Προς τι όλη η συζήτηση για την άποψη του Νίκου Αναστασιάδη για τις ιδιωτικοποιήσεις; Εφόσον ο ΔΗΣΥ λέει ότι είναι –και είναι- περήφανο παράρτημα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στην Κύπρο τότε και ο κ. Αναστασιάδης δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά ο πλασιέ στη χώρα μας των θέσεων του ΕΛΚ…
Και τι άλλο από ιδιωτικοποιήσεις και ξεπούλημα της ΑΗΚ, της ΑΤΗΚ και της Αρχής Λιμένων σημαίνει η πάγια θέση του ΕΛΚ για τις δημόσιες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας;
Ό,τι κι αν υπέγραψε ο κ. Αναστασιάδης με τον κ. Κάρογιαν, ό,τι κι αν λέει σήμερα, ό,τι κι αν υπόσχεται δεξιά και ακροδεξιά, η αλήθεια βρίσκεται αλλού. Αφού όλα αυτά τα βάρβαρα μέτρα και το κοκτέιλ ιδιωτικοποιήσεων, λιτότητας και συμπίεσης μισθών είναι «αναγκαία για να βγούμε από την κρίση», είναι «απαραίτητα για τη δημοσιονομική εξυγίανση», είναι «αναπόφευκτα ένεκα της κυβερνητικής απραξίας», ας δούμε τι έλεγαν ΠΡΙΝ το ξέσπασμα της κρίσης, ΠΡΙΝ την παρούσα διακυβέρνηση και πριν αναλάβουν σαράντα πέντε µάστοροι κι εξήντα µαθητάδες επικοινωνιολόγοι τον κ. Αναστασιάδη.
Το πρόγραμμα του ΕΛΚ για τις ευρωεκλογές του 2004 (!) θα μπορούσε να ήταν το λεύκωμα της Τρόικα: «μείωση της φορολογίας στους επιχειρηματίες», «ο δίκαιος και ανόθευτος ανταγωνισμός θα ωφελήσει την ποιότητα», «να μειωθεί το κόστος απασχόλησης» (δηλ. οι μισθοί), «είναι λάθος η θέση ότι οι δημόσιες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας πρέπει να ανήκουν και να διαχειρίζονται από το κράτος», «τα κράτη να εξαλείψουν τις κρατικές ενισχύσεις και ρυθμίσεις που νοθεύουν την αγορά και την ιδιωτική πρωτοβουλία», να εφαρμοστούν «πολιτικές απασχολησιμότητας», «η λύση των προβλημάτων δεν βρίσκεται στον προστατευτισμό ή στην κρατική παρέμβαση… αλλά στην προσαρμογή στην παγκόσμια αγορά, που μπορεί μόνο να επιτευχθεί με απελευθερώσεις» και τέλος «επειδή η Ευρώπη είναι η ήπειρος με το λιγότερο χρόνο εργασίας, πρέπει να εισαχθεί μεγαλύτερη ελαστικότητα».
Αυτά λοιπόν ζητούσε (όχι απλώς δεχόταν, ζητούσε και απαιτούσε!) η ευρωπαϊκή δεξιά πολύ ΠΡΙΝ ενσκήψει η κρίση. Δεν τα ζήτησε η Τρόικα. Δεν τα επέβαλε η κατάσταση. Ήταν οι ατόφιες και πάγιες θέσεις του ΕΛΚ απογυμνωμένες από την προεκλογική φιλολογία, ομολογημένες ενώπιον όλης της ηπείρου. Μπορεί να είναι γραμμένες στην απταίστως ξύλινη γλώσσα της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών αλλά τίποτε άλλο δεν σημαίνουν παρά τσάκισμα των εργαζομένων, της νεολαίας, των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Όπερ και εγένετο…
Η κρίση βέβαια, θα αντιτείνει κάποιος, δεν οφείλεται στις θέσεις του α ή του β κόμματος. Και αυτό είναι σωστό. Η κρίση είναι προϊόν του συστήματος. Όμως η πολιτική των κυβερνήσεων του ΕΛΚ είναι το λάδωμα στα γρανάζια αυτού του συστήματος. Οι ηγέτες του ΕΛΚ -φύσει και θέσει- ανήκουν σε αυτούς που ηγούνται του συστήματος. Για αυτό και δεν περιμένουν την κρίση για να επιτεθούν –με τις θέσεις και τις πολιτικές τους- στους εργαζόμενους. Προηγούνται.
Δεν υπάρχει κοινωνικός ή οικονομικός δείκτης που να καταγράφει πόσος ανθρώπινος πόνος και δυστυχία συμπυκνώνεται στη φράση «μείωση του κόστους απασχόλησης». Ίσως η πιο βάρβαρη φράση του σύγχρονου καπιταλισμού. Κάπου εκεί στο «κόστος απασχόλησης» συνωστίζονται και συνθλίβονται ζωές, οικογένειες, όνειρα και αξιοπρέπειες. Τα εκατομμύρια άνθρωποι που βλέπουν μέρα με τη μέρα να μην μπορούν να τα βγάλουν πέρα, οι εργαζόμενοι που χάνουν τις δουλειές τους, οι ουρές της ανεργίας, οι νέοι που σταματούν τις σπουδές τους, οι οικογένειες που χάνουν τα σπίτια τους είναι η πραγματική ζωή που κρύβεται πίσω από τις προγραμματικές θέσεις της κυβερνώσας κάστας της ηπείρου μας.
Κι ενόσω οι λαοί δεν καταφέρνουν να αποκρυπτογραφούν πόση ανασφάλεια και μιζέρια κρύβεται πίσω π.χ. από τη φράση «πολιτικές απασχολησιμότητας», να αντιστοιχούν την «ελαστικότητα που πρέπει να εισαχθεί στην Ευρώπη» με τη ζωή-λάστιχο που φτιάχνεται για τους ανθρώπους της δουλειάς, να συνειδητοποιούν ότι όσο και «να μειωθούν οι φορολογίες για τους επιχειρηματίες» κανένας τους δεν θα προσφέρει οικειοθελώς «κατιτίς παραπάνω» για τους εργαζόμενους, τόσο θα συμβαίνει οι εργαζόμενοι να ψηφίζουν αυτούς που τους αλέθουν στο μύλο της επιχειρηματικής κερδοφορίας.
Έτσι εξηγείται γιατί προς στιγμή υπήρξε μια ευφορία για την τιμή που μας κάνουν οι τρανοί ηγέτες και ηγέτιδες του ΕΛΚ να συνέρχονται στο νησί μας. Στόχος βέβαια ήταν να σπρωχθεί εκλογικά ο ΔΗΣΥ και κανονικά δεν θα ήταν είδηση ότι ο Αναστασιάδης είναι η επιλογή της Μέρκελ, του Σαμαρά, του Ραχόι κλπ. Το ταξικό αίμα νερό δεν γίνεται. Όμως σήμερα, είναι ολόκληρη η Κύπρος που δίνει αγώνα για την επιβίωση της ως ανεξάρτητου κυρίαρχου κράτους απέναντι στα συνασπισμένα θηρία και θεριά του ευρωενωσιακού κεφαλαίου που απαιτούν τα λιμάνια, τον φυσικό πλούτο, τις ζωτικές υποδομές και υπηρεσίες του τόπου μας. Και προς κανενός την έκπληξη, ΔΗΣΥ και Αναστασιάδης δεν είναι μόνο απέναντι από τους εργαζόμενους. Είναι και απέναντι από την Κύπρο.
Γράφει: Γιώργος Κουκουμάς
