Το παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό είναι ρευστό. Ο πλανήτης μας μοιάζει με καζάνι που βράζει.
Από τις Η.Π.Α μέχρι την Ρωσία, από την Ευρώπη της κρίσης μέχρι την Τουρκία, και τα βάθη της Ασίας, ο κόσμος Διαμαρτύρεται, Αγανακτεί, Εξεγείρεται.
Ο λόγος μοιάζει πολυσύνθετος όμως είναι ενιαίος. Οι πολίτες ζητούν Δημοκρατία, απαιτούν να τερματιστεί η διαφθορά και η ολιγαρχία στα κράτη, διεκδικούν ίσα δικαιώματα καθώς και δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή με δυνατότητα εργασίας με ανθρωπιστικούς όρους.
Μοιάζουν κωμικοτραγικά μερικές φορές τα όσα συμβαίνουν. Η ενωμένη Ευρώπη της αλληλεγγύης και της προόδου έχει μετατραπεί σε τοκογλυφικό οικονομικό κέντρο βορείων, που ορίζει κοντόφθαλμες πολιτικές τύπου λιτότητας απέναντι στους Νοτίους.
Επίσης με δολοφονικές αποφάσεις, τύπου κουρέματος, κλέβουν και καταρρίπτουν ταυτόχρονα κάθε έννοια της Δημοκρατίας και σεβασμού των πολιτών ενός κράτους μέλους. Η έκφραση της οργής των λαών κυρίως σε Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία είναι ένα γεγονός που από μόνο του πρέπει να προβληματίσει. Τι θα γίνει όταν σιγά σιγά αυτή η οργή αρχίσει να εξαπλώνεται και να εκφράζεται πιο έντονα και σε περισσότερες νότιες χώρες;;; τι θα γίνει όταν η οργή μεγαλώσει και σαν πύρινη λαβα, ο λαός εξεγερθεί στους δρόμους;;; Τα μηνύματα είναι αρνητικά αφού κάποιοι στο γυάλινο κόσμο που ζούνε δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της αγανάκτησης των πολιτών. Πως μπορεί με σιγουριά κάποιος να προβλέψει τι θα προκαλέσει ένα ακόμα σκάνδαλο τύπου κουρέματος στην Ευρώπη ή ένα ακόμη κρούσμα διαφθοράς του κοινωνικοοικονομικού και πολιτικού κόσμου; Ποιος μπορεί να προβλέψει πόσες ακόμα είναι οι αντοχές των πολιτών που βιώνουν τις πολιτικές λιτότητας, δηλαδή ανεργία, πείνα, εξαθλίωση.
Από την άλλη η Η.Π.Α και η Ρωσία δίνουν διπλωματικό πόλεμο για την διαφύλαξη των συμφερόντων τους. Μια διαρκής μάχη, ψυχρή, σε λεπτές ισορροπίες και με διαρκές το βλέμμα σε οποιοδήποτε ενεργειακό κοίτασμα. Και δυστυχώς ή ευτυχώς τα συμφέροντα των μεγάλων χωρών θα διασταυρωθούν και στην Κύπρο. Ο φυσικός μας πλούτος είναι η αιτία αναζωπύρωσης θεμάτων ανάμεσα στις υπερδυνάμεις σχετικά με το εθνικό μας θέμα. Άλλωστε τα σχέδια για των αγωγό Ναμπούκο στην Τουρκία, δεν διέρρευσαν καθόλου τυχαία.
Η Τουρκία επιβεβαιώνει τον κανόνα. Ένα ολιγαρχικό βαθύ κράτος που δεν συμβαδίζει με την κουλτούρα της δυτικής φιλοσοφίας. Ένας Ερτογάν όπου από Ευρωπαίους αλλά και από δικούς μας πολιτικούς, κοσμήθηκε πολλές φορές με επίθετα, τύπου Δημοκρατικός και Ευρωπαϊστής. Σήμερα όμως αποκαλύπτεται το πραγματικό του πρόσωπο. Οι νεκροί αυξάνονται, η ωμή βία από τις Τουρκικές αρχές σοκάρει, οι συλλήψεις πληθαίνουν, ακόμα και για όσους παρακινούν πολίτες να εξεγερθούν μέσω των κοινωνικών δικτύων. Ο Ερτογάν συνεχίζει να δηλώνει αλαζονικά πως «δεν μπορείτε να διαδηλώνετε όπου θέλετε».
Συμπερασματικά οι λαοί μέσω της τεχνολογικής ανάπτυξης, η νέα γενιά ειδικότερα μέσω των εμπειριών της σε προηγμένες χώρες, αναζητούν αυθόρμητα και επίμονα ένα πιο δίκαιο, δημοκρατικό και ανθρωποκεντρικό κράτος. Η Ευρώπη ή θα δημιουργήσει ξανά ένα νέο μανιφέστο, βασισμένο σε μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη, τόσο σε πολιτικά ζητήματα όσο και οικονομικά ή θα συνεχίσει τον δρόμο των κρατικών συμφερόντων με αποτέλεσμα την διάσπαση και την αποδυνάμωση της γηραιότερης ηπείρου έναντι των άλλων.
Η Τουρκία και ο Ερτογάν μοιάζει δύσκολο να «μαζέψει» αυτό το κίνημα οργής. Έστω και αν σήμερα καταλαγιάσει, σύντομα θα ξεσπάσει ένα νέο. Άρα ο δρόμος της Ευρώπης δείχνει μακρύς για την Τουρκία και σίγουρα θα επέλθει μέσα από ριζικές αλλαγές. Γεγονός δύσκολο με βάση τα πάγια πολιτικά δεδομένα στην Τουρκία.
Τέλος, Η.Π.Α και Ρωσία καλούνται να επιδείξουν καλή θέληση έτσι ώστε ο ψυχρός διαχρονικός πόλεμος μεταξύ τους, υπό την πίεση των νέων παγκόσμιων οικονομικών δυνάμεων, Κίνας και Ινδίας, να μην εκτροχιαστεί σε κάτι χειρότερο και τραγικό για τον πλανήτη.
Το ζήτημα όμως μέσα από όλα αυτά είναι η αλλαγή. Μια αλλαγή πολυπόθητη για τους λαούς, μια στροφή στο πολιτικό και οικονομικό μοντέλο προς όφελος των πολλών, μια αναγκαία στροφή προς την άμεση δημοκρατία, μια απαίτηση για πάταξη κάθε λογής διαφθοράς και ολιγαρχίας, μια επιτασσόμενη στροφή προς μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη, των λαών, τις αλληλεγγύης και τις προόδου. Αλλιώς τα κινήματα οργής θα μεγαλώνουν και θα γίνουν μαζικότερα και πιο επαναστατικά, χωρίς να μπορεί κάποιος να υπολογίσει με ασφάλεια τις συνέπιες. Το αισιόδοξο είναι πως οι πολύ δύσκολες καταστάσεις φέρνουν και μεγάλες αλλαγές.
Γράφει: Γιαννης Ιεροκηπιώτης
