«Άκουσε φίλε εμιγκρέ». Ατύχησες.
Ατύχησες και εσύ και η γυναίκα σου και τα παιδιά σου. Διότι το κύμα σάς ξέβρασε σε μια χώρα που ακόμα και όταν βυθίζεται στο μικροαστικό της ρατσισμό παραμένει βαθύτατα υποκριτική. Μια κοινωνία που ακόμα και η ξενοφοβία της είναι ταξικά επιλεκτική. Λέει ότι «δεν θέλει τους ξένους», αλλά λέει ψέματα. Δεν εννοεί ότι δεν θέλει τους ξένους γενικά. Δεν θέλει τους φτωχούς ξένους. Τους απόκληρους, τους ξυπόλυτους και ρακένδυτους πρόσφυγες, τους προλετάριους της εποχής.
Μια χώρα που χαριεντίζεται σύμπασα για «την αναβαθμισμένη γεωπολιτική της θέση» επειδή συνωστίζονται ξένα πολεμικά πλοία στα λιμάνια της. Όμως τα σαπιοκάραβα τα φορτωμένα με γυναικόπαιδα πρόσφυγες από τη μακελεμένη γειτονιά της δεν τα θέλει να προσεγγίζουν τις τουριστικώς ιερές ακτές της. Κορδώνεται –σαν νήπιο που το παίζουν οι μεγάλοι- όταν πραγματοποιεί ναυτικές ασκήσεις «έρευνας και διάσωσης» (διάσωσης ποιού εν τέλει;) με Αμερικάνους, Ισραηλινούς και λοιπούς στρατηγικούς εταίρους. Κλαίει όμως κι οδύρεται για τα «χρήματα του φορολογούμενου Κύπριου» που σπαταλούνται σε επιχειρήσεις διάσωσης ναυαγών μεταναστών και εύχεται –όχι πια από μέσα της, αλλά φωναχτά και προπαντός …αγανακτισμένα- να τους έπαιρνε το κύμα. Αλήθεια, ποιος θα μας πει πού διαφέρει άραγε επί του αποτελέσματος ο εν ψυχρώ αποκεφαλισμός που διαπράττει ο τζιχαντιστής, από τον πνιγμό στη θάλασσα των Σύριων προσφύγων που ζητά ο ελληνορθόδοξος Κύπριος ριγώντας στα πληκτρολόγια. Ο ίδιος που πρωί, μεσημέρι, βράδυ ομνύει πίστη στα ανθρώπινα δικαιώματα των προσφύγων.
Υποκλίνεται εδαφιαίως μπροστά σε ξένους επενδυτές, ξένους τραπεζίτες, ξένους δανειστές και ούτω καθεξής. Αλλά στους ξένους εργάτες… Τους ξένους εργάτες, θα τους πιει το αίμα στις οικοδομές και στα εργοτάξια. Θα τους βγάλει το λάδι στις κρατικές υπηρεσίες. Θα στείλει την αστυνομία να τους δείρει. Θα κάνει πως δεν βλέπει τα φασιστοειδή που τους χτυπούν στο κέντρο της πόλης. Και τέλος-τέλος θα αμολήσει το χαφιεδολόι της αστικής δημοσιογραφίας να κοτσάρει πρωτοσέλιδα για «τους λαθρομετανάστες που αφελληνίζουν το νησί μας».
Θέλει Βιετναμέζες, Φιλιππινέζες και Σριλανκέζες να καθαρίζουν τα σπίτια της, να ξεσκατίζουν τους γέρους και τα παιδιά της, αλλά σιχαίνεται που τις βλέπει τις Κυριακές στα πάρκα. Μια χώρα που θέλει Πολωνούς στις οικοδομές, Ρουμάνους στις πατάτες, Βουλγάρες να δουλεύουν νυχτέρια στους φούρνους, Πακιστανούς να πλένουν ποτήρια στα κλαμπ. Αλλά την εθνικότητα του μακαριστού οικονομικού μας θαύματος την έχει αδιαμφισβήτητα εθνικώς πεντακάθαρη. Ατόφια, καθαρόαιμη κυπριακή. Ελληνοκυπριακή εννοείται.
