Είναι αυτό το αλλά.
Σκέτος φερετζές. Του ρατσισμού, του σεξισμού, του μισανθρωπισμού.
Είναι αυτό το αλλά της υποκρισίας.
Που μας θέλει να χύνουμε μαύρο για το μικρό Αϊλάν, όταν η θάλασσα ξέβρασε το σώμα του στις ακτές της Τουρκίας, αλλά όταν η βάρκα με το μικρό Αϊλάν φτάνει εδώ, φωνάζουμε να τους στείλουν πίσω.
Που μια την άλλη, I stand with this και I stand with that και Je Suis και αραιά και που κανένα hashtag της μοδός #stopbullying, αλλά όταν είναι όλα μακριά μας.
Είναι αυτό το ανυπόφορο αλλά.
Λες #BlackLivesMatters όταν ο George Floyd πεθαίνει από ασφυξία κάτω από το γόνατο ενός φασίστα μισάνθρωπου «αλλά #AllLivesMatter» απαντά ο άλλος. Προφανώς όλες οι ζωές μετρούν, αλλά έγινες εσύ ποτέ στόχος για το χρώμα τους δέρματος σου; Αν όχι, σκάσε καλύτερα.
Γίνεται βανδαλισμός σε τζαμί στη Λεμεσό «αλλά μας κατέστρεψαν τις εκκλησίες το 1974» λέει ο δίπλα. Ωραία. Να συγκριθούμε με τον Αττίλα; Αυτό είναι το μέτρο δηλαδή; Εκεί είναι ο πήχης σας;
Είναι και ο μήνας του Pride και θα το ακούσουμε ξανά. «Δεν έχω πρόβλημα με τους gay αλλά γιατί χρειάζονται τις παρελάσεις; Κάνουμε και οι straight παρέλαση;». Εσύ που διερωτάσαι δηλαδή δέχτηκες επιθέσεις, ενίοτε και δολοφονικές, bullying, διάκριση, διαπόμπευση, επειδή είσαι straight;
Δεν είμαστε ρατσιστές, αλλά μόλις γίνει ένα επεισόδιο στο οποίο εμπλέκονται αλλοδαποί, δεν χάνουμε ευκαιρία να σπείρουμε μίσος και ξενοφοβία. Λες και οι δικοί μας, οι καθαρόαιμοι, δεν εμπλέκονται σε συμπλοκές, πενταπλά φονικά, ναρκωτικά, βιασμούς, υπόκοσμο και βάλε. Αγγελούδια.
Δεν έχουμε πρόβλημα με τους ξένους αλλά σε «ένα Ρουμάνο» πήγαμε να φορτώσουμε αρχικά τις δολοφονίες του Μεταξά, σε αλλοδαπό πήγαμε να φορτώσουμε την απαγωγή των παιδιών, στο ίδιο το παιδί τους πήγαμε να φορτώσουμε το διπλό φονικό στο Στρόβολο. Αμ δε, όλοι δικοί μας ήταν.
Ευρωπαίοι μεν, αλλά στοιβάζουμε μετανάστες για μήνες ολόκληρους χωρίς τα στοιχειώδη στην Πουρνάρα κατά παράβαση κάθε διεθνούς σύμβασης. Κι όταν κάποιοι υπερασπίστηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα, μόνο βίγκαν λεσβίες αναρχικές μπαχαλοσανατίστριες δεν τους χαρακτήρισαν ο Νουρής, τα Μπογδανάκια του και τα μιντιακά τους φερέφωνα.
Κι είναι κι άλλα, αλλά.
«Αλλά να δούμε τι του έκαμε και αυτή».
«Αλλά έτσι κάνουν αυτές, φεύγουν από τα κατεχόμενα».
«Αλλά να δούμε τι φορούσε και τον προκάλεσε».
«Αλλά τη σκότωσε από πάθος».
Αλλά που ξεπλένουν δολοφονίες. Βιασμούς. Γυναικοκτονίες. Ρατσιστικές επιθέσεις.
Αλλά που στοιχίζουν αθώες ζωές.
Και είναι κι ένα αλλά που δεν το λένε αλλά που περικλείει την αλήθεια: αλλά όλοι εσείς αν ήσασταν πλούσιοι, όλα θα ήταν αλλιώς.
Κάποτε υπήρξαμε λαός φιλόξενος. Λαός με περισσεύματα ανθρωπιάς. Πρόσφυγες εμείς οι ίδιοι, κατατρεγμένοι και ψάχναμε να μας φιλοξενήσουν στις 4 γωνιές τις γης. Χωρίς αλλά.
Αλήθεια πως πήραμε έτσι τον κατήφορο;
Υστερόγραφο.
Σε άλλα νέα, από χθες κυκλοφορεί μια είδηση ότι «…δύο Κύπριοι είναι ανάμεσα στους πιο διαβόητους καταζητούμενους στη Βρετανία…».
Δεν θα πω κάτι άλλο. Κάντε απλά το συνειρμό.
