Ο Ακκιντζί έχει δίκαιο: Η ε/κ πλευρά οφείλει να ασχοληθεί σοβαρά με την εκπαίδευση.
Και έχει δίκαιο γιατί τα σχολεία είναι αυτά που ετοιμάζουν τους αυριανούς πολίτες. Αν λοιπόν τα σχολεία συνεχίσουν να λειτουργούν και να διαπαιδαγωγούν τα παιδιά μας με γνώμονα το ξοφλημένο εθνικιστικό αφήγημα, το όραμα του έντιμου συμβιβασμού και της ειρηνικής συμβίωσης πάει περίπατο.
Ειλικρινά είναι φορές που διερωτώμαι αν ο Πρόεδρος εννοεί πραγματικά τα όσα λέει περί της ανάγκης συμπόρευσης με τους τουρκοκύπριους στο πλαίσιο μιας ομοσπονδιακής διευθέτησης του Κυπριακού. Διότι αν το πίστευε, θα έπρεπε ήδη να είχε αρχίσει να προετοιμάζει το έδαφος για μια τέτοια λύση. Και ανάμεσα στα πρώτα βήματα που όφειλε να κάνει, θα έπρεπε να είναι κι η αλλαγή του προσανατολισμού της εκπαίδευσης.
Με τους παιάνες, τις παρελάσεις, τα κούφια συνθήματα και τα ψεύτικα λόγια δεν κτίζεις το μέλλον. Αυτός ο τόπος υπέφερε πολλά από τον μεγαλοϊδεατισμό και τον εθνικιστικό παροξυσμό. Η συνταγή, απλή: Κτίζω αντί χαλώ, συν αντί πλην, μαζί αντί χωριστά. Με άλλα λόγια τη ρητορική του μίσους θα έπρεπε να τη είχε διαδεχθεί η καλλιέργεια ενός κλίματος αλληλοκατανόησης και συνέργειας. Όμως δυστυχώς οι καρεκλοκένταυροι του Υπουργείου Παιδείας, του Υπουργού του ιδίου μη εξαιρουμένου, περί άλλων τυρβάζουν. Το βαθύ Κράτος – και οι ένοικοι του Προεδρικού το γνωρίζουν πολύ καλά, δεν είναι διατεθειμένο να διακινδυνεύσει τα κεκτημένα του, πολύ δε περισσότερο να συνδράμει τις προσπάθειες για λύση. Το ερώτημα όμως επαναλαμβάνω, είναι τι πραγματικά θέλει ο Πρόεδρος. Και αν όντως θέλει λύση, τότε δεν έχει δεύτερη επιλογή. Είναι υποχρεωμένος να συγκρουστεί μεταξύ άλλων και με το κατεστημένο του Υπουργείου Παιδείας, όπως επίσης και με τους εθνικιστές της παράταξης του.
Χωρίς να σπάσεις αυγά Πρόεδρε, ομελέτα δεν κάνεις!
Γράφει: Γιώργος Παυλίδης
