Το νέο τραγούδι των Μπαλαφα – Ζερβάκη που εδώ και λίγες μέρες κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ειναι συγκλονιστικό. Το ίδιο και το βιντεάκι που το συνοδεύει. Όσο για τους στίχους, κτυπάνε κέντρο.
Η Ελλάδα, η Κύπρος, η Ευρώπη, ο πλανήτης ολόκληρος μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο. Οι πολιτικές και οι πολιτικοί δοκιμάστηκαν κι απέτυχαν. Παταγωδώς. Το σύστημα για άλλη μια φορά απέδειξε την αδυναμία του να προσφέρει έστω και τα στοιχειώδη. Οικονομίες καταστραμμένες, χώρες διαλυμένες, άνθρωποι – πτώματα που τους ξεβράζει το κύμα κι ο πολίτης “μουτζουρωμένο στιχάκι στης ζωής το τελευταίο θρανίο” …
Πίκρα, απογοήτευση, θυμός και οργή είναι ό,τι απέμεινε.
Πίκρα κι απογοήτευση για όσα βλέπεις και σε ρίχνουν στα πατώματα. Πίκρα και απογοήτευση για την κατάντια και τις κάλπικες αξίες του σύγχρονου πολιτισμού, για τα όνειρα της ζωής που βγήκαν όλα πλάνες.
Θυμός κι οργή για όλους αυτούς που αντί να κρύβονται από ντροπή στης γης τα υπόγεια, ζητάνε και τα ρέστα. Οι άνθρωποι αυτοί “δεν καταλαβαίνουν Θεό”! Εχουν δυναμιτίσει τα πάντα, έχουν αποσυντονίσει το σύμπαν κι όμως εξακολουθούν να βρίσκονται εκεί και ν απαιτούν μια….δεύτερη, δήθεν, ευκαιρία. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το τομάρι τους και μια καρέκλα για να βολέψουν τα ευτραφή τους οπίσθια.
Κι εσύ, εμείς, όλοι, αντί να τους φτύσουμε κατάμουτρα και να τους στείλουμε εκεί που από καιρό έπρεπε να είναι, τους ανεχόμαστε σιωπηλοί. Κι όχι μόνο τους ανεχόμαστε, αλλά θα τους ψηφίσουμε και πάλι.
Θα με ρωτήσετε, υπάρχει εναλλακτική πρόταση; Κι απαντώ, δεν θα έπρεπε; Δεν θα έπρεπε μετά απ´ τα τόσα χτυπήματα να υπήρχε μια διέξοδος; Έχουμε ξεχάσει τα βήματα, αλλά προκειμένου να μπούμε και πάλι στο χορό, πρέπει να χαράξουμε ένα καινούργιο δρόμο.
Μπορεί στ´ αυτιά πολλών ν ακούγεται υπερβολικό, όμως οι πραγματικότητες δείχνουν ότι η τακτική της ενσωμάτωσης στο υφιστάμενο σύστημα δεν έδωσε λύσεις. Απλώς παρέτεινε το αδιέξοδο κι έκανε πιο ξεκάθαρη την ανάγκη για ποιοτική αλλαγή. Εκεί που έφθασαν τα πράγματα η ρήξη με τον κατεστημένο τρόπο διαχείρισης των κοινών φαντάζει να είναι αναγκαία επιλογή. Δεν αρκεί να κλαψουρίζουμε και να εξηγούμε καταστάσεις, πρέπει ναι, ” ν αλλάξουμε τον κόσμο”.
Το ερώτημα όμως είναι πώς, με τί και με ποιους; Το ζητούμενο δεν είναι απλώς ν αλλάξουμε παραστάσεις, σκηνικά, χρώματα και φωτισμό. Σημασία δεν έχει να φορέσουμε τα ίδια ρούχα από την ανάποδη, να ντύσουμε καλούς τους κακούς και να τους δώσουμε την εξουσία. Το ζητούμενο είναι η ρόδα επιτέλους να γυρίσει. Το στοίχημα έγκειται στην ποιοτική διαφοροποίηση.
