Ο Κύπριος πολίτης ζει σε μια εποχή διάψευσης προσδοκιών και κατάρρευσης μύθων που κτίζονταν επιμελώς για πολλά χρόνια γύρω από το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ένα οικοδόμημα το οποίο πάσχισαν και εν πολλοίς κατάφεραν να πουλήσουν στους λαούς ως ένα club ισότητας, δικαιοσύνης και αλληλεγγύης. Οι διακηρύξεις, όμως, αποδεικνύονται επιταγή χωρίς αντίκρισμα, δικαιώνοντας τις αναλύσεις και προβλέψεις της κυπριακής -και όχι μόνο- αριστεράς που προειδοποιούσε για τη φύση αυτού του οικοδομήματος, μόνο για να αντιμετωπίζεται με χλευασμό.
Το τελευταίο διάστημα ο κυπριακός λαός βίωσε μια άνευ προηγούμενου κινδυνολογία από Ευρωπαίους και κυβερνητικούς αξιωματούχους, ακαδημαϊκούς, οικονομολόγους και κάθε λογής αναλυτές. Κοινή συνισταμένη των τοποθετήσεων τους ήταν η δημιουργία σκηνικού ασφυκτικών πιέσεων και η μετάδοση μιας εικόνας έλλειψης εναλλακτικών. Οι λύσεις, ή οι συνταγές που προτείνονταν, και προτείνονται, έχουν ένα χαρακτηριστικό: παρουσιάζονται ως μονόδρομος. Η οποιαδήποτε αναφορά σε άλλου είδους επιλογές αντιμετωπίζεται με ειρωνεία και κατατάσσεται στην ουτοπία και στον ρομαντισμό. Με την μεγαλύτερη ευκολία γίνεται παραδοχή για απουσία σχεδίου Β και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Η μεθοδολογία του εκφοβισμού αποτελεί συνήθη πρακτική του ευρωπαϊκού, αλλά και ντόπιου κατεστημένου οποτεδήποτε θέλει να περάσει θέσεις και πολιτικές στο λαό. Η τεκμηρίωση δεν αφορά σχεδόν ποτέ το λογικό στοιχείο ενός επιχειρήματος, ή τα οφέλη που αναμένεται να προκύψουν από αυτό που προτείνουν. Η τεκμηρίωση πάντα ακολουθεί τη λογική «κάνετε αυτό που λέμε αλλιώς επέρχεται το χάος». Ας μην ξεχνάμε ότι και το 2004 ακολουθήθηκε η ίδια μεθοδολογία. Αν παρ’ ελπίδα δεν υποκύψεις υπάρχει και η εναλλακτική: θα ψηφίζεις μέχρι να βγει αυτό που θέλουν (βλ. δημοψηφίσματα Ιρλανδίας).
Ιδιαίτερα όταν το μέγεθος της χώρας είναι μικρό, όπως η Κύπρος, αυτοί οι εκφοβισμοί είναι εύκολο να πιάσουν τόπο. Και καθίσταται ακόμα ευκολότερο να περάσουν στο υποσυνείδητο των μαζών όταν πλειάδα δημοσιογράφων και αναλυτών σεκοντάρουν αυτό τον εκφοβισμό δημιουργώντας θεωρήματα του τύπου: «εμείς φταίμε για τον έκλυτο βίο τον οποίο διαγάγαμε τόσα χρόνια και δεν είναι δυνατόν να νομίζουμε ότι οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι θα μας ανέχονταν για πολλά χρόνια ακόμη».
Έχουν αναρωτηθεί ποτέ πόσο κενού περιεχομένου φαντάζουν, και είναι, τα επιχειρήματα κάποιου που το μόνο του όπλο είναι ο εκφοβισμός; Έχουν αναρωτηθεί ποτέ ότι αυτό που οικοδομείται στη λογική του φόβου δεν μπορεί παρά να είναι θνησιγενές; Έχουν καταλάβει ότι αυτό που είναι αποτέλεσμα φόβου δεν θα έχει ποτέ τη συναίνεση του λαού και είναι μόνο θέμα χρόνου πότε θα καταρρεύσει;
Όσοι μας προβάλλουν αυτού του είδους την Ευρώπη, όπως προβάλλεται από την κάθε λογής τρόικα, διερωτήθηκαν ποτέ ποια είναι η πραγματική ευρωπαϊκή κληρονομιά; Διάβασαν καθόλου ευρωπαϊκή ιστορία; Η ιστορία της Ευρώπης (και όχι της ΕΕ) είναι μήπως η διάλυση του κοινωνικού κράτους; Οι ιδιωτικοποιήσεις; Οι απολύσεις και η ανασφάλιστη εργασία; Οι περιορισμοί στα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα; Ο αυταρχισμός και τα δημοκρατικά ελλείμματα; Ακριβώς το ανάποδο. Όχι βέβαια πως τα προαναφερθέντα δεν υπήρξαν στο χώρο της Ευρώπης. Αποτελούν όμως τις μαύρες της κηλίδες. Η πραγματική κληρονομιά της Ευρώπης είναι το κράτος δικαίου, τα κινήματα κατάκτησης εργατικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, οι αγώνες ενάντια στον φασισμό, οι αγώνες οικοδόμησης μιας άλλης κοινωνίας. Εμείς αυτή την Ευρώπη θέλουμε.
Γράφει: Γιάννος Κατσουρίδης
