Πριν δυο βδομάδες έγραψα για την κατάντια της πολιτικής ζωής και κάποιοι ενοχλήθηκαν.
Δεν είμαστε όλοι φαύλοι, γελοίοι κι άχρηστοι παραπονέθηκε ένας φίλος βουλευτής. Εννοείται!
Αλίμονο αν στη Βουλή δεν υπήρχαν και αξιόλογοι άνθρωποι, αλίμονο αν όλοι ήταν για τα μπάζα. Την ίδια στιγμή όμως όλοι οφείλουν να παραδεχτούν το εξόφθαλμο: η γενική εικόνα που εκπέμπει η Βουλή είναι αρνητική. Αρκετοί εκ των εκπροσώπων του λαού μόνο στο “ναό της Δημοκρατίας” δεν θα έπρεπε να ήταν.
Όσο κι αν θέλω να είμαι καλός δεν μπορώ να μην επισημάνω τα αυτονόητα, ότι δηλαδή στη Βουλή δεν έχουν, ή ορθότερα δεν πρέπει να έχουν θέση, άτομα που συνειδητά παρανομούν, λαϊκιστές, σεξιστές, δολοπλόκοι, ρατσιστές, άτομα με χαμηλό δείκτη πολιτικής νοημοσύνης. Θα μου πείτε ότι ο κάθε λαός έχει τους πολιτικούς, στην προκειμένη περίπτωση τους βουλευτές, που του αξίζουν. Αυτή είναι όμως η μισή αλήθεια. Ο ψηφοφόρος ψηφίζει αυτούς που προτείνουν τα κόμματα. Άρα παρά την προσπάθεια να απεκδυθούν των ευθυνών τους, οι ηγεσίες των πολιτικών σχηματισμών φέρουν τεράστια ευθύνη για την απαξίωση που παρατηρείται.
Και ερωτώ: με ποια κριτήρια επιλέγονται οι υποψήφιοι βουλευτές; Μήπως την αριστεία, τη μόρφωση, την ικανότητα και τη δυνατότητα σωστής εκπροσώπησης των συμφερόντων του λαού στο πλέον αντιπροσωπευτικό σώμα της Πολιτείας; Ή μήπως αυτό που πρωτίστως ενδιαφέρει τα κόμματα είναι να έχουν στα ψηφοδέλτια άτομα που μπορούν να προσελκύσουν το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ψηφοφόρων; Θα απαντήσετε, είναι κακό να προτείνονται άτομα με επικοινωνιακά χαρίσματα, δημοφιλή, άτομα που χαίρουν γενικότερης εκτίμησης; Κάθε άλλο. Όμως αν η δημοφιλία δεν συνδυάζεται με το απαιτούμενο περιεχόμενο, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος ο αυριανός βουλευτής να αποδειχτεί λαϊκιστής και κατ επέκταση άχρηστος κι ανίκανος να ασκεί το λειτούργημα που ο λαός του εμπιστεύθηκε. Και ειλικρινά δεν μπορώ να πιστέψω ότι ανάμεσα μας δεν υπάρχουν 56 σοβαροί, ικανοί πολίτες, κατάλληλοι να εκπροσωπήσουν τις πολιτικές παρατάξεις και την κοινωνία γενικότερα στη Βουλή.
Και κάτι τελευταίο: Η κριτική δεν πρέπει να ερμηνεύεται σαν προσπάθεια αποδόμησης μιας εικόνας που έτσι κι αλλιώς είναι κακάσχημη. Η κριτική συνήθως γίνεται για να προβληματίσει αυτούς που έχουν την ευθύνη λήψης αποφάσεων…
Γράφει: Γιώργος Παυλίδης
