Πώς σταματάνε τα μαχαιρώματα από τη Χρυσή Αυγή; του Γιώργου Στόγια

Είδα κι εγώ προχτες το βίντεο με το μαχαίρωμα μετανάστη στο σταθμό Αττικής του Μετρό, τη νύχτα των εκλογών, και από τότε το σκέφτομαι συνέχεια.

Από τα σχόλια που διαβάζω στο youtube αναρωτιέμαι αν η ανάρτηση των video βοηθάει την καταπολέμηση της ΧΑ ή μήπως “καβλώνει” τους “ακτιβιστές” της. Ανησυχώ δηλαδή μήπως σε λίγο βιντεοσκοπούν οι ίδιοι τις επιθέσεις τους και επιδίδονται σε τελετουργικούς βασανισμούς για να προσφέρουν “θέαμα”. Ειλικρινά δεν έχω κατασταλάξει, γι’ αυτό και είμαι διστακτικός στο να ανεβάσω το βίντεο στον δικό μου τοίχο στο facebook. Εντάξει, ο κόσμος πρέπει να ξέρει ποιο είναι το αληθινό πρόσωπο της ΧΑ (μετά τα ποσοστά όμως της Κυριακής πολύ φοβάμαι ότι το γνωρίζει, και είναι ακριβώς αυτό που επιθυμεί). Επίσης, ένα τέτοιο βίντεο πρέπει να χρησιμοποιηθεί από την αστυνομία για να συλλάβει άμεσα τους θύτες, κάτι που όπως διαβάζω δεν έχει ακόμη επιτύχει (και δεν γνωρίζω αν το προσπαθεί).

Το απίστευτο στο βίντεο είναι το πόσο νεαρά φαίνονται κάποια από τα μέλη της ομάδας που καταδιώκει τον μετανάστη. Κάποιοι από αυτούς πρέπει να πηγαίνουν ακόμη στο Λύκειο, μπορεί και Γυμνάσιο. Δεν ξέρω τι συμβαίνει με τις οικογένειές τους, αν τα παιδιά αναπαράγουν ριζοσπαστικά τις ιδεολογίες με τις οποίες μεγάλωσαν, ή αν έχουν καθοδική κοινωνική κινητικότητα σε fast forward. Aυτό όμως που ξέρω είναι ότι περνάν έξι ώρες την ημέρα στο σχολείο, υπό την ευθύνη του κράτους, και πιο συγκεκριμένα, των εκπαιδευτικών. Χτες, μία φίλη ιστορικός, εξαιρετική στη δουλειά της, μου έγραψε ότι είδε ονόματα παλιών μαθητών της να βρίσκονται στο ψηφοδέλτιο της ΧΑ. Εμένα, δε μου έχει συμβεί ακόμα αυτό, αλλά μπορώ να φανταστώ τη θλίψη που μου περιέγραφε. Αυτή είναι η απόλυτη επαγγελματική αποτυχία ενός εκπαιδευτικού με προοδευτικές ιδές: Να περάσει από τα χέρια του ένας μελλοντικός φασίστας, δίχως ο εκπαιδευτικός να καταφέρει να του αλλάξει ιδέες, χαρακτήρα, πορεία. Ίσως κάποιος εδώ να πει: Μήπως ζητάμε πολλά από τον εκπαιδευτικό (δεδομένου μάλιστα και και του ύψους του μισθού που παίρνει); ΄

Δεν μπορώ να απαιτήσω λιγότερα ούτε από τον εαυτό μου, ούτε όμως και από τους άλλους συναδέλφους σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια. Θα αντιστρέψω το ερώτημα: Μήπως απαιτούμε πολύ λίγα; Ξέρω, και μάλιστα όσο πιο νωρίς τόσο καλύτερα, ότι η κόντρα μετράει. Ο φασισμός μπορεί να ξεκινάει από το σπίτι και να πλανάται στην κοινωνία, αλλά μέσα στο σχολείο εκφράζεται καθημερινά σε περιστατικά εναντίον των πιο αδυνάτων στην τάξη και στην αυλή. “Παλεύουμε” αυτές τις συμπεριφορές όσο τους πρέπει, ή πολλοί εκπαιδευτικοί κάνουν τα “στραβά μάτια” μέχρι αυτές να γιγαντωθούν, με δικαιολογίες του τύπου “παιδιά είναι”, “έτσι είναι τα αγόρια”, “οι γονείς του δε νοιάζονται”; Τέλος, μια στάση που αντιμετωπίζει τους εφήβους ως θύματα που δικαίως επαναστατούν και χαρίζεται σε κάθε τους καπρίτσιο είναι καταστροφική, σημαίνει βαθιά αδιαφορία σε διαστροφικό βαθμό. Το χάος των καταλήψεων των σχολείων αλλά και η οργάνωση αρρένων μαθητών σε νεοναζιστικές ομάδες – δυο καταστάσεις που είναι διακριτές λόγω διαφόρων στοιχείων, όχι απαραίτητα ιδεολογικών- μπορούν να ειδωθούν ως παραπλήσιες αντιδράσεις (με τη δεύτερη να ποντάρει στη χαρντκορίλα της και την αντισυστημικότητά της) απέναντι στα ίδια προβλήματα.

Με λίγα λόγια: Επειδή δεν ξέρω πώς θα αντιδράσω όταν μια τέτοια σκηνή εξελιχτεί δίπλα μου (και πολύ φοβάμαι ότι αν κάτι δεν αλλάξει θα γίνουν κομμάτι της καθημερινότητας), ζητάω να κάνουμε ο καθένας όπου μπορούμε τη δική μας κόντρα, στη δουλειά, στο σόι, στις ευρύτερες παρέες, στις συλλογικότητες που ο καθένας συμμετέχει.

Γαμώ το κέρατό μου, δεν ξέρω τίποτα, δεν καταλαβαίνω τίποτα για αυτή τη χώρα (ή μπορεί να μην θέλω να ξέρω και να καταλάβω).

Γράφει: Γιώργος Στόγιας