Η «προδοσία» του ρυθμιστικού ΔΗμοκρατικού ΚΟμματος και το αντάρτικο… Της Κούλας Στυλιανού

Τα παραπονεμένα λόγια στην ανακοίνωση του προέδρου Αναστασιάδη για την καταψήφιση του προϋπολογισμού δεν είχαν ως αποδέκτη το κοινοβουλευτικό σύνολο. Το παράπονο και η καταγγελία για “εκβιασμό” είχαν ως αποκλειστικό στόχο το Δημοκρατικό Κόμμα.

 

Γράφει: Κούλα Στυλιανού

Τέτοιο μαχαίρι στην πλάτη φαίνεται πως δεν περίμενε το κυβερνών κόμμα από τους έως τώρα οικονομικούς συντρόφους του Δημοκρατικού Κόμματος!

Το αίσθημα της προδοσίας που βίωσε ο Δημοκρατικός Συναγερμός από το Δημοκρατικό Κόμμα εγείρει δύο ερωτήματα:

1. Πόσο δημοκρατικό είναι το δημοκρατικό κόμμα και οι μέχρι τώρα πρακτικές του, έτσι ώστε να καλλιέργησε μια νοοτροπία και μια παράδοση κόμματος-οικονομικό δεκανίκι στον ΔΗΣΥ; Πράγματι, το ΔΗΚΟ ενισχύει την πολυφωνία και τον πολυκομματισμό ενός δημοκρατικού συστήματος ή ουσιαστικά μέχρι τώρα υπήρξε ιστορικά το δεξί χέρι του ΔΗΣΥ στην οικονομία; Είναι το ΔΗΚΟ μια πολιτική φλυαρία στο κυπριακό πολιτικό σύστημα ή έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης; Γιατί δημιούργησε τέτοιο κατεστημένο, ώστε ο Νίκος Αναστασιάδης και ο κυπριακός λαϊκός συναγερμός να θεωρεί ότι του χρωστά ψήφους στήριξης;

2. Ποιο είναι το κόστος που πρέπει να πληρώνει κάθε φορά η κυπριακή κοινωνία, όταν το ΔΗΚΟ μένει χωρίς προσκλητήριο στο πάρτι οικονομικού φαγοποτιού και εκτός νομής εξουσίας; Ένα κόμμα που κενόδοξα διεκδίκησε δάφνες κεντρώου χώρου και τελικώς κέρδισε τον τίτλο του ρυθμιστικού κόμματος και του πασαδόρου στο τελικό γκολ εξουσίας, τι ακριβώς θεωρεί ότι του χρωστά ο κυπριακός λαός, όταν μένει χωρίς λάφυρο;

Όταν το Δημοκρατικό Κόμμα εργαλειοποιεί την κόντρα Γενικού Ελεγκτή και κυβέρνησης γύρω από το σκάνδαλο των χρυσών διαβατηρίων και δεν υπερψηφίζει τον οικονομικό προϋπολογισμό του κράτους αν δεν δοθούν οι φάκελοι στον Ελεγκτή, στην πραγματικότητα καλλιεργεί ένα νέο απολίτικο πεδίο ιστορικής δράσης, στο οποίο χρησιμοποιείται ο προϋπολογισμός του κράτους ως μέσο πολιτικών παιγνίων του “ρυθμιστικού” Δημοκρατικού Κόμματος.

Μετά από τη διάσπαση του ΔΗΚΟ και τον εσωτερικό κλυδωνισμό, μήπως πρέπει το κόμμα αυτό να σοβαρευτεί και να παράξει πολιτική σε τεχνικό πολιτικό πλαίσιο κι όχι στην πρακτική ανταρτοπόλεμου;  Μήπως απλώς το κυπριακό Δημοκρατικό Κόμμα οφείλει να αυτοπροσδιοριστεί και να συλλογιστεί περί της πολιτικής του ταυτότητας;

Θα πρέπει να αποφασίσει αν έχει να προσθέσει κάτι στον ιδεολογικό πολιτικό χάρτη της Κύπρου ή αν θα συνεχίσει να λειτουργεί ως κακομαθημένο εγωπαθές τετράχρονο που μεγαλώνοντας κελαηδά σε είκοσι φωλιές κι αναλόγως γούστων πετάει από κανάρα σε κανάρα.

Σε μια τόσο κρίσιμη πολιτικά στιγμή τόσο προκλητικής διαφθοράς χρειαζόμαστε σοβαρή αντιπολίτευση με βάση γνήσια πολιτικά κριτήρια κι όχι λαϊκιστές αντάρτες φορείς παζαροπολιτικής δούναι και λαβείν.