Στις 14 Ιουνίου θα γίνει το Πολιτικό Συνέδριο της ΕΔΕΚ, στο οποίο θα παρθεί η τελική απόφαση σχετικά με τη θέση του κινήματος στο κυπριακό. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο θα ήθελα να εκφράσω τη διαφωνία μου με μια ενδεχόμενη απόφαση αποκήρυξης της ΔΔΟ για τους εξής λόγους:
Η αποκήρυξη της ΔΔΟ θα είχε νόημα μόνο εάν συνοδευόταν με μια εναλλακτική πρόταση μορφής λύσης και κυρίως με ένα εφικτό σχέδιο για το πως πρακτικά μπορεί να επιτευχθεί η λύση αυτή. Διότι το να περιγράφεις την ιδανική λύση που θέλεις είναι εύκολο. Το να πεις όμως με επιχειρήματα για το πως θα επιβάλεις στην Τουρκία και στους τ/κ τη λύση αυτή αλλά και για το πως θα ανατρέψεις αποφάσεις του ΟΗΕ και της ΕΕ είναι από δύσκολο μέχρι και αδύνατο. Προσωπικά θα ήθελα και ‘γω μια ιδανική λύση Ενιαίου Κράτους. Όμως η διαφορά από το τι θέλουμε στο τι μπορεί να επιτευχθεί τελικά είναι και μεγάλη αλλά και καθοριστική για το αν τα θέλω μας είναι εφικτά ή απλά άπιαστα όνειρα που εμπερικλείουν μάλιστα κινδύνους.
Εδώ και τριάντα χρόνια η ΕΔΕΚ ορθά δεν ασχολήθηκε με την ονομασία της λύσης αλλά με το περιεχόμενο. Η ίδια η ιστορία του κυπριακού απέδειξε πως η ονομασία της λύσης δεν μπορεί να προσδιορίσει σημαντικές πτυχές του κυπριακού όπως οι εγγυήσεις, θέματα ασφάλειας, τη μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, την αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την αποχώρηση μεγάλου μέρους των εποίκων, το εδαφικό, το περουσιακό, ούτε καν το μοντέλο διακυβέρνησης μιας ενδεχόμενης λύσης.
Ως εκ τούτου είναι για να διερωτάται κανείς γιατί η ΕΔΕΚ θα πρέπει να αλλάξει μια ορθή θέση στο κυπριακό και να αποκηρύξει την ονομασία μιας λύσης, την ποτέ δεν αποδέχτηκε από μόνη της και την οποία δεν αντικαθιστά με μια εναλλακτική πρόταση συνοδευόμενη με εφικτό σχέδιο επίτευξής της.
Συμπερασματικά, η μη λύση του κυπριακού είναι μια κακή λύση που προνοεί σύνορα με την Τουρκία, ταϊβανοποίηση των κατεχομένων, τουρκικές εγγυήσεις με μονομερή επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας, χιλιάδες εποίκους που αυξάνονται μέρα με τη μέρα, 40000 τουρκικό στρατό, καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο 37% του νησιού, πώληση ε/κ περιουσιών στην Τουρκία και τουρκοποίηση των κατεχομένων. Μια τέτοια λύση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Από την άλλη δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή μια λύση που θα νομιμοποιεί όλα τα πιο πάνω.
Άρα η ΕΔΕΚ έχει καθήκον να διαφωνεί με το περιεχόμενο που κινδυνεύει να προσλάβει η ΔΔΟ αν υιοθετηθούν απαράδεκτες τουρκικές θέσεις. Έχει όμως και χρέος να αγωνιστεί για μια σωστή λύση του κυπριακού με εφικτές και υλοποιήσιμες προτάσεις. Αν η ΕΔΕΚ δεν πρέπει μια φορά να συμβιβαστεί με μια κακή λύση του κυπριακού, τότε δεν πρέπει χίλιες φορές να συμβιβαστεί με την εξίσου, ίσως και περισσότερο, επικίνδυνη διατήρηση της παρούσας κατάστασης και τη διχοτόμηση.
Με αφορμή και την έναρξη των διαπραγματεύσεων, η ΕΔΕΚ δεν μπορεί παρά να πρωταγωνιστήσει για σωστή λύση του κυπριακού αφουγκραζόμενη και τα μηνύματα κοινωνίας. Μιας λύσης εφικτής, με προτάσεις εφικτές που να συνάδουν με τις αποφάσεις διεθνών οργανισμών και να μπορούν να γίνουν αποδεκτές από την άλλη πλευρά, αξιοποιώντας τα νέα δεδομένα (σε σχέση με πριν το 2004) όπως είναι η ένταξή μας στην ΕΕ (Ευρωπ.Κεκτημένο κλπ) αλλά και οι νέες γεωπολιτικές εξελίξεις λόγω της ανακάλυψης υδρογονανθράκων στην Κυπριακή ΑΟΖ.
Με βάση αυτά τα δεδομένα, τόσο η αποκήρυξη της ΔΔΟ, όσο και οι σκέψεις που γίνονται στην ΕΔΕΚ για αποχώρηση από τις συναντήσεις με τα τουρκοκυπριακά κόμματα δεν συνάδουν με αυτό τον σκοπό, αφού αποτελούν απλά άρνηση και όχι δράση για μια σωστή λύση του κυπριακού.
Γράφει: Γιώργος Σταματίου
