Όσες κι αν κτίζουν φυλακές
Κι αν ο κλοιός στενεύει
Ο νους μας είναι αληταριό
Όσο θα δραπετεύει…
Μ αρέσει εκείνη η θεωρία που παρουσιάζει τη ζωή μας με διαδοχικούς, ομόκεντρους κύκλους. Μικρούς και μεγάλους ομόκεντρους κύκλους. Ένας κύκλος τελειώνει, ένας καινούργιος ανοίγει, μέχρι τη στιγμή που θα σβήσει μια για πάντα το κέντρο…
Ναι σήμερα είναι η τελευταία εκπομπή του ομιλούντα από τα μικρόφωνα του ΑΣΤΡΑ. Μετά από είκοσι χρόνια διαδρομής, όπως τραγουδά κι ο Πορτοκάλογλου, κλείνει και ο δικός μου μεγάλος κύκλος στο σταθμό.
Ομολογώ ότι πάντα φοβόμουν αυτή τη στιγμή. Όχι επειδή από τη μια στιγμή στην άλλη θα βρισκόμουν στο περιθώριο, ή επειδή θα έχανα ένα σημαντικό επικοινωνιακό βήμα προβολής, όπως κάποιοι ίσως νομίσουν. Όχι. Άνεργος δεν θα μείνω, – αυτό τουλάχιστον ελπίζω – ανάγκη αναγνώρισης ή αυτοεπιβεβαίωσης δεν έχω, ενώ τη δημοσιότητα, το απέδειξα εξάλλου πολλάκις, χεσμένη την έχω. Όσο για τα αξιώματα, δεν τα επιδίωξα ποτέ. Ίσως επειδή η δική μου θεωρία λέει ότι δεν είναι η καρέκλα, η θέση, που μας προσδίδει αξία, αλλά εμείς είναι που προσδίδουμε αξία στην καρέκλα, αν βέβαια αξίζουμε κάτι…
Αυτό που πάντα με φόβιζε, ήταν η ιδέα του αποχωρισμού με κατι που αγαπώ πραγματικά. Είναι σαν να χάνεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, ένα ακριβό φίλο. Ακριβώς έτσι. Θα μου πείτε ψιλά γράμματα γι αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις. Όμως η αλήθεια είναι ότι τον ΑΣΤΡΑ δεν το είδα ποτέ ως χώρο εργασίας, ή έστω απλώς ως μέσο δημιουργίας ή έκφρασης. Ο ΑΣΤΡΑ ήταν κομμάτι του εαυτού μου, ήταν όχι το δεύτερο, αλλά το πρώτο μου σπίτι. Ήταν ιδέα, στόχος και τρόπος ζωής – η ζωή μου όλη, ή σχεδόν όλη.
Ακολουθώντας μια προτροπή του φίλου του Τάκη Χατζηγεωργίου, για είκοσι χρόνια έπεφτα να κοιμηθώ έχοντας ως προσκέφαλο τον ΑΣΤΡΑ….Το άγχος της επόμενης εκπομπής, η αγωνία για αντιμετώπιση των πολλών οικονομικών κυρίως προβλημάτων, οι διοικητικές σκοτούρες, ο σχεδιασμός και η οργάνωση των εκδηλώσεων, η επαφη με τους ακροατές, η σύλληψη και το κοιλοπόνεμα μιας νέας ιδέας, μιας καινοτομίας, η μάχη για συνεχή βελτίωση της εικόνας και της ποιότητας του σταθμού, όπως επίσης χίλια δυο ακόμη – μικρά ή μεγάλα βελάκια που τρυπούσαν το μυαλό.
Νομίζω ότι σ´ αυτόν το σταθμό τα έχω κάνει όλα: Πολιτικός συντάκτης, παραγωγός, Αρχισυντάκτης, Διευθυντής.
Δώδεκα τουλάχιστον χιλιάδες ραδιοφωνικές ώρες στον αέρα, αμέτρητα ρεπορτάζ, ανταποκρίσεις, συνεντεύξεις, αφιερώματα, ειδήσεις, σχόλια, σάτιρα.
Καμια εκατοστή εκδηλώσεις – φεστιβάλς, συναυλίες, βραδιές ποίησης, χοροεσπερίδες, εκστρατείες, κρουαζιέρες, εκδρομές, ξεναγήσεις, συνέδρια, συζητήσεις, μεχρι και….μετακομίσεις!
