Δρυός πεσούσης. Του Γιώργου Περδίκη

«Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται», λέει το αρχαίο γνωμικό. Πάει να πει – για τους νεότερους – ότι όταν μια ισχυρή προσωπικότητα πέσει από το βάθρο της, βρίσκονται πολλοί να την κατηγορήσουν και να την χτυπήσουν.

Το γνωμικό δεν ασχολείται τόσο με την κακή μοίρα όσων εκπίπτουν αξιωμάτων και εξουσίας, αλλά μάλλον με την μικρότητα εκείνων των ανθρώπων που ενώ δεν τολμούν να τα βάλουν με τους ισχυρούς, αν τύχει κάποιος από αυτούς και παραπατήσει και πέσει, τρέχουν σαν τα όρνια να τον κατασπαράξουν. Κι αυτό βεβαίως είναι τραγικό για την ανθρώπινη φύση εν γένει και όχι μόνο για τον δύσμοιρο που έπεσε (που μπορεί και να του αξίζει κάθε τιμωρία). 

Δυστυχώς αυτή η τραγική ιστορία επαναλαμβάνεται αυτές τις μέρες. Ο μέχρι πρόσφατα δεύτερος στην ιεραρχία της κυπριακής πολιτείας, λόγω του γνωστού σκανδάλου με το ντοκιμαντέρ του δικτύου Al Jazeera και της θεαματικής παγίδευσης του από τους δαιμόνιους δημοσιογράφους, λοιδορείται και χλευάζεται καθημερινά. 

Με αυτό το σύντομο σημείωμα δεν επιχειρώ να εξιλεωθώ για το δικό μου καυστικό λόγο αυτών των ημερών. Ούτε να το παίξω υπεράνω. Απλά επειδή πριν λίγες εβδομάδες κινδύνεψα λόγω των δικών του ενεργειών και μηχανορραφιών να βρεθώ στον ίδιο λάκκο ανυποληψίας, μπορώ – και μου επιτρέπεται – να εκφράσω μια μορφή ενσυναίσθησης (ίσως και συμπάθειας). 

Όχι δεν δικαιολογώ τον κ. Συλλούρη για τις πράξεις του. Όμως δεν το αντέχει ο οργανισμός μου να βλέπω ανθρώπους που μέχρι προχθές του φιλούσαν (μεταφορικά) το χέρι, να είναι σήμερα πρώτο βιολί στην ορχήστρα των κατηγόρων. Δεν μπορώ να βλέπω βουλευτές που είχαν την μεγαλύτερη άνεση να του ζητούν χατίρια και προστασία, σήμερα να κυκλοφορούν στα κανάλια και να το παίζουν παραπλανημένες παρθένες. Δεν αντέχω τα κόμματα, που περίμεναν να δουν που φυσά ο άνεμος για να βγουν να ζητήσουν την άμεση παραίτηση και απομάκρυνση του. Να μην πω για κάποια μέσα ενημέρωσης που την πρώτη μέρα των αποκαλύψεων του Al Jazeera αφιέρωσαν περισσότερο χρόνο στην αντεπίθεση Συλλούρη, από το ίδιο το βίντεο που από το μεσημέρι κυκλοφορούσε ήδη παγκόσμια το δίκτυο. 

Και πού ήταν όλοι αυτοί όταν για ένα χρόνο βρισκόμουν σε συνεχή αντιπαράθεση με τον Δημήτρη Συλλούρη για το θέμα της λίστας Γιωρκάτζη; Όλοι αυτοί οι όψιμοι ξυλοκόποι δεν ενδιαφέρθηκαν γιατί για ενάμιση μήνα τώρα ζητούσα την παραίτηση του. Ακούστηκε η φωνή μου μόνο όταν – με τη βοήθεια ενός επιφανούς μέλους της δημοσιογραφικής οικογένειας – ο κ. Συλλούρης επιχείρησε να μου φορτώσει τη διαρροή των εγγράφων. Πόσοι πίστεψαν στη δική μου φωνή κι όχι στο ψίθυρο και τις χαλκευμένες ειδήσεις που προωθούσε ένα κύκλωμα που αγκάλιαζε πολλούς, πλην του παραιτημένου προέδρου της Βουλής; 

Να σας πω εγώ. Ελάχιστοι. Ούτε κόμματα, ούτε βουλευτές, ούτε καν πολλοί από τους συναγωνιστές μου. Προτίμησαν οι περισσότεροι την βολική ουδετερότητα. Κι ας φαινόταν ολοκάθαρα ότι επρόκειτο για μια φτηνή σκευωρία.