Η συζήτηση για την ανάγκη μετάβασης σε μια ανώτερη από κάθε άποψη κατάσταση πραγμάτων άρχισε εδώ και αιώνες. Ο άνθρωπος ως κοινωνικό, πολιτικό ον ανέκαθεν επιδίωκε την ιδανική Πολιτεία, την Πολιτεία χωρίς ψεγάδια. Η ανθρώπινη ιστορία, με όλα τα σκαμπανεβάσματα της, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια πορεία προς το τέλειο. Άρα υπό αυτήν την έννοια όλοι οι ριζοσπάστες, όλες οι φιλοσοφίες που υιοθετούν την ιδέα της ” αλλαγής”, κατά το μάλλον ή ήττον συμμερίζονται ένα κοινό όραμα . Το ερώτημα βέβαια είναι αφενός η μορφή, το περιεχόμενο και ο τρόπος μετάβασης σε αυτήν την ποιοτικά ανώτερη κοινωνία και αφετέρου η ωριμότητα των υποκειμένων που θα επιχειρήσουν τη ρήξη.
Σε ό,τι αφορά στο περιεχόμενο, αυτή μπορεί να δοθεί μέσα από τρείς λέξεις: Κοινωνική δικαιοσύνη, Ελευθερία και Αλληλεγγύη – αρχές που μ ένα άλλο σχήμα και μέσα σε διαφορετικό περιβάλλον πρόταξε 225 χρόνια πριν η Γαλλική επανάσταση.
Στη μορφή και την ονοματολογία δεν θα σταθώ. Και αυτό γιατί μέσα από τα πειράματα του παρελθόντος εξάγεται εύκολα το συμπέρασμα ότι χωρίς την ποιότητα και ωριμότητα των υποκειμένων, η όποια προσπάθεια για αλλαγή είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. “Πρέπει να είσαι η αλλαγή που θέλεις να έρθει” είπε κάποτε ο Γκάντι, ενώ ο Τολστόι πρόσθεσε με παράπονο: ” Όλοι θέλουν ν αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανένας δεν θέλει ν αλλάξει τον εαυτό του”.
Και ρωτώ: έχουμε την αναγκαία ποιότητα, τα απαιτούμενα δομικά υλικά για τη δημιουργία μιας νέας αναβαθμισμένης κατάστασης πραγμάτων; Ξεκινώντας από τον ίδιο τον εαυτό μας, έχουμε τη θέληση και τη δυνατότητα αλλαγής, ή μήπως το φαύλο σύστημα μέσα στο οποίο βράζουμε αιώνες τώρα, έχει φροντίσει να μας ακρωτηριάσει και να μας καταστήσει ανάπηρα κύτταρα σε ένα οχετό που απλώς αναπαραγάγει τον εαυτό του;
Και κάτι τελευταίο: Χρήσιμος και εν πολλοίς αναγκαίος ο ενθουσιασμός. Όμως από μόνος του δεν ρίχνει τα τείχη του συστήματος. Χρειάζεται στρατηγική, τακτική, αλλά πρωτίστως φρέσκες ιδέες και προτάσεις ικανές να συγκινήσουν και να κερδίσουν, όχι να παρασύρουν, τις λαϊκές μάζες. Επιπλέον οι όποιες “προγραμματικές δηλώσεις” όπως τις αποκαλούν οι πολιτικοί, πρέπει να είναι ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες. Απλώς με εύηχα λεκτικά σχήματα και ενθουσιώδη συνθήματα δεν γυρίζει ο τροχός της ιστορίας. Μ άλλα λόγια αν οι λύσεις που προτείνεις δεν είναι εφικτές, τότε….” άσ´ τες καλύτερα, καθόλου μην τις λες”!
Γράφει: Γιώργος Παυλίδης
