Ο Νίκος Αναστασιάδης εξελίσσεται σε μια από τις πλέον τραγικές φιγούρες της σύγχρονης ιστορίας του κυπριακού…
Ο άνθρωπος που υποστήριξε το σχέδιο του 2004 αλλά δεν κατάφερε να πείσει τη βάση του κόμματος του να το υποστηρίξει, ο οποίος χρόνια μετά και όντας στο πηδάλιο του κράτους βρέθηκε πιο κοντά από ποτέ στη λύση του Κυπριακού αλλά επέλεξε να την τορπιλίσει, αρχικά αποχωρώντας μια ανάσα πριν τη συμφωνία στο εδαφικό και στη συνέχεια αρνούμενος να προχωρήσει σε επίπεδο πρωθυπουργών Ελλάδας-Τουρκίας παρόλο που είχε στο τραπέζι τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, εκπροσώπηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ανώτατο επίπεδο και σαρανταμελή αντιπροσωπεία του Υπουργείου Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου, καθώς και πρωτοφανή πρόοδο στο καυτό θέμα της ασφάλειας και των εγγυήσεων. Ο οποίος επέλεξε να ικανοποιήσει τους εγχώριους εθνικιστές με το ενωτικό δημοψήφισμα και να υποστηρίξει το εμπρηστικό white paper που εκδόθηκε από την Αθήνα, ουσιαστικά δείχνοντας κακή πίστη και καθόλου διάθεση για μια λύση του Κυπριακού, από το οποίο τολμώ να πω ότι ο ίδιος και οι συν αυτώ κερδοσκοπούν εδώ και κοντά μισό αιώνα.
Τώρα βλέπουμε το ίδιο άτομο να κωλυσιεργεί σε μια απελπισμένη, φρονώ, προσπάθεια να ροκανίσει τον χρόνο μέχρι την εξόρυξη φυσικού αερίου, φαιδρά νομιζόμενος ότι αφενός θα αναβαθμιστεί η διαπραγματευτική ισχύς της ελληνοκυπριακής πλευράς και αφετέρου ότι θα αποφύγει την πολύ προβλέψιμη δημιουργία θερμού επεισοδίου στις θάλασσες και ενδεχομένως τη στεριά της Κύπρου. Τον βλέπουμε να απομακρύνεται από τις συγκλίσεις που επιτεύχθηκαν την προηγούμενη περίοδο, να ανοίγει κλειστά θέματα όπως τη μορφή της ομοσπονδίας, μάλιστα φλερτάροντας με τη θέση του εθνικιστή αποβιώσαντος ηγέτη της τουρκοκυπριακής πλευράς, Ραούφ Ντενκτάς, και εσχάτως να πλασάρει την ιδέα των εγγυήσεων μέσω ΝΑΤΟ, ξέροντας πολύ καλά ότι έτσι αποξενώνει τη καίρια μάζα των υποστηρικτών του ΑΚΕΛ οι οποίοι είναι απαιτούμενο συστατικό για την επίτευξη της οποιασδήποτε συμφωνίας πάνω στο κυπριακό.
Ένας μοναχικός, απομονωμένος, ηγέτης του οποίου οι προθέσεις και οι τακτικές τίθενται πλέον υπό αμφισβήτηση ακόμα και από τους μέχρι πρότινος φανατικούς υποστηρικτές του. Οι κακοί χειρισμοί του στο κυπριακό μπορούν μόνο να συγκριθούν με τις τραγικές συνέπειες της εσωτερικής του διακυβέρνησης, της οποίας το έργο μετριέται στους άστεγους που για πρώτη φορά κοσμούν τα κυπριακά πάρκα, καθώς και στους διορισμούς ημετέρων σε θέσεις κλειδιά της κουτσουρεμένης Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο οποίος μετρά την οικονομική ευμάρεια όχι στους μισθούς του 50% των εργαζομένων που δεν ξεπερνούν τα 1,000 ευρώ ανά μήνα, αλλά στις υπηκοότητες που δίνονται στους ξένους εν είδη επενδύσεων και στους άδειους ουρανοξύστες που αποτελούν κομμάτι του τσιμεντένιου δάσους που οραματίζεται ως ανάπτυξη, εις βάρος του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής των πολιτών.
Και εμείς οι πολίτες; Βλέπουμε σαστισμένοι το μέλλον με ανασφάλεια σε σχέση με την απειλή της Τουρκίας και της συνεχιζόμενης δημογραφικής αλλοίωσης της βόρειας Κύπρου, αλλά και το επισφαλές μέλλον των παιδιών μας που αφήνονται εκτεθειμένα, όπως προκύπτει από σωρεία διεθνών δεικτών, στον αναλφαβητισμο, έρμαια μιας εκπαιδευτικής πολιτικής που εξαντλείται στη δημιουργία εθνικής ταυτότητας. Μούδιασμα, σάστισμα και αδυναμία ή απροθυμία αντίδρασης απέναντι στις πολιτικές που δημιουργούν τις συνθήκες για τον εκφασισμό της κοινωνίας, τόσο μέσω της ανόδου του νεοναζισμού δια της επικράτησης του αδελφού κόμματος της ελληνικής Χρυσής Αυγής στην Κύπρο, του ΕΛΑΜ, αλλά και της επικράτησης ακραίων στοιχείων εντός των κομμάτων της λοιπής ελληνοκυπριακής πολιτικής σκηνής.
Ακούει κανείς;
Ο Γιώργος Ιορδάνου βρίσκεται στο twitter @iordanou και γράφει στο iordanou.org
Γράφει: Γιώργος Ιορδάνου
