Δυόμισι χρόνια λειτουργίας της αποθήκης κι ήλθατε εδώ, για να δείτε και να μάθετε σε ποια κατάσταση είναι οι άνθρωποι στην Κύπρο. Δύο χρόνια μετά το κούρεμα των καταθέσεων, μετά την κάθοδο της Τρόικας.
Πριν δύο χρόνια μας έκλεψαν τα χρήματά μας, τους κόπους μιας ζωής, τα όνειρα των παιδιών μας. Εμείς υπομέναμε χωρίς αντίδραση, καρτερικά, για το κοινό όφελος, το καλό της πατρίδας μας.
Είχαμε χάσει την εμπιστοσύνη μας στους ηγέτες μας, στους διορισμένους τους και στις τράπεζες. Καταχρήσεις, διαπλοκές, δολοπλοκίες.
Τα σιχαθήκαμε όλα αυτά, μα πιστέψαμε σ’ εσάς, τη μεγάλη Ευρώπη της ισοτιμίας και της δικαιοσύνης.
Πιστέψαμε πως η Τρόικα θα επέβαλε τέτοιους νόμους, που θα μας προστάτευαν από όλους αυτούς.
Η Ευρώπη, η Τρόικα, ήταν για μας η μόνη ελπίδα.
Η ασπίδα μας ενάντια στη διαφθορά και το κατεστημένο. H σανίδα σωτηρίας και το μέσο συμμόρφωσης, σε δίκαιους νόμους και θεσμούς. Οι ανεξέλεγκτοι, λαοπλάνοι τυραννίσκοι μας, θα αναγκάζονταν να συμμορφωθούν.
Αυτό πιστέψαμε…
Δύο χρόνια μετά…
Οι άνεργοι αυξάνονται καθημερινά.
Οι μικρές επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη.
Η αξία της γης μας όλο και χαμηλώνει.
Οι τράπεζες μας σφίγγουν όλο και περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό. Ζητούν συνεχώς νέες εξασφαλίσεις για τα δάνειά μας.
Ο κίνδυνος να χάσουμε τα σπίτια μας κρέμεται από πάνω μας. Δαμόκλειος σπάθη όχι από τους Τούρκους αυτή τη φορά, μα από τις τράπεζες, αυτές με τα golden boys, αυτές που μας κούρεψαν τις καταθέσεις.
Δύο χρόνια μετά…
Πολλά νοικοκυριά έχουν μείνει χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό.
Ακούμε καθημερινά το λυγμό μέσα από τη γραμμή του τηλεφώνου: «Βοηθήστε μας! Μας κόβουν το ρεύμα. Έχουμε παιδιά, αρρώστους».
Άνθρωποι με φαμίλιες φυλακίζονται για μικροποσά. Για «κοινωνικές ασφαλίσεις» που αδυνατούν να πληρώσουν στο κράτος.
«Γιατί δεν πιάνουν τους μεγάλους, αυτούς που χρωστούν εκατομμύρια;» φωνάζουν.
Σαν βγουν από τη φυλακή ντρέπονται. Θεέ μου, πόσο ντρέπονται! Τη γυναίκα, τα παιδιά τους, τους φίλους. Με χαμένη αξιοπρέπεια βουλιάζουν κάθε μέρα όλο και πιο βαθιά στην απελπισία.
Δύο χρόνια μετά… Μάρτιος, 2015
Ο ήλιος λάμπει όπως πάντα στην πατρίδα μας, οι αμυγδαλιές ανθίζουν, τα πουλιά κελαηδούν χαρούμενα πάνω στα κλαδιά, προμηνύουν την άνοιξη.
Τα γαλάζια νερά της Μεσογείου χαϊδεύουν τις χρυσές παραλίες της πατρίδας μας.
Όμως ο κόσμος της δεν μπορεί να τα δει, δεν μπορεί να τα ακούσει, να τα απολαύσει όπως παλιά.
Τα έχει καλύψει ένα μαύρο δίχτυ που λέγεται οικονομική κρίση, χρέη, ανεργία.
Τα παιδιά μας φεύγουν, ξενιτεύονται για να βρουν δουλειά.
Δύο χρόνια μετά…
Οι πολιτικοί μας, μαζί με τους διορισμένους τους, συνεχίζουν να αλυσοδένουν την ελευθερία, συνεχίζουν να ντροπιάζουν τη δημοκρατία με πράξεις άνομες, με δολοπλοκίες, με ίντριγκες.
Μας οδηγούν αλόγιστα στο χείλος της αβύσσου.
Γιατί εμπιστευτήκαμε την πατρίδα μας σε χέρια άδικα, αρπαχτικά, ξένων και δικών μας;
Οι κραυγές μας δεν ακούγονται. Τις σκεπάζουν οι αψιμαχίες τους, κάθε μέρα, στα πάνελ της τηλεόρασης.
Και ο Τούρκος παραμονεύει καρτερικά.
Δύο χρόνια μετά…
Εμείς ανόητοι, ονειροπόλοι, ιδεαλιστές, που πιστέψαμε στη μεγάλη Ευρώπη. Στην Ευρώπη που θα φρόντιζε τους λαούς της.
Μα η Ευρώπη φροντίζει μονάχα τους αριθμούς, αδιαφορεί για την ευημερία των ανθρώπων.
Οι νόμοι της σκληροί, άτεγκτοι, ατσαλένια γροθιά σε βελούδινο γάντι.
Δεν έχουμε πλέον από πού να πιαστούμε.
