Οι προεδρικές εκλογές στην Κύπρο, όπως και σε όλες τις χώρες με προεδρικό σύστημα, είναι αντικειμενικά οι πλέον σημαντικές, δεδομένων των εξουσιών με τις οποίες περιβάλλεται ο κάτοχος του αξιώματος.
Οι επικείμενες προεδρικές εκλογές στην Κύπρο έχουν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό και ένα ιδιαίτερο διακύβευμα, το οποίο κάνει την επιλογή του καθενός από εμάς, τόσο σημαντική ώστε να μην αφήσουμε να γίνει ούτε υπό το βάρος πρόσκαιρων συναισθημάτων, ούτε υπό την καθοδήγηση μιντιακών συμφερόντων.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτών των εκλογών είναι η καθολική αποσιώπηση γεγονότων και φαινομένων, καθόλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, τα οποία πλήττουν συγκεκριμένη υποψηφιότητα της δεξιάς. Μια αποσιώπηση που μας επιτρέπει να δανειστούμε τον τίτλο της εξαιρετικής ταινίας του παρελθόντος «η σιωπή των αμνών», για να περιγράψουμε το φαινόμενο. Μια αποσιώπηση που φτάνει στα όρια της κατασκευασμένης συναίνεσης. Λες και ένα αόρατο χέρι (όχι του Άνταμ Σμιθ) έχει αποφασίσει ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος και απλώς εκτελείται μια αποστολή.
Ουσιώδη χαρακτηριστικά αυτής της συναίνεσης (ή σιωπής) είναι: (α) όχι απλώς η απαξίωση των πολιτικών φορέων έκφρασης της αριστεράς στην Κύπρο (δηλαδή του ΑΚΕΛ), αλλά κάτι πολύ πιο βαθύ: η απαξίωση της αριστεράς ως έννοιας και ότι αυτή πρεσβεύει (ένα διαφορετικό κόσμο, κοινωνικό κράτος, πατριωτισμό, αντι-ιμπεριαλισμό, ειρηνική συμβίωση με τους Τουρκοκύπριους, κτλ.), (β) η αποσιώπηση κραυγαλέων αρνητικών ειδήσεων που αφορούν στην υποψηφιότητα Αναστασιάδη και που θα τον έφερναν σε δύσκολη θέση, και (γ) η αντίστοιχη μεγέθυνση (ενίοτε και κατασκευή) αρνητικών ειδήσεων για το ΑΚΕΛ και τον πρόεδρο.
Δεν θα μπω στον κόπο να αναφέρω παραδείγματα διότι θεωρώ ότι όποιος η συνείδηση του δεν είναι εντελώς καλουπωμένη και αφήνει στον εαυτό του το περιθώριο να ασκήσει την κριτική του σκέψη καταλαβαίνει σε τι αναφέρομαι. Αυτό το οποίο αναδεικνύεται ακόμα μια φορά, όμως, είναι η αδυναμία του ρυθμιστικού πλαισίου και των αρμόδιων αρχών να τιθασεύσουν αυτά τα φαινόμενα. Τα οποία φαινόμενα, εικάζω, θα καταστούν περαιτέρω ανεξέλεγκτα σε περίπτωση εκλογής του συναγερμικού υποψήφιου.
Το ιδιαίτερο διακύβευμα αφορά στην πορεία που θα ακολουθήσει η Κύπρος τα επόμενα χρόνια. Τόσο στο εσωτερικό πεδίο όσο και στο εξωτερικό. Επιλογές που κρίνονται από την φιλοσοφική προσέγγιση που υιοθετεί ο κάθε υποψήφιος πρόεδρος. Είναι μια περίοδος διλημματική, δεδομένης της τεράστιας κρίσης του καπιταλισμού, και αυτό θα αποτυπωθεί στις επιλογές που θα κληθεί να κάνει η επόμενη κυβέρνηση σε πολλά και σοβαρά ζητήματα. Διλήμματα τύπου ΝΑΤΟ ή κυπροκεντρικών στρατηγικών, απόρριψης της διχοτόμησης και επανένωσης ή χαλαρή ομοσπονδία και όλα από το μηδέν, ιδιωτικοποιήσεων ή προστασίας των οργανισμών κοινής ωφελείας και των εργαζομένων σε αυτούς, ενίσχυσης του κράτους πρόνοιας ή κατάργησης του, καταμερισμού του βάρους της κρίσης στους λίγους ή στους πολλούς, είναι μόνο μερικά από αυτά.
Σε αυτά τα διλήμματα, ο καθένας πρέπει να έχει την ικανότητα να δίνει τις απαντήσεις του. Απαντήσεις που δεν θα επηρεάζονται από την σκόνη που σηκώνει το ποδοβολητό της προπαγάνδας και που θα ανταποκρίνονται στα πραγματικά και γνήσια συμφέροντα τόσο του ίδιου και της κοινωνίας ευρύτερα όσο και της Κύπρου μας. Ταπεινά υποβάλλω ότι η μοναδική απάντηση σε αυτά είναι η ψήφος στο Σταύρο Μαλά.
Γράφει: Γιάννος Κατσουρίδης
