Άσχημο πράγμα ο φανατισμός.
Ρίχνει μαύρο στο μυαλό και πετά στα σκουπίδια τη διαλεκτική. Ο φανατικός διαθέτει στόμα, όχι όμως αυτιά.
Έχει έτοιμη την απάντηση προτού ακούσει την ερώτηση. Ο φανατικός είναι σίγουρος για τις απόψεις, τα “πιστεύω”, τις θέσεις του και δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του όταν στο επίκεντρο της συζήτησης βρίσκεται η ομάδα, το κόμμα, η θρησκεία , ή η χώρα του…
Ο νεαρός στην TV βρισκόταν σε… ρητορικό οργασμό. Άδειασε όσα επίθετα είχε προετοιμάσει στην πρόβα τζενεράλε μπροστά στον καθρέφτη και μετά άρχισε να τα χώνει χοντρά στον απέναντι “εχθρό”. Ο απέναντι δεν έμεινε βέβαια με δεμένη τη γλώσσα. Μπαίνοντας στην αντεπίθεση αμόλησε με τρόπο διπλωματικό μια δέσμη «γαλλικών» , κι’ αμέσως μετά υψώνοντας το δάκτυλο, πέταξε το γάντι με όσο πιο προκλητικό ύφος μπορούσε. Το πλατό πήρε φωτιά: Επίθετο ο ένας, ουσιαστικό ο άλλος, πίσω στο χθες ο εκ δεξιών, επιχειρήματα από το προχθές ο εξ αριστερών. Το μάτι θόλωσε, οι τόνοι ανέβηκαν και η ατμόσφαιρα άρχισε να μυρίζει μπαρούτι. Ευτυχώς που κάπου εκεί στην ώρα μηδέν, τέλειωσε ο χρόνος. Και τότε αίφνης, λες κι έγινε θαύμα, οι δύο μονομάχοι γύρισαν το πρόσωπο προς το φακό και με ύφος μελιστάλαχτο ζήτησαν από τους ψηφοφόρους θεατές να τους τιμήσουν με τη ψήφο τους!
Δεν σφάξανε…
Τις προάλλες ειπώθηκε ότι η αυτοδιαλυθείσα Βουλή ήταν η χειρότερη από τον καιρό της Ανεξαρτησίας. Πολύ φοβάμαι ότι η επόμενη θα είναι χειρότερη. Το συμπεραίνω από το επίπεδο λόγου και την όλη συμπεριφορά μιας μεγάλης μερίδας των υποψηφίων.
Θα μου πείτε, και σίγουρα θα έχετε δίκαιο, ανάμεσα στους εκατοντάδες υποψηφίους δεν υπάρχουν ικανά, παιδευμένα, αξιόλογα πρόσωπα; Βεβαίως και υπάρχουν, όμως κατά κανόνα οι ικανοί σ’ αυτόν τον τόπο επειδή δεν είναι ρεζίληδες και απεχθάνονται την αυτοπροβολή, μένουν «εκτός νυμφώνος».
Ίσως επειδή όλοι εμείς, οι ψηφοφόροι, μοιάζουμε με καρακάξες που μας ελκύει το γυαλιστερό, το φανταχτερό και το αυθάδες. Στην ουσία, κι ας μην κακοφανεί αυτό που θα πω, επιλέγουμε εκείνους που μας μοιάζουν.
Διότι κι εμείς – με εξαιρέσεις βέβαια, στον ίδιο αποχετευτικό κολυμπούμε. Γιατί ρε παιδιά; Γιατί τόσος φανατισμός, τόση αμετροέπεια; Ποια κατάρα μας κυνηγά; Γιατί αντί στους αεροδιάδρομους του αετού προτιμούμε τις χαμηλές πτήσεις; Θα μπορούσαμε ν’ απαριθμούμε αιτίες και λόγους για ώρα πολλή. Όμως καλό είναι να ψάξουμε τα αίτια στη ρίζα τους. Έλλειψη πολιτικής κουλτούρας.
Και αν θέλετε να πάμε λίγο ακόμη πιο βαθιά – έλλειμμα Παιδείας!
Να μας χαιρόμαστε!
Γράφει: Γιώργος Παυλίδης
