαιδο που όλοι είχαμε στην τάξη και μας έβγαζε ξινή την πενταήμερη: Μια θα βρέξει, μια το μπέργκερ χάλια, μια αλλάξτε μουσική. Ίδιοι είστε! … Κι έβλεπες στο μάτι τους αυτή την χαιρεκακία, αυτή την ξινίλα, αυτό το μίσος από τους «πατριώτες». Που προτιμάνε να πάει η χώρα κατά διαόλου – μόνο και μόνο για να πανηγυρίσουν «σας τα ΄λεγα εγώ, δοξάστε με!». Που λένε «μακάρι να βγω» ψεύτης. Και το βλέπει το μάτι το γουρλωμένο «μακάρι να φουντάρουμε παρά να βγω ψεύτης»….”
Ναι. Αυτό ακριβώς.
Γράφει: Λεόντιος Φιλοθέου
Follow: @leontios_