Αυτό ήθελαν;
Μια χούφτα άνθρωποι, μια γειτονιά της Ευρώπης, η χώρα του ήλιου, το νησί της Αφροδίτης, να βουλιάζει κάθε μέρα όλο πιο βαθιά στην απελπισία και την κατάθλιψη;
Αυτό ήθελε η Ευρώπη;
Μπράβο της! Το κατάφερε.
Δύο χρόνια μετά…
Ο ήλιος είναι ευρύχωρος πάνω από την Κύπρο.
Στην πόρτα της αποθήκης, ο εθελοντής μοιράζει ληγμένα τρόφιμα που έστειλαν οι έμποροι. Δεν κατάφεραν να τα πουλήσουν. Κρίση, δυσκολίες…
Η εθελόντρια απέναντι δίνει το πακέτο αγάπης. Όλο και πιο φτωχό κάθε φορά, πράγματα που αγοράστηκαν από το υστέρημα των απλών ανθρώπων, του λαού.
Όταν αυτά δεν φτάνουν, τότε προσφέρει απλόχερα ο ένας, ο μόνος. Η μάλλον η μία, η δική μας αρχηγός. Γνήσια αριστοκράτισσα στην καταγωγή και στην ψυχή, αυτή, μας έκανε να καταλάβουμε τι πάει να πει δόσιμο, αγάπη, ανιδιοτέλεια, αρχοντιά ψυχής. Όχι με τα λόγια. Αυτή δεν μιλά, απλώς προσφέρει αφειδώλευτα, αδιάκοπα, ταπεινά, χρόνο και χρήμα, καρδιά και ψυχή. Κάνει την αδυναμία της θάρρος για τους γύρω της και τη λύπη της έμπνευση.
Προσφέρει και ξεχνά. Είναι η πραγμάτωση του: «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου».
Κοντά της αισθάνομαι μικρή, ασήμαντη, μα συνάμα τόσο ευτυχισμένη.
Δίπλα δίνουν βρεφικές πάνες, γάλα και μωρουδιακά. Πιο μέσα ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια, έπιπλα.
Μια τεράστια αποθήκη γεμάτη από την αγάπη, την προσφορά των γνήσιων ανθρώπων.
Ποτέ δεν πάτησε το πόδι του εδώ κάποιος από τους ηγέτες μας, αυτούς που ψηφίζαμε, νέους και παλιούς, κανένας από τους διορισμένους τους.
Εδώ είναι ο αληθινός τους καθρέφτης.
Δεν αντέχουν να αντικρίσουν την ασχήμια τους.
Δύο χρόνια μετά…
Ο κόσμος βουλιάζει όλο και πιο πολύ στη φτώχια και την ανεργία.
Οι άνθρωποι στην αποθήκη αραιώνουν.
Η φιλανθρωπία δεν τους αρκεί, ούτε το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.
Θέλουν εργασία, ελπίδα, αξιοπρέπεια.
Κι εμείς απ’ αυτά δεν έχουμε να τους δώσουμε.
Κάποιοι δεν άντεξαν, ξεσπιτώθηκαν από μόνοι τους. Νοίκιασαν τα σπίτια τους, για μια δόση στη τράπεζα. Έφεραν τα πράγματά τους στο πατάρι της αποθήκης και ξενιτεύτηκαν.
Πόσα σπίτια να φορέσει ένα πατάρι;
Δυόμισι χρόνια μετά…
Κουβαλώντας στην ψυχή μας τα ερείπια του ευρωπαϊκού μας οράματος, τον Απρίλιο κλείνουμε την αποθήκη.
Όχι γιατί λύθηκαν τα προβλήματα. Όχι γιατί μας τελείωσαν ο ρουχισμός και τα παιχνίδια.
Μας παγώνει ο φόβος για τις εκποιήσεις των σπιτιών.
Μας τελείωσε η ελπίδα πως σύντομα κάτι θα αλλάξει.
Η αποθήκη Αλκυονίδων, τα κοινωνικά παντοπωλεία, δεν πρέπει, δεν γίνεται να γίνουν κουλτούρα στην πατρίδα μας.
Μας τελείωσαν οι αλήθειες και εδώ δεν έχουμε ψέματα για να δώσουμε.
Πρέπει να ζήσουμε με το μόχθο μας, με αξιοπρέπεια και ξερό ψωμί.
Έτσι όπως έκαναν αιώνες τώρα οι προγονοί μας σε τούτη τη γη.
Δυόμισι χρόνια μετά…
Με ληγμένη την ελπίδα, συνεχίζουμε από αλλού.
Μονάχα για τα βρέφη, τα τωρινά και αυτά που έρχονται, θα δίνουμε γάλα, πάνες και μωρουδιακά.
Γιατί σε αυτά ανήκει η ελπίδα.
Αυτά, ανήκουν σε ένα καλύτερο μέλλον.
Κάτω από τον ευρύχωρο ήλιο της πατρίδας μας, κάτω από τον ουρανό της μέλλουσας Ευρώπης.
Μιας καινούριας, καλύτερης, δίκαιης Ευρώπης.
Που οι ηγέτες της θα νοιάζονται για τον άνθρωπο, όχι για τους άψυχους αριθμούς.
Ως τότε θα μάθετε καλά τι πάει να πει πλούτος και τι ανθρωπιά.
Δόθηκε μεταφρασμένο στα Αγγλικά στην δημοσιογράφο της Γερμανικής εφημερίδας Süddeutsche Zeitung την Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015, όταν αυτή επισκέφτηκε την αποθήκη Αλληλεγγύης των Αλκυονίδων στο Δάλι.
Γράφει: Κυριακή Παπαλεοντίου Δημητρίου
