Χρόνια και ζαμάνια.
Μα πως περνάει έτσι ο καιρός Άγιε μου; Πάει ακριβώς ένας χρόνος. Απρίλιο του 2015. Όταν σου είχα ευχηθεί Καλό Πάσχα. Έκτοτε δεν ασχολήθηκα ξανά. Τι να καθόμουνα να τρολάρω; Ένα χρόνο που σε άφησα ήσυχο, μια χαρά τα κατάφερες και μόνος σου. Έλα όμως που μας ήρθε η καύση;
Ο Ναός.
Το σώμα μας πρέπει να το σεβόμαστε λοιπόν. Διότι είναι Ναός που μέσα κατοικεί το Άγιο Πνεύμα. To οποίο Άγιο Πνεύμα υποθέτω έχει προτίμηση στους γεωσκώληκες παρά τον κλίβανο. Αμαρτία εξομολογημένη, στο δικό μου πιο συχνά βρίσκεις το Οίνων Πνεύμα παρά το Άγιο. Είναι κι ένας τρόπος να αντέχουμε αυτά που ακούμε. Και κυρίως τα όσα ζούμε.
Φυσικά τα δικά μας κοινά θνητά σώματα, να είναι το πολύ-πολύ κανά ξωκλήσι. Δεν συγκρίνετε με τα Άγια Σας Σώματα που είναι μεγαλοπρεπείς Ναοί! Διότι ο σωστός ο Ναός, θέλει τα χρυσαφικά και τις κορώνες του. Και λούσα Φλωρινιώτικα. Κι ένα τζακούζι. Θέλει μετοχές και ξενοδοχεία. Κι άμα κόψει μέσα, ο Ναός θέλει και τις καταθέσεις της Παναγίας. Στο τέλος, θέλει κι ένα μνήμα 50 τετραγωνικά με μάρμαρο Πεντέλης.
Το βάζο.
Για να λέμε όμως και του στραβού το δίκιο, το βαζούδι με τη στάχτη δύσκολα κηδεύεται. Μα φαντάζεσαι να με έχεις μπροστά σου μέσα στο βάζο κι εκεί πάνω στον ενθουσιασμό να μου γυρίσεις μια με το θυμιατό; Ποιος θα με μαζεύει το δύσμοιρο με τη hoover από τα χαλιά; Ούτε στο χειρότερο μου εχθρό!
Το ρευστό.
Χρειάζεται όμως λίγο προσοχή. Διότι δεν θέλεις αυτούς που θα είναι στάχτη. Δε θες ομοφυλόφιλους. Δε θες τις εκτρώσεις, τις γυναίκες, τους γιατρούς, το σόι. Ο ένας σου βρωμάει. Ο άλλος σου ξινίζει. Ποιους θα θάβετε στο τέλος της ημέρας; Πρέπει να σκεφτούμε και λίγο το cashflow. Θα στερέψει κι ο Τράχωνας.
Η λύση.
Τη λύση φυσικά στο πρόβλημα την έδωσες ήδη. Η οικογένεια ας κάνει την κηδεία, κι αφού δεν θα γνωρίζετε κάτι -κατά το απόλυτα κυπριακόν παίζω πελλόν- το σώμα μετά ας το πετάξουν και στις όρνιθες. Who cares; Φτάνει να γίνει η κηδεία. Σωστός ο Άγιος. Και η πίτα ολόκληρη. Και τα παγκάρια χορτάτα.
Τα θαύματα.
Στα πλείστα συμφωνούμε. Εδώ θα μαλώσουμε όμως. Είναι δυνατόν Άγιος άνθρωπος να λες «δεν γίνονται θαύματα». Εδώ κατά τας γραφάς, θα αναστηθεί το κόπρι. Θα αναστηθεί ο άλλος ο-πως-τον-λέγανε που τον έφαγε η φάλαινα. Θα αναστηθεί κι αυτός που έγινε μεζές στο λάκκο-των-λεόντων. Εδώ με 8% έκατσε η μπίλια κι έγινες εσύ Αρχιεπίσκοπος και δε γίνονται θαύματα;
Υστερόγραφο.
Προσδοκία να δείξεις έστω μια φορά σεβασμό στο δικαίωμα της επιλογής, χωρίς μίσος κι αφορισμούς, δεν έχω. Έχω όμως απορία τι σε κάνει να πιστεύεις ότι κάποιος που επιλέγει την καύση θα μαραζώσει επειδή θα πάει αδιάβαστος γλιτώνοντας κι ένα (μίνιμουμ) πεντοχίλιαρο. Στο κάτω-κάτω, δεν απορρίπτουμε τα μονοπώλια Άγιε μου; Άσε την αγορά να λειτουργήσει ελεύθερα. Να πέσουν κι οι τιμές. Διότι τα μοναδικά οικόπεδα που δεν χτυπήθηκαν από την κρίση, είναι αυτά του ένα επί δύο.
Γράφει: Λεόντιος Φιλοθέου
Follow: @leontios_
