Όλος ο πλανήτης γνωρίζει ότι το 15 με 20% περίπου του συνολικού πληθυσμού της Τουρκίας είναι Κούρδοι που εδώ και δεκαετίες παλεύουν με όλα τα μέσα που διαθέτουν για να επιτύχουν την αυτοδιάθεσή τους από τη γείτονα χώρα.
Ο αγώνας τους για ανεξαρτησία και αυτονομία είναι γνωστός σε όλη την υφήλιο. Ανεξάρτητα από τη στάση που κρατά κάποιος στο Kουρδικό ζήτημα, καθώς και στους τρόπους, τους οποίους οι κούρδοι έχουν επιλέξει για να κερδίσουν την αυτοδιάθεσή τους, ένα αμείλικτο ερώτημα αναδύεται: Πως είναι δυνατό οι Τουρκοκύπριοι και η Τουρκία να έχουν το δικαίωμα «να μεταλλάξουν δια της καταργήσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας» ένα ενιαίο, ανεξάρτητο και κυρίαρχο ευρωπαϊκό κράτος -μέλος του ΟΗΕ και της ΕΕ- σε μια ιδιόμορφη και ιδιότυπη και χωρίς προηγούμενο Ομοσπονδία ενώ οι Κούρδοι όχι; Και αν τελικά μπορούν, ποιος τους δίνει το δικαίωμα και σε ποιούς κανόνες του διεθνούς δικαίου στηρίζουν τις θέσεις τους;
Το ερώτημα φυσικά δεν επιδέχεται απάντησης. Είναι καθαρά ρητορικό. Καταδεικνύει όμως δύο μεγάλες αλήθειες που συχνά λησμονούμε: Η μια έχει να κάνει με την επιλεκτική εφαρμογή του διεθνούς δικαίου, καθώς και με τη γενικότερη υποκρισία του επονομαζόμενου και διεθνούς παράγοντα απέναντι σε ένα πρόβλημα παράνομης εισβολής και κατοχής. Η άλλη αλήθεια έχει να κάνει με τη διαχρονικά αφελή προσέγγιση (με ελάχιστες εξαιρέσεις) της ελλαδικής και ελληνοκυπριακής πλευράς που διαπραγματεύονται εκτός του πραγματικού πλαισίου του προβλήματος. Ωσάν το Κυπριακό δηλαδή να είναι ένα χρονίζων δικοινοτικό πρόβλημα και όχι ως ένα πρόβλημα που γεννήθηκε από την παράνομη στρατιωτική τουρκική εισβολή στην πατρίδα μας το 1974 και τη συνεχιζόμενη από τότε κατοχή του βόρειου μέρους της χώρας μας.
Αλλά, ας φθάσουμε και στην επικαιρότητα. Η διαδικασία της Γενεύης, λοιπόν, βρίσκεται σε εξέλιξη. Μόνο που η Κυπριακή Δημοκρατία, κράτος-μέλος του ΟΗΕ και της ΕΕ, κυρίαρχη κρατική οντότητα, διεθνώς αναγνωρισμένη και διαθέτουσα όλα τα δικαιώματα κυριαρχίας και προστασίας των εδαφών της, των πολιτών της, αλλά και της ίδιας της ύπαρξής της, δεν προσεκλήθη, δεν συμμετέχει και τελικώς δεν υπάρχει πουθενά στις συνομιλίες, στην ημερήσια διάταξη ή στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων. Δεν αναφέρεται ούτε στα έγγραφα που διακινούνται μεταξύ των συμμετεχόντων μερών. Πραγματικά εκλιπούσα, αν θυμίζει κάτι αυτή η έκφραση! Όλοι σχεδιάζουν, διαπραγματεύονται και μιλάνε για την επόμενη μέρα της Κύπρου χωρίς αυτήν! Αντί της Κυπριακής Δημοκρατίας στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων υπάρχει η «Ελληνοκυπριακή κοινότητα» και η «Τουρκοκυπριακή κοινότητα», ενώ το -υπό εκκόλαψη- νέο κεντρικό κράτος φαντάζει αδύναμο εκ προοιμίου. Ο κανόνας της πλειοψηφίας που διέπει όλα τα σύγχρονα και δημοκρατικά οργανωμένα κράτη, καταργείται και επίσημα, χάριν της πολιτειακής ισότητας των συνιστώντων κρατών. Μια ωραιοποιημένη και καλά πλασαρισμένη επικοινωνιακά διχοτόμηση.
Επιπρόσθετα, από όλα όσα μέχρι τώρα γνωρίζουμε, το νέο κράτος δεν θα διαθέτει ένοπλες δυνάμεις (στρατό). Δηλαδή του αποστερούν από τη γενέθλια κλίνη το δικαίωμα της νόμιμης άμυνας. Το αφήνουν ευάλωτο και ανοχύρωτο σε μια περιοχή που βρίθει εντάσεων, συρράξεων και ένοπλων συγκρούσεων. Την ίδια στιγμή βέβαια, οι κυρίαρχες βρετανικές βάσεις θα είναι παρούσες και φυσικά έμφορτες οπλικών συστημάτων για να προστατεύουν τα συμφέροντα της Γηραιάς Αλβιόνας στην Κύπρο και την ευρύτερη περιοχή.
Όλα τα παραπάνω αναφερθέντα υποδηλώνουν ότι η συμφωνία που εκκολάπτεται στη Γενεύη δεν καταργεί μόνο την ανεξαρτησία και την υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά νομιμοποιεί έστω και εμμέσως την στρατιωτική εισβολή, την κατοχή και τα τετελεσμένα του καλοκαιριού του 1974. Εξαγνίζει τον θύτη και τον εξισώνει με το θύμα. Θέτει όλα τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (που απαιτούν την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και την επιστροφή εδαφών και προσφύγων) στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αδρανοποιεί και ακυρώνει όλο το νομικό μας οπλοστάσιο στο οποίο έως και σήμερα εδράζονται οι θέσεις μας. Αποδυναμώνει το δίκαιο και υποτάσσει τη διεθνή νομιμότητα στα συμφέροντα της διεθνούς πολιτικής συγκυρίας. Δικαιώνει τον εισβολέα, νομιμοποιεί τα εγκλήματα πολέμου και καταρρακώνει κάθε ίχνος διεθνούς δικαιοσύνης.
Σε αυτή την κρίσιμη χρονική συγκυρία δεν χωρούν επιπολαιότητες, προσωπικές στρατηγικές και προπάντων δεν υπάρχει χώρος για διχόνοια. Απαιτείται εθνική ενότητα, νηφαλιότητα και σύνεση, αποφυγή λαθών, προνοητικότητα για την αποφυγή τυχών κακοτοπιών και παγίδων και προπάντων συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων για την προάσπιση και διασφάλιση των συμφερόντων του Κυπριακού Ελληνισμού και της Κύπρου. Όπως τόνισε και ο Έλληνας Πρόεδρος της Δημοκρατίας «Δεν νοούνται εκπτώσεις στην κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας γιατί (κάτι τέτοιο) θα σημαίνει παραβίαση του διεθνούς δικαίου». Ο δρόμος για την υπεράσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας θα είναι επίπονος και δύσκολος. Αλλά άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Την Κυπριακή Δημοκρατία και τα μάτια σας!
Γράφει: Ιωάννα Συγκρασίτη
