Με τον Πέτρο Γαϊτάνο βρέθηκα στην ίδια σειρά στο Πολεμικό Ναυτικό, στην 1995 Ε. «Βρέθηκα» τρόπος του λέγειν βέβαια, γιατί τον ανερχόμενο τότε τραγουδιστή ελάχιστες φορές είδαμε στο Παλάσκα τις πρώτες ημέρες, και στον Πόρο κατά τη διάρκεια της βασικής εκπαίδευσης.
Σε στιγμές κούρασης (τόσο σωματικής όσο και από την ανοησία του όλου πράγματος), η αναφορά στην απουσία του Γαϊτάνου λειτουργούσε εκτονωτικά: πετούσαμε με τους άλλους μελλοντικούς ναύτες ένα μπινελίκι και νιώθαμε εντονότερους τους δεσμούς της πρόσκαιρης κοινότητάς μας. Εμένα μάλιστα με έπιανε το αντικληρικαλιστικό μου, καθώς φημολογούνταν ότι πίσω από τις κοπάνες του αοιδού βρισκόταν η Εκκλησία.
Βέβαια, τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν ιδιαίτερο πρωτότυπο. Σε κάθε σειρά υπάρχουν ευνοούμενοι με ανάλογη μεταχείριση, με τους αναγνωρίσιμους να τραβάν την προσοχή πάνω τους.
Το ενδιαφέρον της ιστορίας, και ο λόγος που με έκανε να σας τη διηγηθώ, με το κατά Γαϊτάνον ευαγγέλιον της Χρυσής Αυγής να ηχεί ακόμη στα αυτιά μας, διαδραματίζεται τη τελευταία νύχτα της παραμονής μας στον Πόρο, μετά την ορκωμοσία.
Είθισται να γίνεται μια εκδήλωση με καλεσμένους διάφορους ελάσσονες συνήθως αστέρες του ελληνικού πενταγράμμου, για να φύγουν οι εκπαιδευόμενοι με καλές μνήμες από την κακοπάθεια των προηγούμενων σαράντα ημερών. Θυμάμαι σίγουρα τον Στάθη Αγγελόπουλο, να μας διασκεδάζει με τα τραγούδια του πατέρα του. Κάπως είχε βρεθεί ένα μπουκάλι κρασί, κι έτσι, μαζί με την παρέα είχα σχετικά μερακλώσει, δεχόμενος έως ένα σημείο τη σύμπτωση του εγώ με τη νεόκοπη στρατιωτική μου ταυτότητα.
Ο Γαϊτάνος ανέβηκε στη σκηνή, και πολύ σύντομα προσγειώθηκα από τις φαντασιώσεις συμπερίληψής μου σε μια «λαϊκή» ομοψυχία στο έδαφος της «τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα» υπαρξιακής μοναξιάς μου.
Ο διοικητής του στρατοπέδου συγχάρηκε τον τραγουδιστή για τη συμβολή του στην προετοιμασία της βραδιάς. Ο Γαϊτάνος πήρε το μικρόφωνο και απευθύνθηκε στους ναύτες με έναν απαράμιλλο αισθαντικό πατερναλισμό λέγοντας: «Το επόμενο τραγούδι είναι αφιερωμένο στην 95Ε, για όσα περάσαμε μαζί».
Δεν ξέρω τι ήταν πιο τραγικό: το απύθμενο θράσος-αφέλεια- κοινοτοπία του Γαϊτάνου ή η ανοησία των συγκεντρωμένων που τον επευφημούσαν ξεχνώντας αυθωρεί, μέσα στην ποπ συναίνεση, όσα του είχαν σύρει τόσο καιρό. Και μετά τον συνόδευσαν, όλοι μαζί, στην «Λάθος εποχή».
Το χριστεπώνυμο πλήθος (και όχι μόνο, βλ. συνεργασίες με Τσακνή, Μαχαιρίτσα, Θεοδωράκη, Ελευθερίου, Χατζηνάσιο, Μαρκόπουλο κ.α.) τον ακολουθεί μέχρι σήμερα σαν τον Επιτάφιο τη Μεγάλη Παρασκευή. Δυστυχώς, φοβάμαι ότι και οι αποκρουστικές πολιτικές απόψεις του Π. Γαϊτάνου δεν συνιστούν μια ατομική «παρέκκλιση» αλλά εκφράζουν αντιλήψεις ενός μεγάλου κοινού, εμπεδωμένες από είκοσι χρόνια νεοελληνικού νεοσυντηρητισμού.
Γράφει: Γιώργος Στόγιας
