Η επιμονή της μνήμης. Της Γιώτας Χατζηλοϊζου

Γεννιέσαι και πεθαίνεις.

Μια αρχή και ένα τέλος. Τόσο απλά αλλά και τόσο απέραντα. Στο μεσοδιάστημα της αρχής και του τέλους είσαι ενα υπαρκτό ον. Ζεις την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό, καθέτως, διαγωνίως, οριζοντίως, εντός και εκτός.

Όταν είσαι παιδί βιαζεσαι να μεγαλώσεις και όταν είσαι μεγάλος πια, προχωρείς με αργούς ρυθμούς, έχοντας για συντροφιά τη μνήμη. Σαν σταματημένο ρολόι, την αναζητείς. Εκεί που όλα κυλάνε μπροστά, θέλεις δεν θέλεις, πηγαίνεις πίσω. Ονειρικά και ασυνείδητα, προσθέτεις και αφαιρείς πινελιές στην εικόνα.

Κόντρα με τον χρόνο, παλεύεις να τον αλλάξεις. Σε βαραίνει ένα συνεχόμενο γιατί. Το πείσμα μεγαλώνει. Εντούτοις, δεν μπορείς και ξυπνάς με απόλυτη συνείδηση του χρόνου. Βλέπεις και συ οτι, οι δείκτες του ρολογιού γυρίζουν προς τα δεξιά, σταθερά και αμετάβλητα.

Το ρολόι τσεπης, του Νταλί, λιωμένο σαν παγωτό, αντικατοπτρίζει πλήρως την έννοια του σχετικότητας του χρονου και τοπου. Με μία σαρκαστική διάθεση και σουρεαλιστική τεχνική, σταματά το χρονο και επιμένει να ζει για λίγο στο παρελθον αναπολώντας. Επιμένει, γίνεται δέσμιος των αναμνήσεων του, διαμέσου των ονείρων του, νικώντας για λίγο, το χρόνο. Για λίγο όμως…

Γράφει: Γιώτα Χατζηλοϊζου