Το ημερολόγιο δείχνει 26/7…
Για τους πολλούς – που χρονο με το χρονο γινονται περισσότεροι, μια ημερομηνία όπως τις άλλες. Για τους λίγους – που χρονο με το χρονο ο αριθμός μας μειώνεται, μια ημερομηνία σημαδιακή…
Μάθαμε να ζούμε με μεγαλοστομίες και συνθήματα. “Τίποτε δεν ξεχάστηκε”, φωνάζει ο πολιτικός στην εξέδρα. Εμένα μου λες; Είμαι περίεργος να δω σε 10, 20, 30, 40 χρονια πόσοι θα θυμούνται, ή καλύτερα θα γνωρίζουν, ότι σαν σημερα, σαν χθες, σαν αύριο και μεθαύριο, όλα τα χωριά του Δυτικού Πενταδάκτυλου εκκενώθηκαν.
Μπρος εμεις και πίσω ο τουρκικός στρατός. Μπρος εμεις και απο πανω μας οι οβίδες του πυροβολικού…
Είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, οταν απ αυτη τη ζωή φύγουν και οι “τελευταίοι μοϊκανοι” τίποτε δεν θα θυμίζει και κανένας δεν θα γνωρίζει, ότι σαν σημερα, σαν χθες, σαν αύριο και μεθαύριο ζήσαμε ο,τι ζήσαμε, νιώσαμε ό,τι νιώσαμε, πάθαμε ό,τι πάθαμε.
Θυμάμαι πιτσιρίκι τότε, δυο χρονια μετα την καταστροφή στην κατάμεστη Πλατεία Ελευθερίας το Μακάριο να μιλά για μακροχρόνιο. Τότε κανεις δεν μπήκε στον κόπο να δώσει περιεχόμενο στον όρο. Σημερα σκέφτομαι φωναχτά: Πόσα ακομα χρονια χωρεί αυτός ο μακροχρόνιος; Πότε επιτέλους θα καταλήξουμε σ αυτη τη “δίκαιη”, ή έστω λειτουργική λύση; Πότε θα πειστεί ο διεθνής παράγοντας ότι “η εκκρεμότητα στο Κυπριακό καθιστά την περιοχή μας ενεργό ηφαίστειο”; Πότε αυτά τα περιβόητα “διαπλεκόμενα συμφεροντα” θα λειτουργήσουν προς όφελος μας; Πότε όλα αυτα τα ψηφίσματα για τα οποια δίνουμε δεκαετίες τώρα μάχες θα υλοποιηθούν; Πότε θα δούμε να “τσιμεντώνεται” το ΝΑΙ; Ή αν προτιμάτε χαζοί συμπατριώτες μου, πότε θα δούμε επιτέλους τις προφητείες για το μαρμαρωμένο Βασιλιά να παίρνουν σάρκα και οστά;
Θέλω να χρησιμοποιήσω γλώσσα χαμαιτυπείου, να βρίσω, να διαλοστείλω και να φτύσω πολλούς και διάφορους που χρονια τώρα μας πουλάνε πατριωτισμό, κούφιες ελπίδες, φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες. Γνωρίζω όμως ότι άδικος θα ειναι ο κόπος. Το αφτί δεν ιδρώνει κανενός…
Σαν σήμερα πριν 42 χρόνια εκκενώθηκε ο Λάρνακας της Λαπηθου.
Γράφει: Γιώργος Παυλίδης
