«Φαίνεται ότι έχει εξοπλίσει καλά τον κόσμο κατά του Ακιντζί η μερίδα των πλιατσικολόγων και των καταχραστών δικαιωμάτων. Έχουν γεμίσει για τα καλά τα μυαλά τους ότι θα χάσουν τις περιουσίες. Ό,τι και αν λέει ο Ακιντζί δεν αλλάζει το κλίμα. Έβγαλε η γλώσσα του μαλλιά από το λέγε-λέγε. Ότι δεν γίνεται αποδεχτή μια συμφωνία την οποία δεν εγκρίνει ο λαός. Αλλά δεν θέλουν να το καταλάβουν. Οι δεξιοί φανατικοί ουδέποτε αποδέχτηκαν τον Ακιντζί και δεν ήθελαν να εκλεγεί. Ούτε μια σημαντική, γνωστή μερίδα της Αριστεράς τον ήθελε. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις η καλύτερη θέση που διδόταν στον Ακιντζί ήταν η τρίτη. Παρά ταύτα κέρδισε. Και είναι καλά που κέρδισε. Ουσιαστικά κάνουν κακό στον εαυτό τους εκείνοι που δεν γνωρίζουν την αξία του. Μπορεί να έχει ατέλειες. Αλλά τα προτερήματά του είναι πολύ περισσότερα από εκείνα των προηγούμενων».
(Το πιο πάνω απόσπασμα είναι από άρθρο του Σενέρ Λεβέντ που μιλά για μερίδα τ/κ για το πως αντιμετωπίζουν τον Ακκιντζί – Εφημ. Πολίτης 25/09/2015)
Λοιπόν…
Δεν με ενδιαφέρει ο Ακκιντζί. Ούτε έχω κανένα λόγο να γίνω δικηγόρος του. Εξάλλου δεν έχει ανάγκη την στήριξη των Ε/κ. Αντίθετα η όποια πολεμική δέχεται από τους Ε/κ, αυξάνει τους υποστηρικτές του στα κατεχόμενα. Προσωπικά και πολιτικά του συμφέρει να τον πολεμούν οι Ε/κ. Δεν με ενδιαφέρει, λοιπόν, ο Ακκιντζί. Με ενδιαφέρει όμως η λύση του κυπριακού.
Η ανάδειξη Ακκιντζί ως ηγέτη των τουρκοκυπρίων λειτούργησε ευεργετικά στην επανέναρξη των συνομιλιών με αισιοδοξία για θετική κατάληξη. Ο πρότερος βίος του αλλά και η μετριοπάθειά του, δημιούργησε ένα κλίμα αισιοδοξίας στους Ελληνοκύπριους. Είναι ίσως η πρώτη φορά που οι Ελληνοκύπριοι βλέπουν θετικά τον ηγέτη των Τουρκοκυπρίων, δείχνοντάς του εμπιστοσύνη. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο Ακκιντζί πηγαίνει στις διαπραγματεύσεις εκφράζοντας τις ελληνικές θέσεις. Δεν εκφράζει ούτε καν τις δικές του προσωπικές θέσεις. Έχει την υποχρέωση να εκφράζει τις θέσεις εκείνες που θα ικανοποιούν τις προσδοκίες και θα διασκεδάζουν τις ανησυχίες της δικής του κοινότητας. Όπως ακριβώς δηλαδή έχουμε εμείς την ίδια απαίτηση από τον Αναστασιάδη.
Όμως ο Ακκιντζί, σε αντίθεση με τον Ντενκτάς και τον Έρογλου, θέλει λύση. Αυτό το δεδομένο είναι πολύ σημαντικό διότι πάντα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι στην τ/κ πλευρά ένα ποσοστό τ/κ πολιτικών ηγετών και απλών πολιτών προτιμά ως καλύτερη επιλογή τη μη λύση του κυπριακού, θεωρώντας ότι η συνέχιση της κατοχής και ο εδαφικός και πληθυσμιακός διαχωρισμός εξυπηρετεί καλύτερα την εθνικιστική τους ιδεολογία, τα προσωπικά τους συμφέροντα αλλά και τον απώτερο διαχρονικό σκοπό της Τουρκίας, τη διχοτόμηση.
Το να έχεις απέναντι ένα άνθρωπο που θέλει να λύσει το κυπριακό, με δεδομένο ότι δεν υπάρχει Ε/κ που δεν θέλει λύση, τότε εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι αυτή τη φορά η ειρηνευτική διαδικασία, για την εσωτερική πτυχή του κυπριακού, μπορεί να καταλήξει σε μια σωστή λύση. Διότι πολύ απλά όποιος θέλει λύση αντιλαμβάνεται τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς της άλλης πλευράς και τότε προχωρά σε παραχωρήσεις με στόχο να εξευρεθούν συμβιβαστικές λύσεις. Αν όμως ένας πολιτικός δεν θέλει λύση, τότε επιμένει να καταθέτει θέσεις που ξέρει ότι η άλλη πλευρά αποκλείεται να αποδεχτεί. Αυτό έκανε για παράδειγμα ο Έρογλου.
Αν, λοιπόν, υπάρξει μια συμφωνία στην εσωτερική πτυχή του κυπριακού τότε από εκεί και πέρα η πίεση θα μεταφερθεί πάνω στην Τουρκία, η οποία κάτω από την πίεση αυτή ενδεχομένως να κάνει παραχωρήσεις. Όχι γιατί αγαπά την Κύπρο και το λαό της αλλά επειδή για μια σειρά από λόγους, που δεν είναι της παρούσης, της συμφέρει να το κάνει. Της συμφέρει δηλαδή να βάλει στην άκρη το διαχρονικό της στόχο για διχοτόμηση, όπως για παράδειγμα έγινε το 1958-59.
Άρα, ο Ακκιντζί είναι ένας σημαντικός κρίκος για να οδηγηθούμε σε σωστή λύση του κυπριακού. Αφαίρεση αυτού του κρίκου αλλά και αποδόμησή του σημαίνει και ακύρωση της προσπάθειας της λύσης. Σημαίνει δηλαδή συνέχιση της τουρκικής κατοχής με όλες τις αρνητικές συνέπειες και κινδύνους για την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού για να μην πω για την επιβίωση ολόκληρου του κυπριακού λαού, ανεξαρτήτως εθνικότητας.
Τέλος θα έλεγα πως, αυτό που με ενδιαφέρει δεν είναι οι δηλώσεις του Ακκιντζί. Με ενδιαφέρει τι λένε οι δύο ηγέτες στο τραπέζι των συνομιλιών και που τελικά θα συμφωνήσουν. Με ενδιαφέρει πρώτιστα να οδηγηθούμε σε ένα σχέδιο λύση που Ε/κ και Τ/κ να μπορούν να εγκρίνουν σε δημοψήφισμα έτσι ώστε να ανατρέψουμε μαζί την τουρκική κατοχή με μια λύση που να προσφέρει ασφάλεια, ειρήνη και ευημερία, συστατικά που δεν μας προσφέρονται σήμερα σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα.
Γράφει: Γιώργος Σταματίου