Και μην νομίσει κανείς ότι όλα αυτά τα αναφέρω για να καυχηθώ, για να μου πείτε «εύγε», ή για να αποσπάσω ευνοϊκά σχόλια. Όχι. Ίσως σας φανεί παράξενο, αλλά απλώς προσπαθώ να γλυκάνω τον πόνο, τον πόνο του αποχωρισμού…
Κι επειδή πολλοί με ρωτούν για τους λόγους του διαζυγίου, κι επειδή ήδη διαδίδονται διάφορα, θα πω ότι δικαιολογίες θ ακουστούν πολλές. Οι περισσότερες όμως μοιάζουν με αφορμές και σε καμια περίπτωση αποτελούν την αιτία.
Εγώ επέλεξα να σταθώ σε μια εκδοχή, μια ερμηνεία που ακούγεται λογική:
Ο κάθε ιδιοκτήτης, η κάθε νέα διοίκηση – όπως ακριβώς ένας καινούργιος προπονητής σε μια ομάδα – δικαιούται να κάνει τους δικούς της σχεδιασμούς, ν’ ακολουθήσει τα δικά της συστήματα και κυρίως να επιλέξει το ρόστερ της ομάδας που θεωρεί ως το καταλληλότερο για να πετύχει τους στόχους της…. Έτσι απλά.
Όλοι βέβαια κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος. Αν τελικά η ομάδα πετύχει τους στόχους της και πάρει το πρωτάθλημα, τότε ανάμεσα σ´ αυτούς που θα πανηγυρίζουν θα είμαι κι εγώ κι ας μην είμαι πια στο ρόστερ της ομάδας. Διότι όπως λεν κι οι πιο παλιοί και δίκαιο μοιάζει να ‘χουν, όλα τα αλλάζεις, ομάδα όμως ποτέ!
Πέραν όμως τούτου, ίσως ναι, μετά από είκοσι χρόνια διαδρομής μάλλον έκλεισε και ο δικός μου κύκλος στον ΑΣΤΡΑ. Φεύγω πλούσιος σε εμπειρίες, γνώσεις, συναισθήματα και όμορφες επαγγελματικές στιγμές, στιγμές που μόνο το ραδιόφωνο μπορεί να προσφέρει. Κακία δεν κρατώ, δεν είναι εξ άλλου του χαρακτήρα μου, ούτε κλείνω πόρτες. Ναι σίγουρα νιώθω πικρία για τον τρόπο με τον οποίο ορισμένοι αναίτια μου συμπεριφέρθηκαν, όμως όπως είπε και ο μέγας σοφός στο παραμύθι του Πελασγού, “Κι αυτό θα περάσει”!
Φεύγω με χέρια καθαρά και τη συνείδηση μου ήσυχη, ότι έκανα ότι ήταν στις δυνάμεις μου μπορετό να γίνει για το καλό του σταθμού. Στο δημοσιογραφικό κομμάτι της παρουσίας μου, προσπάθησα να είμαι όσο γινεται πιο κοντα σ´ αυτό που πιστεύω και θεωρώ σωστό: Έντιμη και Αξιοπρεπή δημοσιογραφία. Κυρίως Αξιοπρεπή. Διότι όπως λέω συχνά και στους φοιτητές μου, ” η Αξιοπρέπεια του δημοσιογράφου, όπως και του κάθε επαγγελματία, του κάθε ανθρώπου, είναι πάνω απ όλα, είναι αξία που δεν παζαρεύεται”! Πρέπει κάθε βράδυ να μπορείς να κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να μην χαμηλώνεις το βλέμμα…
Σ´ αυτές τις τελευταίες στιγμές θέλω να ευχαριστήσω όλους με τους οποίους συνεργάστηκα αυτά τα 20 χρόνια: συναδέλφους, συνεργάτες, πολίτικους, κρατικούς ή πολιτειακούς αξιωματούχους, διαφημιστές, διαφημιζόμενους και φυσικά τους χιλιάδες ακροατές του ΑΣΤΡΑ. Ιδιαίτερα τους τελευταίους. Ότι οι ακροατές του ΑΣΤΡΑ είναι ανεπανάληπτοι. Είναι αυτοί που στήριξαν το σταθμό και όλους εμάς στις δύσκολες στιγμές, είναι αυτοί που θα συνεχίσουν να τον στηρίζουν και στο μέλλον…
Επιτρέψτε μου επίσης να ευχαριστήσω δημόσια το τελευταίο υπό τον Γιαννάκη Κολοκασίδη Διοικητικό Συμβούλιο του ΑΣΤΡΑ με το οποίο είχα άψογη συνεργασία και βεβαίως τον φίλο και πρώην διευθυντή του ΑΣΤΡΑ Τάκη Χατζηγεωργίου για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε στα χρόνια που συνταξιδέψαμε.
Φίλες και φίλοι, κυρίες και κύριοι, σας εύχομαι πραγματικά να είστε πάντα καλα και να χαίρεστε!
Γράφει: Γιώργος Παυλίδης
