Έπρεπε όσα μάθαιναν τα παιδιά να τα βλέπουν, να τα αγγίζουν, να τα ζωγραφίζουν. Και σε αυτό το σημείο αυτή η μέθοδος διδασκαλίας δικαιολογούσε τον επιθετικό προσδιορισμό της “νέας “. Ο δάσκαλος, βέβαια, δεν παρέλειπε να ξυλοφορτώνει τα παιδιά, αφού τους κατέβαζε τα παντελονάκια, να απαγορεύει να μιλούν, να γελούν, να έχουν απορίες.
Αυτός ο δάσκαλος με την ξεροκεφαλιά και τη σκληρότητα που τον διέκρινε, τυγχάνοντας μετεκπαίδευσης γύρω από ΝΕΕΣ προσεγγίσεις και μεθόδους διδασκαλίας, δεν κατόρθωσε να ανα-νεωθεί ουσιαστικά. Κατόρθωσε μόνο να εισάξει στον χώρο της εκπαίδευσης το “νέο” με τόσο διαστρεβλωμένο τρόπο, που επέστρεφε την εκπαίδευση σε μαθησιακό μεσαίωνα και καταδίκαζε τους μαθητές σε εκφραστική (λεκτική/κινησιολογική) αναπηρία.
Νέα. Επίθετο. Το “Νέο” είναι μια λέξη με συγκεκριμένο νοηματικό φορτίο. Απαιτεί επικαιροποίηση προσεγγίσεων και συγχρονισμό με τα τρέχοντα χωροχρονικά δεδομένα. Το να παίρνεις ιδέες βυθισμένες σε ναφθαλίνη και προσεγγίσεις που έχουν αποτύχει επανειλημμένως στην εφαρμογή στο παρελθόν και να τις βουτάς -σάπιες κάθως είναι – σε μπογιά με χρυσόσκονη, βαφτίζοντάς τες “νέες” , δεν σε γλυτώνει από την κατάρρευση και την κατολίσθηση…
Στρατηγική. Όνομα, δηλαδή ουσιαστικό. Εμπεριέχει τη λέξη “στρατός ” και αποδεικνύει τη στρατοκρατική της πρόθεση και προσέγγιση δεδομένων.
“Νέα” και “Στρατηγική” είναι δύο λέξεις αντιφατικές στην ουσία τους, αν σήμερα στόχο έχουμε να ανανεώσουμε τα ιδεολογικά εργαλεία επίλυσης του κυπριακού και αν θεωρούμε ότι αυτό θα το πετύχουμε με στρατούς και άρματα.
Πόση επαφή με την πραγματικότητα, άραγε, έχουμε; Είναι ένα ζητούμενο.
Γράφει: Κυριακή Στυλιανού
