Στην αρχή ομολογώ είχα αμφιβολίες.
Τώρα όμως είμαι σίγουρος: Μας ψεκάζουν!
Ναι, μας ψεκάζουν στοχευμένα και αδιαλείπτως.
Διαφορετικά δεν μπορώ να εξηγήσω τη συμπεριφορά μερίδας των αυτοχθόνων ιθαγενών της χώρας ταύτης.
Ο ένας κατηγορεί τον Πρόεδρο ότι συνομιλεί “γονατιστός και άοπλος” και ότι είναι έτοιμος να αποδεχτεί το όποιο “εξευτελιστικό” σχέδιο καταθέσει στο τραπέζι ο “τουρκόφιλος” Άιντα. Ο άλλος επιμένει ότι δεν μπορούμε να εκχωρήσουμε στους τ/κ εξουσίες, δικαιώματα και περιουσίες πέραν αυτών που αναλογούν σε μια μειονότητα του 18%. Οι μονίμως επαγρυπνώντες απορρίπτουν τη ΔΔΟ και μιλούν για ομοσπονδία αμερικάνικου τύπου ως έσχατο οδυνηρό συμβιβασμό, τη στιγμή που οι “ενδιάμεσοι” θυμήθηκαν τη λύση με σωστό περιεχόμενο. Οι περιστασιακοί ευρωλάγνες ζητούν ευρωπαϊκή λύση, οι αντιομοσπονδιακοί επιστροφή στο ενιαίο, ενώ δεν εξέλειπαν κι εκείνοι που εξακολουθούν να οραματίζονται και να ονειρεύονται τη διπλή ένωση – διότι εκεί είναι που οδηγεί το αίτημα για ένωση με την Ελλάδα.
Εννοείται ότι πλείστοι εξ αυτών δεν κρύβουν την αντιπάθεια, ή ακόμα και την “αδυναμία” τους να συγκατοικήσουν με τους “ισλαμοφασίστες” τουρκοκύπριους. “Ένα τοίχο πέντε μέτρα πάχος και δύο μεγάλες τάφρους γεμάτες νερό ή νάρκες ανάμεσά μας” και όλα μια χαρά, “χώρια ο Χριστός και χώρια ο Μωάμεθ”…
Δεν είμαι ηττοπαθής και σίγουρα δεν είμαι έτοιμος να δεχτώ την όποιαδήποτε λύση μας προτείνουν. Ωστόσο θεωρώ, έστω κι αν κάποιοι χαρακτηρίζουν την προσέγγιση αυτή προδοτική, ότι στον καθορισμό των στόχων και των επιδιώξεων της ε/κ πλευράς οφείλουμε να λαμβάνουμε υπόψη κάποιες οδυνηρές πραγματικότητες: ότι για παράδειγμα για λόγους που όλοι γνωρίζουμε έχουμε το βόρειο τμήμα της χώρας υπό κατοχή, ότι ο χρόνος λειτουργεί σε βάρος μας, ότι δυστυχώς αυτός ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος και ότι τέλος, είτε μας αρέσει είτε όχι, στη διαπραγμάτευση αυτή δεν έχουμε το “πάνω χέρι”, δεν αποφασίζουμε μόνοι μας και δεν έχουμε την ευχέρεια να καθορίσουμε το αποτέλεσμα των συνομιλιών.
Εάν λοιπόν όντως θέλουμε λύση – θεωρώ ότι η διχοτόμηση, ή η διπλή ένωση δεν είναι λύση, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι η συμφωνία θα είναι το αποτέλεσμα συμβιβασμού. Και σ ένα συμβιβασμό δεν μπορούμε να πετύχουμε το μάξιμουμ των απαιτήσεών μας. Αν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε αυτήν την αλήθεια καλώς, διαφορετικά ας εξακολουθήσουμε να κυνηγούμε φαντάσματα, να σταυροκοπιόμαστε μπροστά από δακρύζουσες εικόνες εκλιπαρώντας τον Ύψιστο να ζωντανέψει το μαρμαρωμένο Βασιλιά και βεβαίως να κατηγορούμε τους ξένους ότι …μας ψεκάζουν!
Γράφει: Γιώργος Παυλίδης
