Όσο σωστό είναι ότι οι ίδιες οι γυναίκες πρέπει πρώτες να αγωνιστούν για τα δικαιώματα τους και την ισοτιμία των δύο φύλων, άλλο τόσο επιτακτικό είναι να μιλούμε και να δρούμε και οι άντρες για αυτά.
Όχι από ιπποτισμό «προς το ασθενές φύλο» ούτε καν ως «ανταπόδοση για όσα μας προσφέρουν». Αλλά ως αυτονόητη προϋπόθεση δημοκρατίας και δικαιοσύνης. Εντούτοις, η Μέρα και κάθε συζήτηση για τη Μέρα και τα δικαιώματα των γυναικών, δεν θα φτάνει στην καρδιά του ζητήματος ενόσω τα συνθήματα δεν γίνονται αιτήματα. Ενόσω οι διεκδικήσεις δεν γίνονται εφαρμοσμένες πολιτικές. Και κάπου εδώ φανερώνεται ότι μπορεί όλοι και όλες μιλούν για τις γυναίκες, αλλά μάλλον δεν εννοούμε τα ίδια πράγματα. Γιατί, παρά τα τετριμμένα, η ζωή δεν αλλάζει με εκστρατείες ευαισθητοποίησης.
Όλοι, για παράδειγμα, θα απευθύνουν σήμερα εγκάρδιες ευχαριστίες «στις γυναίκες που γεννούν τα παιδιά μας». Ποιος όμως θα απαιτήσει από την κυβέρνηση και τους εργοδότες την επέκταση της πληρωμένης άδειας μητρότητας, σχέδιο πληρωμένης γονικής άδειας και να αποκτήσει κάθε τοπική κοινωνία δημόσιους, δωρεάν και ποιοτικούς παιδοκομικούς σταθμούς; Όλοι θα μιλούν σήμερα για την ανισομισθία ανάμεσα στα δύο φύλα, αλλά ποιος θα το πει στους εργοδότες ότι πρέπει να αυξηθούν οι μισθοί στα γυναικεία επαγγέλματα; Ποιος θα το πει στους εργοδότες και στους «Αβέρωφ της πολιτικής ζωής» που αυτά θα τα θεωρούν «τροχοπέδη στην ανάπτυξη» και «βαρίδια για την επιχειρηματικότητα»; Ποιος θα ρωτήσει –αφού είμαστε άλλωστε σε προεκλογική περίοδο- γιατί η δεξιά του ευρωκοινοβουλίου από τους πιο φιλελεύθερους «κεντροδεξιούς» μέχρι τους φασίστες, καταψηφίζουν την επέκταση της άδειας μητρότητας –όπως πριν μερικές μέρες σε τροπολογία επί της Έκθεσης του Πορτογάλου ευρωβουλευτή Joao Pimenta Lopes; Ποιος θα ρωτήσει γιατί η ΕΕ που κλίνει σε όλες τις πτώσεις την εμφυλη ισότητα επέτρεψε με απόφαση του Δικαστηρίου της, να απολύονται οι έγκυες εργαζόμενες στα πλαίσια ομαδικών απολύσεων;
Άλλοι πάλι θα ευχηθούμε ξανά να σπάσουν τα στερότυπα για το ρόλο των δύο φύλων στη φροντίδα των παιδιών. Όμως το πρώτο που πρέπει να γίνει για συμβεί αυτό, είναι η πληρωμένη και επαρκής άδεια πατρότητας γα όλους τους πατέρες. Ποιος όμως θα το πει στην κυβέρνηση «μας» που έφτασε μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο για να αποκλείσει από την άδεια πατρότητας όσους δεν παντρεύτηκαν τη μητέρα του παιδιού τους; Είτε λόγω συντηρητισμού, είτε λόγω καθαρού νεοφιλελευθερισμού, δεν διευκρινίστηκε.
Όλοι και όλες θα ψάχνουν πάλι σήμερα «πού είναι οι γυναίκες στην πολιτική». Ποιος όμως θα εξηγήσει στην υπουργό εργασίας τι σημαίνουν στην πραγματική ζωή τα «απελευθερωμένα» ωράρια, ειδικά στους τομείς υψηλής γυναικείας απασχόλησης; Για τις εργαζόμενες που κτυπούν 10ωρα και 12ωρα στη δουλειά και δεν μένει χρόνος για να ασχοληθούν με όσα θέλουν και πρέπει στην κοινωνία και στη δημόσια ζωή. Όσοι είμαστε οργανώμενοι σε κόμματα και κινήματα, γνωρίζουμε δεκάδες ικανότατες και χαρισματικές γυναίκες μέχρι χθες στελέχη πολιτικών νεολαιών οι οποίες «έκαναν πίσω» από την πολιτική δράση όταν ήρθε η ώρανα συνδυάσουν τη δουλειά με την οικογένεια και τα παιδιά. Το ίδιο ισχύει για κάθε άλλο τομέα.
Άλλοι θα ποστάρουν συγκλονιστικές φωτογραφίες και ιστορίες για τη βία κατά των γυναικών. Ποιος όμως θα απαιτήσει από τον Υπουργό Δικαιοσύνης να αφαιρέσει την εξαίρεση που έθεσε η Κυπριακή Δημοκρατία στη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, έτσι ώστε το κράτος να αναγκαστεί να προστατεύει τη γυναίκα θύμα έμφυλης βίας ή αλλιώς να είναι υπόλογο έναντι της; Ποιος και ποια τολμά να αναδείξει την κοινωνικοοικονομική ανατομία του φαινομένου αφού στις πλείστες φορές που μια γυναίκα «κάθεται» και «υπομένει» τη βία στο σπίτι είναι γιατί δεν έχει την οικονομική ανεξαρτησία να φύγει;
Σήμερα λοιπόν ας μην εκφράσουμε μόνο θερμές ευχαριστίες στη «γυναίκα που είναι σύζυγος, μάνα, κόρη, αδελφή». Προσδιορίζοντας τη δηλαδή και πάλι σε σχέση με ένα άνδρα. Ας εκφράσουμε αιτήματα και θέσεις για να αποκτήσει η κάθε γυναίκα ως ξεχωριστός άνθρωπος, και όλες οι γυναίκες μαζί ως φύλο, τη θέση που έπρεπε ήδη να έχει. Στην κοινωνία που έπρεπε ήδη να έχουμε.
Γράφει: Γιώργος Κουκουμάς
