Είναι όντως η λέξη που δυστυχώς έχει μπει στην καθημερινή ζωή μας.
Την ακούμε παντού, την αναπαράγουν συνέχεια τα Μ.Μ.Ε, την αισθανόμαστε στο κράτος μας, στην καθημερινότητα μας, στο εργασιακό μας περιβάλλον, στο σπίτι μας, στην οικογένεια μας.
Η κρίση φυσικά δεν αφορά μόνο την οικονομική ύφεση που ταλανίζει την χώρα μας αλλά και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Η κρίση που περνάμε αυτήν την ιδιόρρυθμη εποχή είναι πολυδιάστατη. Και σαν τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Η Ευρωπαϊκή κρίση είναι αρχικά ένα μεγάλο θέμα που άμεσα ή έμμεσα επηρεάζει και τα συμφέροντα της χώρας μας. Όσο φίλοευρωπαϊστές και να είμαστε, αντιλαμβανόμαστε πλέον πως τα θεμέλια της Ενωμένης Ευρώπης, της κοινής στρατηγικής και του κοινού νομίσματος, έχουν υποστεί ρήγματα. Δεν έχει σχέση η σημερινή κατάσταση στην Ε.Ε με αυτήν που οραματιστήκαμε στην έναρξη της. Σήμερα μιλάμε για μια Ευρώπη δυο ταχυτήτων, δυο ζωνών. Η Γερμανία είναι αυτή που επιβάλει το παιχνίδι της και με την βοήθεια άλλων χωρών αλλά και της οικονομικής ύφεσης η Ευρώπη χωρίστηκε σε δύο κομμάτια, αυτή της ανάπτυξης και αυτή της λιτότητας και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, με τις χώρες στην νότια Ευρώπη να ταλανίζονται από την οικονομική κρίση και από αδιέξοδα.
Μια άλλη μορφή κρίσης που περνάμε είναι αυτή των θεσμών. Η απαξίωση και η ασυδοσία της εξουσίας, επέφερε το αποτέλεσμα αυτό Η δίψα για πολυτέλεια, τα υπέρογκα έξοδα εις βάρος των πολιτών απ όσους έχουν αξιώματα και το γνωστό ρουσφέτι πλήγωσαν ακόμα πιο πολύ την πολιτική ζωή. Αποτέλεσμα σήμερα να έχουμε ένα σεβαστό ποσοστό πολιτών που γυρίζουν την πλάτη σε κάθε εκλογική διαδικασία αλλά και απαξιώνουν όλους τους θεσμούς.
Ακόμα ένα άλλο είδος κρίσης που ζούμε έντονα στο νησί μας είναι αυτή των ιδεολογιών. Παρατηρούμε δυστυχώς πως κόμματα όταν αποκτούν την εξουσία αδυνατούν να κρατήσουν τις ιδεολογικές τους ρίζες. Απόδειξη η σημερινή διακυβέρνηση που δεν έχει καμιά σχέση με πολιτική Αριστεράς . Δεν περιμέναμε ποτέ πως μια αριστερή κυβέρνηση θα αντιμετώπιζε τα όποια προβλήματα με αντιλαϊκά μέτρα επιβαρύνοντας τους οικονομικά ασθενέστερους πολίτες. Από την άλλη το μοντέλου του άκρατου φιλελευθερισμού καταρρέει, όμως κάποιοι συνεχίζουν να το υπερασπίζονται με γνώμονα την εξυπηρέτηση του κεφαλαίου και των δικών του ιδιοτελών συμφερόντων.
Τέλος άφησα το αποτέλεσμα όλων αυτών των κρίσεων που ζούμε σήμερα. Η οικονομική κρίση, η ευρωπαϊκή κρίση, η θεσμική κρίση, η πολιτική απαξίωση, ο ιδεολογικός αποπροσανατολισμός μας αποφέρει την κρίση ηθικής. «Τίποτε δεν μπορεί να είναι πολιτικά ορθό, αν είναι ηθικά λάθος» όπως είπε ο Daniel O’ Connell, (Ιρλανδός πολιτικός).
Φτάσαμε στο συμπέρασμα πως η ηθική καταρρέει και αυτή είναι η σημαντικότερη κρίση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Ζήσαμε και ζούμε την κρίση της ηθικής και ίσως αυτό είναι το δυσκολότερο σημείο για ανάκαμψη. Διότι οικονομικά μπορεί να ανακάμψουμε, να βρεθεί επιτέλους ο δρόμος προς την ανάπτυξη, η Ε.Ε ίσως κατανοήσει την ανάγκη αλλαγής στρατηγικής και νοοτροπίας, ίσως ιδεολογικά να βγούμε από τον λαβύρινθο και τα μπερδέματα καθώς και τα ουτοπικά διλήμματα, όμως αν δεν υπάρχει ηθική τότε ποιος ο λόγος των προσπαθειών; Πώς να λειτουργήσει η Δημοκρατία; Πώς να αποκτήσουν κύρος οι θεσμοί; Τι θα αφήσουμε στις νεότερες γενιές; Η επιθυμία για ΑΛΛΑΓΗ ξεκινάει από την ηθική και τελειώνει εκεί.
Γράφει: Γιαννης Ιεροκηπιώτης
