Το πρόβλημα της κυπριακής Αριστεράς και η δύναμη του μύθου της. Της Κυριακής Στυλιανού

Το πρόβλημα ξεκινά από τις λέξεις και τα πρόσωπα, εγκλωβίζεται στην ανεπάρκεια μονάδων που πρέπει να απομακρυνθούν και καταλήγει στην αδυναμία ουσιαστικής παρέμβασης.

Ο λεκτικός εξοπλισμός είναι μπαγιάτικος και δεν μπορεί να αγγίξει τη φρεσκάδα του νέου της εποχής. Η πολιτική είναι ρητορική τέχνη και όσο δεν βγαίνουν μπροστά νέοι ρήτορες να χρησιμοποιήσουν νέο λεξιλόγιο, δεν είναι δυνατόν να έρθουν κοντά και να πεισθούν άλλοι άνθρωποι. Είτε απλώς θα συντηρούνται οι υφιστάμενοι είτε θα αποστασιοποιούνται ακόμα περισσότερο και αυτοί που επιθυμούν τόσο πολύ να μείνουν κοντά.

Χρειάζεται νέο λεξιλόγιο να περιγράψει τον σύγχρονο κόσμο και τις δυνάμεις που το συνθέτουν. Παράδειγμα: Αν δεν υπάρχει η σιγουριά πως είναι εφικτό τα επόμενα δέκα χρόνια να νικηθούν τα συμφέροντα πολυεθνικών εταιριών και των υπερδυνάμεων που διακρίνονται για ιδιοκτησιακή αντίληψη του κόσμου, είναι απαραίτητο να εγκαταλειφθεί η αντι-ιμπεριαλιστική ρητορική. Συνθήματα που αναπαράγουν ρητορική κατά δυνάμεων που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν στο άμεσο μέλλον, είναι απαραίτητο να κλειδωθούν σε χρονοντούλαπα. Έτσι, δεν διαψεύδεις εαυτόν, όποτε αναγκάζεσαι να κάνεις συναλλαγές με το κεφάλαιο και διεκδικείς αξιόπιστο πρόσωπο στην κοινωνία, χωρίς να εγκλωβίζεσαι σε αντιφάσεις. Δεν γίνεται να υπάρχει ΑΠΟΣΤΑΣΗ της ιδέας από την τελική πράξη.

Η αλλαγή της ρητορικής δεν σημαίνει πως εγκαταλείπεται η προσπάθεια να νικηθούν όσες δυνάμεις πολεμούν την προστασία της ποιότητα της ανθρώπινης κοινωνίας. Απλώς η ρητορική προσαρμόζεται σε πραγματοποιήσιμους στόχους σε συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνονται μετρήσιμα αποτελέσματα, για να απευθυνθείς με αυτοπεποίθηση στην κοινωνία και να ζητήσεις την ψήφο εμπιστοσύνης της. Να δείχνεις πράξεις κι όχι λόγια. Να αποδεικνύεις τη μαχητικότητα, λέξη-συστατικό της Αριστεράς.

Αυτό που επιβάλλεται να αποβληθεί είναι η ΑΤΑΚΟΛΟΓΙΑ (παραγωγή πολιτικής στη βάση ατάκας). Δεν χαριεντιζόμαστε στις απαντήσεις μας, δεν καφενοκουβεντιάζουμε, αλλά μιλούμε σοβαρά και στη βάση επιχειρημάτων. Φορείς ατακολογίας εκθέτουν την κυπριακή Αριστερά, αντί να την ενισχύουν και επιβάλλεται να απομακρυνθούν, αν στόχος είναι να διεκδικήσει η Αριστερά να λειτουργήσει σοβαρά ως αντίρροπη δύναμη.

Η ΑΠΛΟΤΗΤΑ ας μην μπερδεύεται με τον χυδαίο λόγο της υποκουλτούρας. Αν δεν δίνει συνεχώς η Αριστερά θετικά πρότυπα κι άλλη νοοτροπία στη νεολαία μας, ποιος θα το κάνει;

Τέλος, είναι απαραίτητο να συζητηθεί εκ νέου το ζήτημα της ποσόστωσης στην εκπροσώπηση των γυναικών και στη διαμόρφωση των συνθηκών για να μπορεί η γυναίκα να έχει πρόσβαση στη διαχείριση της εξουσίας. Δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε την κοινωνία. Διαμορφώνουμε την κοινωνία που θέλουμε. Σπάζουμε τις γυάλινες οροφές, διεκδικούμε τον ριζοσπαστισμό που μας διακρίνει.

Αν κάτι είναι ακόμα ζωντανό είναι η δύναμη του μύθου της Αριστεράς. Η Αριστερά είναι ταυτόσημη με το ήθος, με το αντι-συμβατικό, το ριζοσπαστικό. Δεν προωθεί αρπακτικά σε υψηλά δώματα. Βοηθά στην εξόντωση των αρπακτικών.

Μόνο έτσι θα λειτουργήσει ως εναλλακτική επιλογή, αποβάλλοντας τα σύνδρομα κατωτερότητας έναντι αυτών που επιχειρούν να την εξαφανίσουν από τον χάρτη.

Θα τα καταφέρει να επιβιώσει και θα βγει μπροστά.