Με νόμο δίνει αυτόματα την υπηκοότητα σε όποιο ξένο έχει καταθέσεις άνω των τόσων εκατομμυρίων σε κυπριακές τράπεζες. Αλλά όταν πολιτικοί πρόσφυγες κοντεύουν να πεθάνουν σε απεργία πείνας και δίψας έξω από το υπουργείο Εσωτερικών ζητώντας χάρτια για να φύγουν από την κυπριακή γη της επαγγελίας, κράτος και κοινωνία αναφωνούν διαπασών «γιατί να ασχοληθούμε;». Είναι η ίδια κοινωνία που θεωρεί ευπρόσδεκτο το Ρώσο κροίσο ακόμα και αν βρωμάει τη μπόχα της μαφίας. Η Ρωσίδα της διπλανής πόρτας όμως, είναι πουτάνα μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Η κοινωνία που όταν ακούσει στις ειδήσεις για νεκρό σε αυτοκινητικό δυστύχημα γίνεται κόμπος η καρδιά της, μέχρι που ακούει ότι πρόκειται για ξένο και ανακουφίζεται, κάνει ζάππινγκ. Το κράτος που δεν τολμά να μετρήσει τους αλλοδαπούς νεκρούς στα εργατικά ατυχήματα και να βγάλει συμπεράσματα από τις κραυγαλέες αναλογίες.
Είναι η ίδια κοινωνία που έβαλε τα τελευταία χρόνια στη βιτρίνα της μια ελίτ που αυτοσκηνοθετήθηκε ως πεφωτισμένη και που νομίζει ότι η προοδευτικότητα εξαντλείται σε ευχολόγια συμπαράστασης στους ΛΟΑΤ. Ή ότι ο ρατσισμός καταπολεμείται με φιλολογικές συζητήσεις σε ευρωχρηματοδοτούμενα σεμινάρια. Μακριά από συνδικάτα, αγώνες και ταξικότητες. Είναι οι ίδιοι βέβαια που κατάπιαν τη γλώσσα τους τότε που με λάβαρο τη φωτοτυπία ενός επιδόματος, ο ρατσισμός γινόταν ο γητευτής των ψηφοφόρων. Ή τότε που η πλειοψηφία της βουλής, περιόριζε την πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τους μετανάστες (και τους Τουρκοκύπριους) εργαζόμενους, προς προεκλογική τέρψιν του κοινού. Ή τέλος, όταν ύψωναν απειλητικά το δάκτυλο στους οικοδόμους επειδή διανοήθηκαν να απεργήσουν ενάντια στους μεγαλοεργολάβους που εκμεταλλεύονταν διπλά και τριπλά τους ξένους συνάδελφούς τους.
Για αυτό φίλε εμιγκρέ, ατύχησες. Εδώ δεν έχει δάκρυα για σένα. Ούτε καν κροκοδείλια. Αλλά μην το παίρνεις προσωπικά. Ούτε καν φυλετικά και εθνικά. Στην πραγματικότητα, ταξικός είναι ο ρατσισμός μας. Άλλωστε, εδώ, η καθεστηκυία τάξη έχει στραφεί με όρους ταξικού πολέμου ενάντια στους ιθαγενείς. εσείς θα γλιτώνατε; Φύγετε λοιπόν, γιατί δεν σας χωρά ο τόπος μας. Και εμείς ας κοιμηθούμε ευρωασφαλείς και βέβαιοι ότι δεν πρόκειται να έρθει ποτέ η ώρα που στα νερά της Μεσογείου θα θαλασσοδέρνονται καράβια με στοιβαγμένους διωγμένους, εξαθλιωμένους -ή φευ εκποιημένους- Κύπριους.
Γράφει: Γιώργος Κουκουμάς
