Κουράστηκα ν’ ακούω τα ίδια και τα ίδια μια ζωή.
Και δεν είμαι δα και τόσο μεγάλος. Νομίζω ότι μόλις μπήκα στην εποχή της πνευματικής και πολιτισμικής ενηλικίωσης. “Ώριμα χρόνια” κατά που έγραψε κι ο Cronin.
Όμως κουράστηκα, ή μάλλον βαρέθηκα να βλέπω το “μαύρο κοράκι” στον άμβωνα να μοιράζει απειλές και να γεμίζει τη ζωή μου με ενοχές και απαγορευτικές διατάξεις, το λευκό πουκάμισο με το παγωμένο πρόσωπο πίσω από το γραφείο να μου γυρίζει τ’ άντερα με τις παράλογες κι ανούσιες απαιτήσεις του. Αλλά πάνω απ’ όλα βαρέθηκα τον τενεκέ πολιτικάντη που κουνά συνεχώς το δάκτυλο στην οθόνη της TV και μου δείχνει το δρόμο έχοντας σίγουρη τη λύση, καθαρή τη γραμμή και προδιαγεγραμμένη την πορεία. Ο ένας στ´ αριστερά ο άλλος δεξιά, ο τρίτος στ´ ανάθεμα….
Κατακεραυνώνουμε τους νέους που ψηφίζουν αποχή, καμωνόμαστε ότι κατανοούμε την αντίδρασή τους και την απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών, όμως την ίδια στιγμή με τρόπο συνθηματικό τους τραβούμε με το ζόρι στην κάλπη για να μην αποφασίζουν δήθεν οι άλλοι “γι’ αυτούς χωρίς αυτούς”. Καλά κι όλοι οι υπόλοιποι που ψηφίζουμε σταθερά και αδιαλείπτως, αποφασίζουμε εμείς για ό,τι μας αφορά; Αποφασίσαμε εμείς για την καταστροφή της οικονομίας, για τη διαιώνιση του Κυπριακού, για το ξήλωμα του κοινωνικού Κράτους, το ύψος της μίζας, τον κυβισμό της λιμουζίνας και τις πολλαπλές συντάξεις των Αρχόντων; Ποιός φέρει την ευθύνη που ρίξαμε τη χώρα στον γκρεμό και δεν την αφήνουμε να σηκώσει κεφάλι; Εμείς; Θα μου απαντήσετε φταίει αυτό το σύστημα, “αυτό το παλιοσύστημα”. Αλλά ποιος λειτουργεί το σύστημα, ποιος λαδώνει τη μηχανή και ποιος βολεύεται μ’ αυτό; Δεν είναι η “συστημική νομενκλατούρα” και οι…αντιπρόσωποι του λαού που αποφασίζουν για όλα και τα έχουν κάνει όπως το είπε ο κύριος Υπουργός; Μου μιλάτε για αλλαγή και πράσινα άλογα. Αλλά μόλις πιάσετε την καρέκλα και βολευτείτε συνεχίζετε την πεπατημένη του “πράσσειν άλογα”…
Γι αυτό σας λέω, σας βαρέθηκα.
Δεν πιστεύω ούτε τα μισά των μισών από όσα υπόσχεστε. Στην ηλικία μου βέβαια δεν μπορώ να “γυρίσω το πρόσωπο ανάποδα”. Βλέπετε είμαι κι εγώ, όπως και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι, “εξάρτημα αυτής της μηχανής”. Στην κάλπη θα πάω. Αλλά χωρίς ψευδαισθήσεις τώρα πια.
Γράφει: Γιώργος Παυλίδης
