Οχι άλλο κάρβουνο! Του Γιώργου Παυλίδη

Η πλατεία (Συντάγματος) ήταν γεμάτη.

Τα συνθήματα, άλλα εύηχα άλλα όχι, δονούσαν την ατμόσφαιρα. Αυτό όμως που ξεχώριζε και που για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ακουγόταν περισσότερο απ´ όλα ήταν το γνωστό “Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι”!  Οι ιαχές μάλιστα ήταν τόσο δυνατές, που σύμφωνα με αυτήκοους μάρτυρες έφθαναν μέχρι  τη Μεσογείων, το Μαρούσι, το Νέο Φάληρο και τη Κηφισιά, μέχρι δηλαδή τους πλήρως ηχομονωμένους, “στεγανοποιημένους” και κατά τεκμήριο αποκομμένους από την κοινωνία τηλεθαλάμους των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών….

Η πλειοψηφία, ο κόσμος γενικότερα, δεν έχει πάντα δίκαιο. Στην προκειμένη περίπτωση όμως είχε. Ποτέ προηγουμένως η Ελληνική, ιδιωτική τηλεόραση  έπεσε τόσο χαμηλά, εξέπεμψε τόση αθλιότητα, όπως τη βδομάδα που προηγήθηκε του Δημοψηφίσματος. Μπορεί στ´ αυτιά της Σαράφογλου να ακούστηκε υπερβολικός, όμως όταν ο Κλεοντας Γρηγοριάδης μιλούσε ανοικτά, και μάλιστα στο Κανάλι που εργοδοτείται, για “Χούντα των Καναλιών” δεν δημαγωγούσε, δεν παραπλανούσε, δεν λαΐκιζε. Έλεγε απλώς την αλήθεια. Μια αλήθεια που έβλεπε όλος ο κόσμος, όχι μόνο αυτός που λίγες μέρες μετά ψήφισε “ΟΧΙ”, αλλά ο κάθε καλόπιστος, απαιτητικός, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ πολίτης. Για ολόκληρα εικοσιτετράωρα τα ιδιωτικά κανάλια της Ελλάδας απέκρυβαν, συκοφαντούσαν, δαιμονοποιούσαν την άλλη άποψη. Η εικόνα ήταν μονόπλευρη, οι “αγανακτισμένοι” πολίτες ήταν μονόχνοτοι, η Ελλάδα όλη ήταν μαζεμένη γύρω από μια Αυτόματη Ταμειακή Μηχανή κι έβριζε τον Τσίπρα!. Για όλα τα στραβά κι ανάποδα, για κάθε “νόσο και μαλακία”  ένας ήταν ο φταίχτης: Η  ηλικίας τεσσάρων μόλις μηνών κυβέρνηση της Αριστεράς. Στα τηλεοπτικά πάνελς οι υποστηριχτές του “Ναι”, ήταν πολλαπλάσιοι αυτών του “ΟΧΙ”, η θεματολογία της συζήτησης ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της αντιπολίτευσης, οι δε δημοσιογράφοι στις ερωτήσεις, όπως και στις τοποθετήσεις τους,  παρουσίαζαν μια πρωτόγνωρη, θαυμαστή  ομοφωνία, λες και ήταν όλοι κλώνοι του Γερούνδιου.

Όσο για το αντικείμενο του δημοψηφίσματος, γι αυτό δηλαδή που ο Έλληνας ψηφοφόρος καλείτο να αποφασίσει, οι “τηλεπερσόνες” φρόντισαν να του αλλάξουν τα φώτα. Ερμηνεύοντας κατά το δοκούν και διαστρεβλώνοντας το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος, οι συνάδελφοι των ιδιωτικών καναλιών καλλιέργησαν συνειδητά  την πέρα για πέρα λαθεμένη εντύπωση ότι στις 5 του Ιούλη οι Έλληνες αποφάσιζαν για παραμονή ή έξοδο από το ευρώ, για παραμονή ή έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση! Το οξύμωρο μάλιστα  της κατάστασης ήταν ότι η παραχάραξη της πραγματικότητας, και η κατάφορη παραβίαση των βασικών κανόνων δημοσιογραφικής δεοντολογίας γίνονταν στο όνομα της φιλελευθερίας και της Ευρωπαϊκής ιδέας. Αλήθεια πώς οι συνάδελφοι στην Αθήνα κατάφεραν να παντρέψουν τις ευρωπαϊκές, πανανθρώπινες αξίες της ελευθερίας του λόγου και της προάσπισης της διαφορετικότητας με τον αποκλεισμό της αντίθετης άποψης και τον μονοκόμματο τρόπο προσέγγισης της κατάστασης; Πώς κατάφεραν να βάλουν στο ίδιο καλάθι τις δεοντολογικές  Αξίες της Αλήθειας και της Δίκαιης κάλυψης των γεγονότων με τις διαστρεβλωτικές της πραγματικότητας τακτικές και με μια εξόφθαλμη  προσπάθεια ποδηγέτησης των μαζών; Πως γίνεται κυρία Τρέμη ο δημοσιογράφος να παρουσιάζεται ως προασπιστής και υπέρμαχος του ευρωπαϊκού πλουραλισμού τη στιγμή που η όλη συμπεριφορά του θυμίζουν και παραπέμπουν σε απολυταρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα;…

