Το κυπριακό ποδόσφαιρο όζει σαπίλα και απαιτεί εκδημοκρατισμό. Του Γιάννου Κατσουρίδη

Είμαι φανατικός ποδοσφαιρόφιλος και οπαδός.  

Όπως πάρα πολλοί Κύπριοι. Μόνο έτσι νιώθω το ποδόσφαιρο, το πλέον λαϊκό άθλημα. Η ποδοσφαιρική μου ταυτότητα εξίσου γνωστή και δεν μου άρεσε ποτέ να κρύβομαι: ΟΜΟΝΟΙΑ.

Όπως όλοι οι Κύπριοι ποδοσφαιρόφιλοι είχα ομάδα που υποστήριζα και στην Ελλάδα: τον Ολυμπιακό. Ο παρελθοντικός χρόνος έχει σημασία. Δεν τον υποστηρίζω πλέον και το ελληνικό πρωτάθλημα μου είναι αδιάφορο. Όπως αδιάφορο νομίζω είναι για τους πλείστους εξ’ ημών. Ο λόγος είναι απλός: η διαφθορά, η παράγκα και ο αθέμιτος έλεγχος που επέβαλε η κατά τα άλλα λαϊκότερη ομάδα της Ελλάδας, στο ποδόσφαιρο της χώρας.

Όπως και να παίξει αυτή η ομάδα, σε όποιο γήπεδο και να παίξει, με όποιο αντίπαλο και να αγωνιστεί τα τελευταία 15-20 χρόνια, λίγο-πολύ ξέρουμε το αποτέλεσμα. Θα κερδίσει και θα πάρει και το πρωτάθλημα. Μια ομάδα με ιδιότυπη ασυλία από ολόκληρο το ποδοσφαιρικό οικοδόμημα: ομοσπονδία, διαιτητές, παρατηρητές, διαπλεκόμενα ΜΜΕ, κυβερνήσεις. Κάπως έτσι έχτισε την παντοδυναμία του και συμμετέχει στο Champions League και «καμαρώνουν» οι οπαδοί του.

Εγώ τέτοια ομάδα που για άλλα ξεκίνησε και αλλού πήγε δεν την θέλω και δεν με εκφράζει. Η ομάδα του λιμανιού και της φτωχολογιάς, η ομάδα που γέννησε ένα Νίκο Γόδα ο οποίος δεν δίστασε να αντιμετωπίσει το εκτελεστικό απόσπασμα των δοσίλογων του εμφυλιακού κράτους της Ελλάδας φορώντας τη φανέλα του δαφνοστεφανωμένου έφηβου, δεν της αρμόζει αυτό.

Μεταφέρετε τώρα τη συζήτηση στην Κύπρο και αλλάξετε τα χρώματα της ομάδας του κατεστημένου. Οι ομοιότητες είναι εκπληκτικές. Και μάλιστα ακόμα πιο βαθιές και διαχρονικές με ρίζες στο γενέθλιο έτος του 1948. Παραδείγματα δεν θα δώσω. Ο καθένας καταλάβει σε τι αναφέρομαι.

Τα όργανα διοίκησης του ποδοσφαίρου στη χώρα μας έχουν περιπέσει προ πολλού στην ανυποληψία. Παράγουν αδικία και άνιση μεταχείριση σε κάθε τους βήμα και σε κάθε τους ενέργεια. Και δεν μπορούν να λειτουργήσουν αλλιώς, αποδεδειγμένα πλέον. Απαιτείται, λοιπόν, εκδημοκρατισμός των δομών του κυπριακού ποδοσφαίρου. Απαιτείται ριζική αλλαγή στον τρόπο εκλογής, σύνθεσης και λειτουργίας όλων των οργάνων που συναποτελούν το οικοδόμημα του κυπριακού ποδοσφαίρου και κυρίως την ΚΟΠ, που κατάντησε παραγκούπολη.

Θεωρώ ότι αυτή η συζήτηση έφτασε ο καιρός που πρέπει να γίνει. Κανονικά αυτή η συζήτηση θα έπρεπε να γίνει στα πλαίσια της ΚΟΠ και με καθοδήγηση της. Όμως, νομίζω ήδη γελούμε μόνο που το σκεφτόμαστε αυτό. Οπόταν ας ξεκινήσουμε ανάποδα. Τα σωματεία που αδικούνται σε αυτό το διαχρονικό θέατρο του παραλόγου της αιώνιας ομάδας του κυπριακού ποδοσφαιρικού κατεστημένου, ας συντονίσουν τη δράση τους και να βρουν τον καλύτερο δυνατό τρόπο που μελετημένα και συντονισμένα θα πάρουν κάποια μέτρα. Μια συζήτηση που πρέπει να γίνει διότι δεν θα αργήσει η ώρα που θα έχουμε άσχημα αποτελέσματα και δεν εννοώ αγωνιστικά.

«Κάποιοι θεωρούν ότι το ποδόσφαιρο είναι θέμα ζωής, ή θανάτου. Σας διαβεβαιώνω ότι είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό». Λόγια του μεγάλου προπονητή της Λίβερπουλ, Bill Shankly, που συνοψίζουν την ουσία του ποδοσφαίρου για πολλούς παθιασμένους οπαδούς του αθλήματος. Επειδή το ποδόσφαιρο είναι αυτό ακριβώς, ας πάρουμε μέτρα πριν να είναι πολύ αργά. Πριν να κλαίμε επί ερειπίων. 

ΥΓ. Ο ρατσισμός που δεν ακούμε και δεν μας ενοχλεί δεν θα αργήσει η ώρα που όχι μόνο θα έρθει να μας βρει, αλλά θα καταστρέψου ότι αγαπάμε και εκτιμάμε.

Γράφει: Γιάννος Κατσουρίδης