Με τον Δημήτρη Συλλούρη δεν είχα ποτέ ιδιαίτερα καλή σχέση. Αν και έτυχε να βρεθούμε σε κάποιες ώρες από την ίδια πλευρά των χαρακωμάτων εντούτοις ουδέποτε ταιριάξανε τα χνώτα μας. Απλά διαφωνούσαμε πολιτισμένα στα περισσότερα θέματα. 

Φτάσαμε στα άκρα της αντιπαράθεσης όταν προέκυψε η υπόθεση με τη λίστα Γιωρκάτζη. Ένα σχεδόν χρόνο τώρα είμαστε στα μαχαίρια γι’ αυτό το θέμα. Δεν κατάλαβα ποτέ ποιους προσπαθούμε να προστατεύσει.

Αλλά και στην περίπτωση με το επαγγελματικό (κι όχι κοινωνικού χαρακτήρα κύριε Κούσιε μου) γεύμα στην οικία Τζιοβάνι δεν φαίνεται να συμμετείχε για να έχει εκ πρώτης όψεως ο ίδιος όφελος, αλλά για να βοηθήσει τον φίλο του τον Χριστάκη. 

Δεν ξέρω τι θα βγάλει (αν θα βγάλει) η έρευνα. Η δική μου η εντύπωση είναι ότι ο πρώην Πρόεδρος έπεσε θύμα της διάθεσης του να βολέψει το σύστημα, τα μεγάλα συμφέροντα και τους πραγματικούς νονούς της κυπριακής νομενκλατούρας. Η θυσία του, δεν ήταν μια δύσκολη υπόθεση για το σύστημα. Για να μειωθεί το κύμα της οργής που φάνηκε προς στιγμή να γιγαντώνεται, τον έριξαν με χαρακτηριστική άνεση στην αρένα.

Δεν ξέρω ποιες είναι οι εκατέρωθεν δεσμεύσεις. Δεν ξέρω αν έχει τις δυνάμεις να σηκώσει τώρα ανάστημα και να διεκδικήσει την χαμένη του αξιοπρέπεια, ανοίγοντας τα συρτάρια του και βγάζοντας τους σκελετούς στην επιφάνεια. Μάλλον θα επιλέξει να κάνει ότι έκανε πάντα δηλαδή να φανεί βολικός στο σύστημα και να σιωπήσει περιμένοντας να περάσει αυτή η μπόρα.

Κατά τα αλλά ως πρόεδρος πρέπει να πούμε ότι έκανε και αρκετά καλά που θα μείνουν ως παρακαταθήκη. Σήμερα μπορεί να μην έχει ενδιαφέρον να αναφέρονται αλλά εγώ θα τολμήσω να το κάνω. Διότι όντως προχώρησε η Βουλή στα χρόνια της προεδρίας του: εισήχθη η ηλεκτρονική ψηφοφορία, εφαρμόστηκε ηλεκτρονική πληροφόρηση, εισήχθη ο θεσμός της παράλληλης Βουλής, αναπαλαιώθηκε το εγκαταλελειμμένο ιστορικό κτίριο της οδού Ομήρου και έγινε το Σπίτι του Πολίτη κ.α. Το ειρωνικό της υπόθεσης ότι ένα προϊόν από τον αγαπημένο του κόσμο, της τεχνολογικής επανάστασης, έγινε το εργαλείο που κατέστρεψε την καριέρα του: μια μικροκάμερα υψηλής ευκρίνειας. Και πας ανήρ ξυλεύεται. 

Γράφει: Γιώργος Περδίκης

Βουλευτής Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών