Το Τρίο Στούτζες (The Three Stooges) ήταν μια ομάδα τριών κωμικών ηθοποιών που δημιουργήθηκε το 1925 και αποτελείτο από τους χαρακτήρες Moe, Larry και Curly.
Σε ένα από τα κλασσικά νούμερα της κωμικής ομάδας, ο Curly κτυπά επανειλημμένα το κεφάλι του στον τοίχο και ο Moe τον ρωτά γιατί κάνει κάτι τέτοιο στον εαυτό του, οπότε ο Curly του απαντά ότι το κάνει επειδή αισθάνεται πολύ καλά όταν σταματά. Ο νομπελίστας οικονομολόγος Paul Krugman αναφέρεται στην “πολιτική της λιτότητας που έχει πλέον καταρρεύσει” ως τη “Θεωρία του Τρίο Στούτζες” (Three Stooges Theory), επειδή προσομοιάζει με το συγκεκριμένο νούμερο: Δεν έχει κανένα νόημα, είναι ιδιαίτερα επώδυνη, βλάπτει πολύ αυτόν που την εφαρμόζει και το μόνο θετικό που προσφέρει είναι το αίσθημα της ανακούφισης που προκύπτει όταν σταματά (The New York Times, 12 Δεκεμβρίου 2013).
Συμπτωματικά, την ίδια ημέρα που ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος Paul Krugman δημοσίευσε αυτές τις απόψεις, ο Κύπριος νομπελίστας οικονομολόγος Χριστόφορος Πισσαρίδης,σε διάλεξη στο London School of Economics, επεσήμανε την αποτυχία των πολιτικών της λιτότητας και υπογράμμισε τους κινδύνους με τους οποίους βρίσκεται αντιμέτωπη η Ευρωπαϊκή Ένωση εξαιτίας της επιμονής στη λιτότητα, αφού το κεφάλι που κτυπά διαρκώς στον τοίχο κινδυνεύει να σπάσει. Συγκεκριμένα, ο Χριστόφορος Πισσαρίδης υποστήριξε ότι η οικονομική πολιτική της σκληρής λιτότητας είναι λανθασμένη επειδή είναι εχθρική προς την ανάπτυξη και την απασχόληση δημιουργώντας μια χαμένη γενιά μορφωμένων νέων ανθρώπων, ενώ ταυτόχρονα βλάπτει το ενιαίο νόμισμα και πλήττει την ενότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ειδικότερα, ο Χριστόφορος Πισσαρίδης υποστήριξε ότι η λιτότητα καταστρέφει θέσεις εργασίας, αυξάνει την ανεργία, φρενάρει την ανάπτυξη και δημιουργεί μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων. Πρόσθεσε ακόμη, ότι όσοι νόμιζαν πως η λιτότητα θα έχει μόνο προσωρινά αρνητικά αποτελέσματα πρέπει να κάνουν μεγάλη στροφή προς την αλλαγή της νομισματικής και της δημοσιονομικής πολιτικής της Ευρώπης. Επεσήμανε δε, ότι ο διαχωρισμός της νομισματικής και της δημοσιονομικής πολιτικής είναι λανθασμένος, αφού οι εθνικές κυβερνήσεις είναι υποχρεωμένες να ξοδεύουν περισσότερα χρήματα για να ανταποκριθούν στις σημερινές συνθήκες, αυξάνοντας το χρέος τους. Και κατέληξε υπογραμμίζοντας ότι η Τρόικα και οι εθνικές Κυβερνήσεις πρέπει να περιορίσουν τις πολιτικές της λιτότητας και να στραφούν προς την επένδυση πόρων για την ανάπτυξη και προς τον ουσιαστικό αναπτυξιακό σχεδιασμό. Στη βάση αυτών των διαπιστώσεων, ο Χριστόφορος Πισσαρίδης εκτιμά ότι εάν η ευρωζώνη δεν λειτουργήσει αναπτυξιακά και εάν επιμείνει να λειτουργεί στη βάση των πολιτικών της λιτότητας, τότε το ευρώ θα διαλυθεί, με όλες τις ανάλογες αρνητικές συνέπειες.
Οι φωνές που διαπιστώνουν αυτή την αποτυχία της λιτότητας συνεχώς αυξάνονται και πληθύνονται, αφού πλέον είναι προφανές ότι αυτή η πολιτική δεν είναι απλώς αδιέξοδη, αλλά είναι τραγικά καταστροφική. Οι ιδεολογικές εμμονές και τα οικονομικά συμφέροντα που κρατούν την Ευρώπη εγκλωβισμένη στα δεσμά της λιτότητας έχουν ήδη προκαλέσει πολύ μεγάλη ζημιά. Για να μπορέσει η Ευρώπη να ανακάμψει, πρέπει να απελευθερωθεί από τη λιτότητα, διαφορετικά θα συνεχίσει να κτυπά το κεφάλι της στον τοίχο, και θα ικανοποιείται περιστασιακά όποτε προκύπτει μια σύντομη παύση, όμως οι βλάβες θα παραμείνουν και δύσκολα θα είναι αναστρέψιμες.
Γράφει: Γιάννης Παναγιώτου
