Έχουμε και κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσουμε να έχουμε πολιτικές διαφορές σε αρκετά ζητήματα με τους περισσότερους υποστηρικτές του Γιώργου Λιλλήκα.
Το γεγονός όμως ότι και οι μεν και οι δε αναδείξαμε τη σημασία του «να φραχθεί ο δρόμος στον Αναστασιάδη» δεν είναι τυχαίο ούτε είναι κενός περιεχομένου προεκλογικός φανατισμός. Κατ’ αρχήν δεν είναι προσωπικό ζήτημα με τον κ. Αναστασιάδη. Είναι θέση με πολιτικό περιεχόμενο.
Δεν έχουμε τις ίδιες απόψεις για όλα τα ζητήματα της οικονομίας, αλλά συναντόμαστε με την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας που απορρίπτει την απαίτηση της Τρόικας για ιδιωτικοποιήσεις των ημικρατικών οργανισμών. Πλην βέβαια του κ. Αναστασιάδη. Ήδη από το βράδυ της περασμένης Κυριακής, ο κ. Ασμούσεν της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας επανέλαβε όσα μας έλεγαν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, το ΕΛΚ, η DeutcheBank κλπ: θέλουν να εκλεγεί ο Αναστασιάδης για να προχωρήσουν σε εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις του εθνικού πλούτου της Κύπρου.
Δεν έχουμε τις ίδιες απόψεις για το κυπριακό. Όμως κανένας μας δεν διανοήθηκε να περάσει τις κόκκινες γραμμές της ελληνοκυπριακής πλευράς και να αγγίξει τις θέσεις της Τουρκίας και της τ/κ ηγεσίας. Αυτό μόνο ο κ. Αναστασιάδης το έχει διαπράξει. Είναι ο μόνος που συζητά «χαλαρή ομοσπονδία» δηλαδή μια μακιγιαρισμένη συνομοσπονδία και βελούδινη διχοτόμηση. Είναι ο μόνος που αντί της κατάργησης των ξένων εγγυήσεων πάνω στην πατρίδα μας, υιοθέτησε τη «ρύθμιση των εγγυήσεων» και απεφάνθη ότι θα ήταν πιο ρεαλιστικό να συζητηθούν οι «τρόποι άσκησης των επεμβατικών, αν μπορούν να λεχθούν έτσι, δικαιωμάτων».
Δεν είναι ταυτόσημες οι θέσεις μας για την αξιοποίηση του φυσικού αερίου και την εξωτερική μας πολιτική. Όμως η συντριπτική πλειοψηφία των Κυπρίων αντιλαμβάνεται ότι για να αξιοποιηθεί ο φυσικός πλούτος προς όφελος του κυπριακού λαού πρέπει πρώτα από όλα να απορριφθεί η απαίτηση της Τρόικας να έχει λόγο στην αξιοποίηση του φυσικού αερίου. Πρέπει ακόμα να ενισχυθεί η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική της Κύπρου και οι αμοιβαία επωφελείς συνεργασίες με φιλικές χώρες. Έτσι, η ανακάλυψη του φυσικού αερίου θα καταστεί παράλληλα και μοχλός πίεσης προς την κατοχική δύναμη για να εγκαταλείψει την επιθετικότητα της σε βάρος της Κύπρου και να συναινέσει σε μια ορθή λύση του κυπριακού. Όλοι αντιλαμβανόμαστε και συμφωνούμε σε αυτά. Όλοι πλην ενός. Πλην του κ. Αναστασιάδη που υποστηρίζει ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, κάτι που θα ανατρέψει τις παραδοσιακές σχέσεις της Κύπρου με χώρες όπως η Ρωσία και που επιπρόσθετα θα οδηγήσει Κύπριους να σκοτώνουν και να σκοτώνονται σε ξένες πατρίδες για ξένα συμφέροντα. Πλην του Αναστασιάδη, ο οποίος δεν έχει πει κουβέντα για τις απαιτήσεις των ξένων σε σχέση με το φυσικό αέριο. Ο οποίος, επιπλέον, δεσμεύθηκε ενώπιον των ξένων πρέσβεων για διοχέτευση του κυπριακού φυσικού αερίου από την Τουρκία και του αγωγού Nabucco, αφήνοντας ανοικτό να γίνει κάτι τέτοιο ακόμα και ενόσω η Τουρκία συνεχίζει την κατοχή της μισής Κύπρου. Δηλαδή αντί ο φυσικός μας πλούτος να γίνει μοχλός πίεσης της Τουρκίας, να γίνει θηλιά στο λαιμό της Κύπρου.
Όλα αυτά μπορούν να συνοψιστούν σε μια αλήθεια που δεν μπορεί να διαγραφεί. Μπορεί να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε για το πώς και τι πρέπει να γίνει στην οικονομία και το κυπριακό όμως όλοι θέλουμε αυτές τις αποφάσεις να τις παίρνει η Κύπρος και οι Κύπριοι, όχι ξένοι. Αυτό φρονώ ότι είναι ένα από τα διακυβεύματα της ερχόμενης Κυριακής.
Το διαφημιστικό σποτ με το τηλεφώνημα στο νέο Πρόεδρο της Κύπρου στόχευσε ακριβώς σε τρία ζητήματα που θα κριθούν το αμέσως επόμενο διάστημα και θα κρίνουν τις επόμενες δεκαετίες του τόπου μας. Και η αλήθεια είναι ότι το τηλέφωνο θα κτυπήσει. Ήδη κτυπάει. Και αναπάντητο δεν θα μείνει. Είτε ο Μαλάς θα το απαντήσει, είτε ο Αναστασιάδης. Αν το απαντήσει ο Αναστασιάδης, τις απαντήσεις τις ξέρουμε. Δεν είναι ανάγκη και να τις υποστούμε.
Γράφει: Γιώργος Κουκουμάς
