Ναι, είναι λυπηρό που ο Μουσταφά Ακιντζί βρήκε προφάσεις, για να μην πάει στο φιλικό παιχνίδι της Νέας Σαλαμίνας με τη Mağusa Türk Gücü στο στάδιο της Πύλας. Εννοείται πως θέμα ασφάλειας δεν υπήρχε, αφού τα δύο αστυνομικά checkpoints, οι πολλές δεκάδες αστυνομικοί, οι ανιχνευτές μετάλλων και όλα τα άλλα μέτρα είναι αλήθεια πως μετέτρεψαν το στάδιο της Πύλας στις 19 Μαρτίου 2019 σε έναν από τους ασφαλέστερους δημόσιους χώρους στην Κύπρο.
Η απουσία Ακιντζί οφείλεται στο γεγονός ότι το στάδιο βρίσκεται ακριβώς νοτίως του χωριού, στην περιοχή που ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία, και οι αστυνομικοί ήταν αστυνομικοί της Δημοκρατίας. Ο κ. Ακιντζί πολύ απλά δεν μπορούσε να έρθει με τη σημαία της ούτω καλούμενης «ΤΔΒΚ» στη λιμουζίνα του. Θα μπορούσε όμως ο κ. Ακιντζί να κάνει μια υποχώρηση, να αποδεχτεί την πρόταση να γίνει ένα rematch, π.χ. στο γήπεδο της MTG στην Αμμόχωστο, και να πάει και στην Πύλα. Ήταν εν τέλει μια χαμένη ευκαιρία.
Όμως, ξέρετε κάτι; Η αλήθεια είναι πως η εκδήλωση το πρωινό εκείνο στην Πύλα πέτυχε απόλυτα το σκοπό της! Το πρωί της Τρίτης μπήκε άλλο ένα λιθαράκι στην προσπάθεια να κτιστεί η ειρήνη και η επανένωση στον τόπο μας. Κι ας έλειπε εν τέλει ο ένας από τους δύο ηγέτες των κοινοτήτων της Κύπρου. Αυτό που επιλέγω να κρατήσω από εκείνη την εμπειρία -και αυτό θα έπρεπε να κρατήσουν όλοι, από τον οργανισμό Peace and Sport μέχρι τον σερ Στέλιο Χατζηιωάννου, τους φορείς που ήταν παρόντες και τους φιλάθλους- είναι η ειρηνική συνύπαρξη χιλίων περίπου φιλάθλων από τις δύο κοινότητες.
Το 2005 στο φιλικό της Νέας Σαλαμίνας με τη Yenicami στο «Αμμόχωστος» δεν ήμουν παρών, έτσι ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είδα Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους φιλάθλους μαζί στην κερκίδα. Έχω δει βέβαια Τουρκοκυπρίους σε παιχνίδια της Εθνικής ή σε ευρωπαϊκά ματς, έχω συνοδέψει και μερικούς στο γήπεδο, όμως σε τέτοια έκταση και με τόσο μεγάλη παρουσία δεν ξαναείδα. Οπαδοί της Σαλαμίνας με τα ερυθρόλευκα κασκόλ και της MTG με τα πράσινα και κίτρινα κασκόλ δίπλα-δίπλα. Ελληνικά και τούρκικα (και κάμποσα αγγλικά, επειδή δυστυχώς δεν δεήθηκε κανείς σε αυτό τον τόπο να διδάξει την «άλλη» γλώσσα στα σχολεία) να ακούγονται ταυτόχρονα στις κερκίδες. Και φυσικά, όλα κύλησαν ομαλά.
Τα χίλια περίπου άτομα στο γήπεδο και οι χιλιάδες που ενημερώθηκαν για το event μέσω των ΜΜΕ και των social media είδαν γι’ άλλη μια φορά ότι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι -εν έτει 2019 και μισό και πλέον αιώνα μετά τις μεταξύ τους συγκρούσεις- μπορούν να συνυπάρξουν χωρίς πρόβλημα. Ο αθλητισμός ενώνει και αυτό αποδείχτηκε γι΄ άλλη μια φορά.
Οι αντιδράσεις των διάφορων ακραίων «σιούφτηδων», που ένιωσαν να απειλούνται τα αφηγήματά τους, αποτελεί άλλη μια απόδειξη ότι το φιλικό παιχνίδι ποδοσφαίρου πέτυχε εν τέλει τον σκοπό του. Ελπίζω μόνο να μην περάσουν άλλα 14 χρόνια μέχρι το επόμενο παιχνίδι μεταξύ ελληνοκυπριακών και τουρκοκυπριακών ομάδων! Η Κύπρος μας χρειάζεται περισσότερες τέτοιες ειρηνικές συνυπάρξεις και κοινές εκδηλώσεις.
