Εδώ και ενάμιση μήνα, από τις 14 Οκτωβρίου 2013, οι ζωές χιλιάδων συμβασιούχων, εκτάκτων και αντικαταστατών εκπαιδευτικών άλλαξαν ριζικά.
Άγχος, αγωνία, ανασφάλεια και αγανάκτηση είναι μόνο μερικά από τα συναισθήματα που προκάλεσε η ανακοίνωση του νέου συστήματος πρόσληψης εκπαιδευτικών στη δημόσια εκπαίδευση από το Υπουργείο Παιδείας. Όλα αυτά, διότι το Υπουργείο ουσιαστικά δεν ανακοίνωνε ένα νέο σχέδιο προσλήψεων αλλά ένα σχέδιο επικείμενων απολύσεων αυτών των ανθρώπων.
Με την παρουσίαση του νέου συστήματος και την απόλυση χιλιάδων εκπαιδευτικών στον ορίζοντα, ήταν ξεκάθαρη η πρόθεση να δαιμονοποιηθούν οι εκπαιδευτικοί έτσι ώστε να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη: για όλα τα κακώς έχοντα στην Παιδεία, ευθύνη δεν έχουν ούτε οι αποκοπές, ούτε το σύστημα, ούτε οι συνεχείς μεταρρυθμίσεις και τα πισωγυρίσματα από την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά οι εκπαιδευτικοί. Το κυριότερο επιχείρημα του Υπουργείου ήταν πως με το νέο σύστημα θα προσλαμβάνονται μόνο οι άριστοι των αρίστων. Είναι δυνατόν το ίδιο το Υπουργείο να μη γνωρίζει πως οι συμβασιούχοι και οι αντικαταστάτες που εργάζονται σήμερα στη δημοτική εκπαίδευση, είναι η αφρόκρεμα των αποφοίτων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης; Πως είναι οι μαθητές που ανάμεσα από χιλιάδες άλλους έχουν κερδίσει τις 200-300 θέσεις που ήταν διαθέσιμες στις προεισαγωγικές εξετάσεις;
Οι διάφοροι φορείς και τα κόμματα, σαν μικρά παιδιά που δε ξεχωρίζουν το σωστό από το λάθος, έπρεπε να πεισθούν πως είναι ανήθικο να απολύσεις πεπειραμένους εκπαιδευτικούς για να προσλάβεις άλλους. Εκπαιδευτικούς οι οποίοι κουβαλούν χρόνια πείρας στις ράχες τους, που έχουν αποκτήσει πάμπολλες εμπειρίες, που έχουν μαζέψει πλούσιο υλικό για τα αντικείμενα που διδάσκουν, που έχουν μάθει να χειρίζονται όλες τις καταστάσεις που μπορεί να προκύψουν στην τάξη, που έχουν βελτιωθεί μέσα από συνεργασία με άλλους συναδέλφους, που έχουν επιμορφωθεί δεκάδες φορές και που έχουν κοστίσει στο κράτος εκατομμύρια. Εκατομμύρια που το κράτος θα πρέπει να ξοδέψει ξανά για να διαμορφώσει και να επιμορφώσει άλλους, καινούριους, άπειρους εκπαιδευτικούς. Μετά από αφόρητη πίεση και διαβουλεύσεις, τα κοινοβουλευτικά κόμματα και οι σύνδεσμοι γονέων πείστηκαν πως έπρεπε να διασφαλιστούν αυτοί που εργάζονται σήμερα στα σχολεία. Όλοι οι φορείς ζήτησαν τη διασφάλιση αυτών των ανθρώπων. Όλοι τοποθετήθηκαν ξεκάθαρα πως οι εκπαιδευτικοί που εργάζονται σήμερα στα σχολεία δεν πρέπει να μπουν στη διαδικασία των εξετάσεων, πως πρέπει να εξαιρεθούν.
Παρ’ όλες τις τοποθετήσεις όλων των εμπλεκομένων φορέων, το Υπουργείο Παιδείας προχώρησε στην ανακοίνωση των αλλαγών που προτίθεται να κάνει στο νέο σχέδιο διορισίμων. Διετής επέκταση των χρονοδιαγραμμάτων, επέκταση της μοριοδότησης της προϋπηρεσίας σε 15 μονάδες (τη στιγμή που κανείς δεν έχει 15 χρόνια υπηρεσίας και έτσι οι μονάδες δε δίνονται όλες), μοριοδότηση της σειράς στον υφιστάμενο κατάλογο και μοριοδότηση του βαθμού πτυχίου. Με τις αλλαγές, το πρόβλημα απλά μετατίθεται στο μέλλον, σε 4-5-6 χρόνια, οπόταν και θα απολυθούν αυτοί οι άνθρωποι. Το νέο σχέδιο διορισίμων τουλάχιστον θα συνάδει με την κυπριακή νοοτροπία, «σιωπάτε να περάσουμε». Την ίδια νοοτροπία που έχει φέρει τόσες πολλές καταστροφές σε αυτό το άμοιρο νησί. Ας αφήσουμε τα προβλήματα και τις απολύσεις στην επόμενη κυβέρνηση.
Είναι σαφέστατο πως το νέο σύστημα διορισίμων κουβαλάει μαζί του πολλά συμφέροντα, οικονομικά (ενίσχυση πανεπιστημίων και κολλεγίων, δημιουργία παραπαιδείας, επαναπρόσληψη εκπαιδευτικών με διαφορετικούς όρους), πολιτικά (αποπροσανατολισμός κοινής γνώμης, μετατόπιση ευθυνών) και προσωπικά (δημιουργία εντυπώσεων). Τα κόμματα και οι διάφοροι φορείς οφείλουν να επιμείνουν στη θέση τους πως οι εκπαιδευτικοί που εργάζονται σήμερα στα σχολεία δεν πρέπει να μπουν στη ψυχοφθόρα διαδικασία των εξετάσεων και να καθησυχάσουν τους εκπαιδευτικούς που κινδυνεύουν και νιώθουν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους. Εξαίρεση εδώ και τώρα!
Γράφει: Λεωνίδας Χατζηλοΐζου
