Με πρόσχημα την ανάγκη επίτευξης της αναγκαίας συναίνεσης για τροποποίηση του Συντάγματος ώστε να λυθεί το θέμα της 56ης έδρας, τα κόμματα προωθούν άρον – άρον και κατ’ επείγον νομοθετική ρύθμιση που οδηγεί – κατά την άποψη μου – στον ακρωτηριασμό της δημοκρατίας.
Αποκαλύπτω ότι στην πρόσφατη συνεδρίαση των εκπροσώπων των κομμάτων στις 05/09/2019 μετά εκπλήξεως άκουσα να κατατίθεται μία εξωφρενική πρόταση νόμου που υιοθετεί την πολιτική τακτική της ηγεσίας του ΔΗΣΥ ότι δηλαδή «εάν θεωρείτε ότι η έδρα της Λεμεσού ανήκει στην Αλληλεγγύη, τότε να δεχθείτε τη γενική εφαρμογή της αρχής ότι η έδρα ανήκει στο κόμμα».
Η πρόταση όπως κατατέθηκε αποτελεί ουσιαστικά πλήρη υποχώρηση στις απαιτήσεις της ηγεσίας του ΔΗΣΥ. Σε μια προηγούμενη συνεδρίαση της σύσκεψης Αρχηγών και Εκπροσώπων κομμάτων στις 10/7/2019 όταν ετέθη το θέμα ο Πρόεδρος της Βουλής είχε προκαλέσει την κυβέρνηση να προχωρήσει σε αναπληρωματική εκλογή. Έχω μάλιστα την άποψη ότι σύμφωνα με τις αποφάσεις του Δικαστηρίου όντως η λύση ανάγκης είναι η αναπληρωματική εκλογή, αφού ο ΔΗΣΥ δεν συναινεί σε αλλαγή του Συντάγματος, όπως ήταν η πρόθεση της πλειοψηφίας της Βουλής, προκειμένου να πληρώσει την κενή έδρα της Λεμεσού ο επιλαχών υποψήφιος της Αλληλεγγύης.
Τώρα, πάμε να ικανοποιήσουμε τις παράλογες απαιτήσεις της ηγεσίας του ΔΗΣΥ σε άλλο θέμα (όταν παραιτείται και/ή διαγράφεται βουλευτής από το κόμμα να χάνει και την έδρα) για να συναινέσει με τη σειρά του στο αυτονόητο, δηλαδή ότι άμα δεν παραλάβει κάποιος βουλευτής (ηθελημένα ή αθέλητα) την βουλευτική έδρα να την καρπώνεται ο επόμενος σε αριθμό σταυρών στον ίδιο συνδυασμό.
Εμείς δεν θα τους ακολουθήσουμε.
Εάν κάποια κόμματα ή πολιτικοί έχουν στο παρασκήνιο συμφωνήσει ότι θα γίνει αποδεκτός ο διακαής πόθος του Προέδρου του ΔΗΣΥ κ. Αβέρωφ Νεοφύτου (και ο κρυφός πόθος ίσως κι άλλων αρχηγών) να τεθεί ακόμα ένα εμπόδιο στην ελεύθερη βούληση των βουλευτών, εμάς αυτό δεν μας επηρεάζει ούτε μας δεσμεύει.
Φαίνεται ότι προκειμένου να αρθούν οι αντιδράσεις της ηγεσίας του ΔΗΣΥ στην τροποποίηση του Συντάγματος που θα επιτρέπει την πλήρωση της 56η έδρας με αναδρομική ισχύ, έχουν αποφασίσει κάποιοι δια νόμου να καθορίζεται ότι οι βουλευτικές έδρες ανήκουν στα κόμματα και μόνο στα κόμματα.
Ως αποτέλεσμα αυτής της συμφωνίας ενισχύεται η έννοια της “κομματικής δημοκρατίας” και οι βουλευτές γίνονται υποχείρια του κόμματος και όχι υπηρέτες των πολιτών που τους ψήφισαν.
Ειδικά για το ΔΗΣΥ (και για άλλα κόμματα) ισχύει η παρατήρηση ότι είναι εντελώς οξύμωρο να υποστηρίζει κάποιος την οριζόντια ψηφοφορία και ταυτόχρονα να προωθεί τη νομοθετική κατοχύρωση της αρχής ότι “η έδρα ανήκει στο κόμμα”.
Είναι επίσης σχήμα οξύμωρο και παρανοϊκό να υπάρχει σταυρός προτίμησης, άρα οι ψηφοφόροι να επιλέγουν τον/την βουλευτή, αλλά να μπορεί το κόμμα με μία απόφαση διαγραφής του/της βουλευτού να τον οδηγεί σε παραίτηση από τη βουλευτική έδρα.
Κάτι τέτοιο δεν ισχύει ίσως σε κανένα δημοκρατικό πολίτευμα.
Αυτό που φαίνεται να έχει συμφωνηθεί στο παρασκηνιακό «πάρε – δώσε», είναι εντελώς αντιδημοκρατικό και οδηγεί στην περαιτέρω απαξίωση των πολιτικών στα μάτια των πολιτών.
Υπενθυμίζεται ότι δεν έχω κανένα προσωπικό όφελος από όλη αυτή την ιστορία, ούτε με αφορά προσωπικά. Ούτε και ως Κίνημα.
Ως μικρό Κίνημα, με λίγους βουλευτές μπορεί και να έχουμε συμφέρον από μια τέτοια αλλαγή. Τι κοστίζει π.χ. αυτή την ώρα για τον ΔΗΣΥ η αποστασία ενός βουλευτή και τί είναι για το Κίνημα Οικολόγων; Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι η αποστασία ενός βουλευτή μικρού κόμματος σημαίνει πολιτικό ακρωτηριασμό στη Βουλή και στην κοινωνία. Αντίθετα, ένα μεγάλο κόμμα με 16 ή 18 βουλευτές μπορεί να διαχειρίζεται πιο ανώδυνα την απώλεια ενός ή δύο βουλευτών.
Θεωρώ όμως ότι θα είναι ήττα της πραγματικής δημοκρατίας αν περάσει αυτή η συμφωνία και ενισχυθεί περαιτέρω αυτό που ονομάστηκε “κομματική δημοκρατία”.
Κάνω έκκληση προς τους ηγέτες των πολιτικών κομμάτων να κάνουν δεύτερες σκέψεις.
