Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχαν κροκόδειλοι. Όμως, οι αρχαίοι Έλληνες άκουγαν για αυτά τα ερπετά διηγήσεις από Φοίνικες εμπόρους, που προκαλούσαν το ενδιαφέρον, την κατάπληξη και τον τρόμο.
Ειδικότερα, τα «δάκρυα των κροκοδείλων» είχαν συγκεντρώσει το ενδιαφέρον των αρχαίων Ελλήνων, αφού αναφορές σε αυτά συναντούνται στον 6ο αιώνα π.χ., με χαρακτηριστικότερη αυτήν του Φερεκύδη από τη Σύρο, δασκάλου του Πυθαγόρα. Ο κροκόδειλος, ως εξαιρετικός κυνηγός, ανέπτυξε μια ιδιαίτερη κυνηγετική τεχνική για να παρασύρει το θήραμά του στα πανίσχυρα σαγόνια του, τα οποία είναι σε θέση να αρπάζουν και να εγκλωβίζουν ακαριαία το θύμα που κατατεμαχίζεται όταν προσπαθεί να εκ των υστέρων να απεγκλωβιστεί. Για να παρασύρει το θήραμα, ο κροκόδειλος κρύβεται και προσποιείται, εκπέμποντας χαρακτηριστικούς ήχους, το κλάμα μικρού ζώου. Κατά την προσπάθεια εκπομπής αυτών των ήχων, από τα μάτια του κροκόδειλου εκκρίνονται παχύρευστα δάκρυα. Έτσι, τα κροκοδείλια δάκρυα αναφέρονται ως χαρακτηριστικό παράδειγμα σκόπιμης και προσποιητής συγκίνησης που αποσκοπεί στην παραπλάνηση, στη θήρευση και στη βρώση ανυποψίαστων θηραμάτων.
Στην κυπριακή πραγματικότητα, αυτά που στο πλαίσιο του μνημονίου γίνονται σήμερα αντιληπτά από τους πολίτες ως πολύ σκληρά και προβληματικά οικονομικά μέτρα που προκαλούν αλυσιδωτές αντιδράσεις στην πραγματική οικονομία, ήταν για κάποιους διαχρονικά μέρος ενός στρατηγικού σχεδιασμού, που θα καθιστούσε την κυπριακή οικονομία δήθεν «ανταγωνιστική». Για την αύξηση της «ανταγωνιστικότητας» της κυπριακής οικονομίας, αυτοί οι κύκλοι υποστήριζαν ότι έπρεπε να μειωθεί το εργασιακό κόστος, να μειωθεί η αξία της εργασίας, να μειωθεί ο κατώτατος μισθός, να γίνουν πιο ελαστικές οι εργασιακές σχέσεις, να ξεχειλώσουν τα εργασιακά δικαιώματα, να διευκολυνθούν οι απολύσεις, να καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις και να προωθηθούν ευέλικτες μορφές απασχόλησης. Σύμφωνα με το σχέδιο, έτσι θα διευκολυνόταν η επιχειρηματικότητα, θα έρχονταν ξένες επενδύσεις και θα αναπτυσσόταν η οικονομία. Έως πρόσφατα, αυτή η ρητορική εύρισκε ευήκοον ους σε αρκετούς απλούς πολίτες, που παρασυρόμενοι από την επίπλαστη ασφάλεια της εργασιακής σχέσης τους ή της οικονομικής κατάστασής τους, θεωρούσαν ότι αυτές οι ευφάνταστες ρυθμίσεις δεν θα άγγιζαν, άμεσα ή έμμεσα, τους ιδίους, αλλά θα αφορούσαν κάποιους άγνωστους άλλους. Ωστόσο, οι απλοί πολίτες αντιλαμβάνονται πλέον ότι αυτού του τύπου οι ρυθμίσεις αφορούν όλους, είτε είναι εργαζόμενοι, είτε αυτοεργοδοτούμενοι, είτε επιχειρηματίες, αφού οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη φτωχοποίηση τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού με ευρύτατες αρνητικές συνέπειες. Και αυτοί που μέχρι χθες προωθούσαν με πάθος τα μέτρα που θα καθιστούσαν την κυπριακή οικονομία «ανταγωνιστική», κλαυθμηρίζουν υποκριτικά για τα δεινά που επιβάλλονται στους Κύπριους πολίτες, παριστάνοντας ότι συμπάσχουν.
Στην πράξη, μια σύγχρονη οικονομία ενός σύγχρονου κράτους δεν επιδιώκει να γίνει ποσοτικά ανταγωνιστική, αφού κάτι τέτοιο είναι εφικτό μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες και σε ανελεύθερα καθεστώτα, αλλά επιδιώκει την ποιοτική ανταγωνιστικότητα, επενδύοντας στα συγκριτικά της πλεονεκτήματα, στην ποιότητα των υπηρεσιών της, στο μορφωτικό επίπεδο του ανθρώπινου δυναμικού της και στις καινοτόμες πρακτικές της. Όμως αντί αυτού, επιδιώκεται, υπό το τροϊκανό άλλοθι, η μετατροπή του κυπριακού λαού σε φτηνό εργατικό δυναμικό, που θα στελεχώσει με προθυμία φτηνές θέσεις εργασίας, υπό το βάρος και την πίεση της καλπάζουσας ανεργίας. Την ίδια ώρα, οι κροκόδειλοι δακρύζουν ακονίζοντας τα δόντια τους και περιμένοντας υπομονετικά το θήραμα…
Γράφει: Γιάννης Παναγιώτου
