Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει… Του Γιώργου Παυλίδη

Η “Ενδοχώρα” κατεβάζει τα ρολά. Κάποιοι θα πουν “σιγά την είδηση”.

Είναι άραγε το πρώτο, ή το τελευταίο κατάστημα που κλείνει τα τελευταία χρόνια; Σίγουρα όχι, όμως η “Ενδοχώρα” δεν είναι ένα κατάστημα σαν όλα τα άλλα. Η “Ενδοχώρα” είναι ένα βιβλιοπωλείο. Μάλιστα ένα βιβλιοπωλείο κλασικού τύπου, χωρίς φωτοτυπικές, γραφική ύλη και ηλεκτρονικά παιχνίδια. Στο βιβλιοπωλείο αυτό διατίθενται μόνο βιβλία…

Για όσους δεν γνωρίζουν, επισημαίνω ότι η “Ενδοχώρα” βρίσκεται δίπλα ακριβώς από το παλιό Πανεπιστήμιο, δίπλα δηλαδή από τις  εγκαταστάσεις που φιλοξενούν τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κύπρου! Είναι η σχολή που ετοιμάζει τους αυριανούς φιλολόγους, τα στελέχη της εκπαίδευσης που θα μαθαίνουν τα παιδιά μας ν’ αγαπούν τη γλώσσα, τη λογοτεχνία, την ποίηση, το… βιβλίο. Όχι προς Θεού δεν μέμφομαι τους φοιτητές, ή πιο ορθά, δεν μέμφομαι μόνο τους φοιτητές. Για την εξαφάνιση του λευκού ρινόκερου δεν φταίνε μόνο οι λαθροθήρες…

Θυμάμαι ακόμη και πριν δύο – τρία χρόνια η Γεωργία – η Γεωργία είναι η ιδιοκτήτρια, συνέχιζε να κτίζει  παλάτια στην άμμο: Ονειρευόταν να δημιουργήσει ένα χώρο που θα πλημμυρίζει με νεανικά διψασμένα μάτια, με απαιτητικούς αναγνώστες που θα ρωτούν, θα συζητούν, θ’ αμφισβητούν και θ’ ανταλλάσσουν εντυπώσεις και απόψεις για το περιεχόμενο του ενός, ή του άλλου βιβλίου. Ας το παραδεχτούμε λοιπόν Γεωργία: Οι νέοι μας, με ελάχιστες ευτυχώς ακόμα εξαιρέσεις, δεν διαβάζουν. Σε μια κοινωνία άκρως χρησιμοθηρική, η λογοτεχνία, η φιλοσοφία και η ποίηση δεν είναι “ωφέλιμες ενασχολήσεις”. Μπορεί να διευρύνουν τους ορίζοντες της σκέψης και των αισθημάτων, αλλά “δεν γεμίζουν το πορτοφόλι με ροζ, πράσινα και μωβ χαρτονομίσματα”, σωστά;

“Μπορώ να ζήσω και χωρίς Καζαντζάκη, Κατερίνα Γώγου και Ουμπέρτο Έκο. Η κοινωνία δεν θα γίνει λιγότερο άδικη αν εγώ διαβάσω την “Πανούκλα”, το “Κοράκι”, ή “Το χρονικό ενός προαγγελθέντος θανάτου”… Για στάσου! Ποτέ και κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι το βιβλίο από μόνο του μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αλλάζει όμως εσένα. Και σε τελευταία ανάλυση σε βοηθά να “γίνεις εσύ, η αλλαγή που ονειρεύεσαι”. Χωρίς βιβλίο το φως λιγοστεύει και η αλλαγή απομακρύνεται ακόμη περισσότερο, ενώ το χειρότερο, ακρωτηριάζονται οι αισθητήρες των ονείρων σου…

Εκεί που κλείνει μια φυλακή, κατά τον Ουγκό, ανοίγει ένα σχολείο. Εκεί που κλείνει ένα βιβλιοπωλείο, τι;

Γράφει: Γιώργος Παυλίδης