Τα διάφορα φαινόμενα βίας που πηγάζουν από φασιστικές και ακραία εθνικιστικές «πεποιθήσεις» έχουν πάρει τεράστιες διαστάσεις.
Όμως πόσοι είναι αυτοί οι οποίοι δεν τα παραβλέπουν ή ακόμα δεν τα προσπερνούν; Αλήθεια, πόσα από αυτά τα περιστατικά βίας βγαίνουν πραγματικά προς τα έξω; Πόσοι από εμάς αντιδρούμε σε αυτά όταν ήμαστε παρόν;
Αφορμή των προβληματισμών μου αυτών ήταν ένα περιστατικό το οποίο έζησα το ξημέρωμα Σαββάτου(22.11.14). Κατά τις 2.30 π.μ περνούσα με το αυτοκίνητο μου από την πλατεία ελευθερίας με μια φίλη. Πλησιάζοντας προς το ταχυδρομείο ξαφνικά τρείς… μαντράχαλοι εμφανίζονται από το πουθενά θέλοντας να διασταυρώσουν με αποτέλεσμα να μου κόψουν το δρόμο. Ως αντίδραση για το «τουπέ» που επέδειξαν , αφού είχα σταματήσει (μη έχοντας άλλη επιλογή), άφηνα λίγο λίγο το πατίδι της βενζίνης φτάνοντας σε απόσταση αναπνοής από αυτούς. Καμία αντίδραση, συνέχισαν κανονικά να διασχίζουν το δρόμο χωρίς να τους αγγίζει το γεγονός ότι σταμάτησαν την κυκλοφορία..
Διασταυρώνουν λοιπόν και εγώ ξεκινώντας και πάλι, 3 μέτρα παρακάτω στα αριστερά μου, ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα βλέπω έναν άνθρωπο ξένης καταγωγής πεσμένο στο έδαφος. Μόνο του. Κυριολεκτικά αβοήθητο. Στα δεξιά μου περαστικούς να τον βλέπουν, να αναρωτιούνται για λίγο και χωρίς πολύ σκέψη να συνεχίζουν το δρόμο τους ανενόχλητοι. Ψάχνοντας μέρος στο πλάι να σταματήσω το αυτοκίνητο να δω αν ο άνθρωπος αυτός είναι καλά, αν θέλει βοήθεια, αυτές οι τρεις μαντραχαλόφατσες περνούν από το μυαλό μου. Και τότε κάνω τον συνειρμό.
Κατεβαίνουμε κάτω , τον ψάχνουμε αλλά είχε ήδη προλάβει να φύγει προς την τάφρο όπου μάλλον ήταν σταθμευμένο το αυτοκίνητό του. Ο μόνος που ήταν εκεί, σοκαρισμένος φυσικά από το θέαμα, ήταν ένας νεαρός. Τα λόγια του τα οποία ακούγονταν σαν μουρμουρητό ήταν: «Εσπάσαν τον που το ξύλο. Ρε επροσπάθησα να τους μιλήσω τζιαι εν ακούαν τίποτε. Εδέρναν τον τζιαι ελαλούσαν του whats up ρε whats up. Ρε ήταν πολλά ανατρισιαστικό, εν εξαναείδα έτσι πράμα. Ερώτησα τον άνθρωπο τι έγινε τζιαι είπε μου I have no idea.» Αυτά ήταν ένα περίπου τα λόγια του νεαρού ο οποίος συγχυσμένος προσπαθούσε ακόμα να καταλάβει τι έγινε.
Ακούγοντας τα λόγια του και ταυτόχρονα φέρνοντας στο μυαλό μου την εικόνα του ανθρώπου αυτού πεσμένου στο έδαφος, το αίσθημα της αδικίας με κατέλαβε ολόκληρη. Ήθελα να μπορούσα να το σταματήσω. Όμως δεν μπόρεσα. Οι τρείς μαντράχαλοι τελειώνοντας τη δουλειά τους να έχουν ήδη γίνει άφαντοι, ο άνθρωπος που έπεσε θύμα τους να έχει ήδη φύγει με το φόβο του πότε θα είναι η επόμενη φορά, εγώ και η φίλη μου κυριευμένες από θυμό, λύπη και αδικία να προσπαθούμε να βρούμε ένα τρόπο να κάνουμε κάτι και ο νεαρός ο οποίος ήταν μάρτυρας αυτής της απάνθρωπης πράξης να συνεχίζει το μουρμουρητό του φανερά κλονισμένος κοιτάζοντας προς την τάφρο, το σημείο από όπου έφυγε ο αλλοδαπός. Όταν προχωρήσαμε προς την τάφρο δεν μπορέσαμε να τον βρούμε, να του πούμε ότι είμαστε πρόθυμες να τον βοηθήσουμε, να του πούμε το πόσο ντροπιαστικό είναι για τον τόπο μας και πόσο απάνθρωπο. Να του πούμε ότι εμείς δεν ήμαστε όπως αυτούς….
Το περιστατικό αυτό είναι απλά ένα παράδειγμα. Ένα παράδειγμα αυτών των ακραίων εθνικιστικών, ρατσιστικών συμπεριφορών από μια συγκεκριμένη μερίδα του πληθυσμού. Άραγε πόσα σαν και αυτά συμβαίνουν καθημερινά; Άραγε πόσοι από μας ζήσαμε κάτι παρόμοιο και πόσοι ήταν αυτοί οι οποίοι ήταν πρόθυμοι να αντιδράσουν; Γιατί κανένας από αυτούς που έβλεπαν αυτές τις τρεις φιγούρες να ξυλοφορτώνουν χωρίς καμιά (λογική) αιτία τον άτυχο άνθρωπο δεν έκανε κάτι; Ως πότε θα αφήνουμε τον φασισμό, τον εθνικισμό, το ρατσισμό , την ξενοφοβία να αλωνίζουν στον τόπο μας;
Δυστυχώς κάποιοι συνεχίζουν να είναι βολεμένοι στη μίζερη και βαρετή ζωή τους στην οποία περαιτέρω μπελάδες και μπλεξίματα δεν χωρούν. Κάποιοι συνεχίζουν να βολεύονται με ένα πιάτο φαί και πιστεύουν ότι αφού το απέκτησαν αυτό δεν υπάρχει τίποτα άλλο για το οποίο πρέπει να πολεμήσουν! Η ανοχή μας είναι αυτή που γεννά και εκτρέφει το φασισμό. Η αντίδραση μας είναι αυτή που μπορεί να τον σταματήσει! Λυθείτε πλέον από τα δεσμά της νοοτροπίας του «σιώπα να περάσουμεν». Κυπρέε ξύπνα, μόνο έτσι μπορείς. Μόνο αν αλλάξεις εσύ πρώτα έτσι θα κάμεις τον κόσμο καλύτερο .
Γράφει: Γεωργιάνα Νεοκλέους
