Κανείς, όμως, δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει τα εξής:
Α)Ότι η έλλειψη τόλμης δεν ήταν έλλειψη καλής διάθεσης, αλλά πήγαζε από γνώση της διεθνούς κατάστασης και της εκτίμησης των αρνητικών συγκυριών. (Ολόκληρη η Ευρώπη ήταν αλλεργική στις επαναστάσεις και έστελνε στρατό καταστολής ανατρεπτικών κινημάτων.)
Β) Όταν ανέλαβε την κυβέρνηση, αποδείχτηκε πιο προοδευτικός από πολλούς άλλους και συγκρούστηκε με νοοτροπίες που ευνοούσαν τους λίγους για να στηρίξει τον λαό. Τη στάση του αυτή πλήρωσε με τη δολοφονία του.
Χρόνια μετά ήρθε η αποκατάσταση του ονόματός του και η αναγνώριση της προσφοράς του. Ο Καποδίστριας έγινε Πανεπιστήμιο. Το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι δείγμα τιμής για αυτόν τον τάχα “συντηρητικό ” άνθρωπο. Αυτός ο “συντηρητικός” άνθρωπος , αν ήταν συντηρητικός θα έθιγε τα συμφέροντα των πλούσιων εκφραστών της εξουσίας;
Ακούω τελευταία για έναν υποψήφιο ότι δείχνει καλλιεργημένος και με προοπτικές, αλλά είναι άτολμος, λίγο υπερόπτης με υφάκι και συντηρητικός. Το ότι ένας άνθρωπος πριν οδηγηθεί σε δημόσια έκφραση άποψης σκέφτεται δύο φορές, δεν είναι δείγμα ατολμίας. Το ότι πριν υποσχεθεί κάτι διπλοτσεκάρει αν μπορεί αυτό να το υλοποιήσει στην πράξη -κι ας ενοχλήσει αυτόν που δεν γίνεται άμεσα δεχτό το αίτημά του, είναι εντιμότητα, άρνηση χαιδέματος αυτιών και όχι υπεροψία και υφάκι. Το αν είναι συντηρητικός θα φανεί στην πράξη όταν και αν αναλάβει.
Τώρα αυτό από το οποίο μπορεί να κριθεί είναι η επιλογή των συνεργατών του και του κόσμου που είναι γύρω του. Αυτοί οι άνθρωποι -οι συνεργάτες του και αρχηγός του επιτελείου του- είναι συντηρητικοί ή προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποκαλύψουν τα σκάνδαλα; Είναι πράγματι συντηρητικοί ή μήπως έχουν πρωτοστατήσει σε προοδευτικές καταθέσεις απόψεων;
Γράφει: Κυριακή Στυλιανού