Προς αποφυγή παρεξήγησης θέλω να διευκρινίσω ότι εκείνο που ενόχλησε, τουλάχιστον εμένα, δεν ήταν το πρόσημο της άποψης που διατύπωσαν. Εκείνο που ενόχλησε και στο τέλος της ημέρας έφερε τους διαδηλωτές έξω από το κτίριο του ΜΕΓΑ, ήταν αφενός η μη αντικειμενική ενημέρωση και αφετέρου το γεγονός ότι ΟΛΟΙ οι δημοσιογράφοι είχαν μια και μοναδική άποψη, που κατά ένα παράξενο τρόπο ταυτιζόταν με αυτήν των ιδιοκτητών των καναλιών που εργάζονται. Ακόμη κι αν η άποψή τους δεν ήταν “δοτή”, όφειλαν για λόγους δημοσιογραφικής ευπρέπειας, να μπουν έστω για λίγο στα “παπούτσια του διαβόλου”…

Η πρώτη τηλεοπτική βδομάδα του Ιούλη θα χαρτογραφηθεί ως ένα εφταήμερο ντροπής, ένα εφταήμερο που η Ελληνική Δημοσιογραφία δεν θα θέλει να θυμάται. Οι τηλεοπτικοί αστέρες μας θύμισαν παρωχημένες εποχές ανελευθερίας, σκότους και μιζέριας. “Όχι άλλο κάρβουνο” θα φώναζε αν ζούσε ο  Άγγελος Κρεούζης (Νίκος Κούρκουλος) και θα είχε κάθε λόγο να το κάνει… 

Ίσως διερωτηθείτε γιατί επέλεξα ν´ ασχοληθώ σήμερα με τη συμπεριφορά των Ελλήνων συναδέλφων. Θα απαντήσω χωρίς περιστροφές: Επειδή φοβάμαι! Φοβάμαι  μήπως ο ιός του  “δημοσιογραφικού Πολύφημου” εισβάλει και στον τόπο μας. Εξάλλου σε πλείστα τόσα ζητήματα οι αυτόχθονες ιθαγενείς  αποδεικνυόμαστε οι καλύτεροι μαθητές, σ αυτό θα μείνουμε πίσω; Και εξηγούμαι: Αυτό που έζησαν οι πολίτες της Ελλάδας την περασμένη βδομάδα, το έζησαν σε μικρογραφία και οι Κύπριοι το 2004. Δεν θέλω να αναξέω πληγές, αλλά αν ρίξουμε μια ματιά στον τρόπο με τον όποιο τα κυπριακά ΜΜΕ κάλυψαν τα γεγονότα του Απρίλη του 2004, θα βρούμε αρκετά κοινά σημεία με την εικόνα που αντικρίσαμε την περασμένη βδομάδα στην Αθήνα. Σίγουρα σε μικρότερες δόσεις, όμως το  “δηλητήριο” που χύθηκε στα μυαλά και στην ψυχή των πολιτών ήταν από το ίδιο φιαλίδιο. Και επειδή πολύ πιθανόν σε λίγους μήνες η Κυπριακή κοινωνία βρεθεί εκ νέου ενώπιον σοβαρών διλημμάτων, ενώπιον μεγάλων αποφάσεων, θεωρώ ότι η Κοινωνία κι όχι μόνον, οφείλει να λάβει τα μέτρα της. Να λάβει τα μέτρα της ώστε σε ένα ενδεχόμενο δημοψήφισμα με αντικείμενο το μέλλον του τόπου, τα Κυπριακά ΜΜΕ να μην μιμηθούν τα αδελφά Ελληνικά. Ευρισκόμενος ενώπιον μιας καθοριστικής σημασίας για το μέλλον του απόφαση, ο πολίτης έχει δικαίωμα ελεύθερης και όσο γίνεται πιο δίκαιης και ολοκληρωμένης ενημέρωσης. Ο πλουραλισμός και η διαφορετικότητα της άποψης θα πρέπει να τύχουν της μεγίστης δυνατής προστασίας…..

Την περασμένη βδομάδα οι Έλληνες συνάδελφοι έδωσαν εξετάσεις και απέτυχαν παταγωδώς. Έχοντας υπ όψη το δικό τους πάθημα, ελπίζω ότι εμείς θα επιδείξουμε τον απαιτούμενο αυτοσεβασμό και δεν θα μετατραπούμε σε φερέφωνα κανενός… 

Υστερόγραφο: Έχοντας διατυπώσει τη θέση μου για τον τρόπο που τα ιδιωτικά κανάλια συμπεριφέρθηκαν στην προ-δημοψηφισμιακή  περίοδο, επιθυμώ να σημειώσω και τη διαφωνία μου για τον τρόπο αντίδρασης της πλειοψηφίας του Δ.Σ. της  ΕΣΗΕΑ. Εκτιμώ ότι τα τεράστια κενά που παρουσιάζει η ελληνική δημοσιογραφία δεν θα καλυφθούν με πειθαρχικές ή ποινικές διώξεις. Ξεκάθαρα πράγματα! 

Γράφει: Γιώργος Παυλίδης